Κωστής Παλαμάς : "Η πολιτεία και η μοναξιά" - 1912

 

Η Πολιτεία και η Μοναξιά

Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει

το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη·

κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι,

στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι.

Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους

κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.

Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!

Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,

ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι,

κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,

των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,

Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι·

Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι

Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!"

Δείτε πιο είναι το μυστήριο όσων γεννήθηκαν πριν το 1985…Αξίζει να το διαβάσετε!

Όσοι ανήκετε σε αυτές τις ηλικίες…θα καταλάβετε: «H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε…

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να…μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.

Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.

Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά..

Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.

Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει.

Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.

Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..



Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε..

Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες greekmagazino.com μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.

Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη.

Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..

Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια!

Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…»!!!

ΠΗΓΗ

Η ιστορία του νεοελληνικού νομίσματος

Ο φοίνικας, η δραχμή και το ευρώ είναι τα τρία νομίσματα (νομισματικές μονάδες), που κυκλοφόρησαν διαδοχικά από τη σύσταση του ελληνικού κράτους. 

 

Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης επικρατούσε νομισματική αναρχία στον ελλαδικό χώρο. Οι συναλλαγές γίνονταν με οθωμανικά νομίσματα, όπως το γνωστό μας γρόσι, αλλά και με διάφορα ξένα νομίσματα (ισπανικό δίστηλο, τάλιρο της Μαρίας Θηρεσίας, χρυσό τσεκίνι Βενετίας κ.ά.).

Η ιδέα κοπής ελληνικού νομίσματος ερρίφθη κατά πρώτον το 1822. Στις 5 Μαρτίου ψηφίστηκε από το Βουλευτικό ο νόμος 6, με τον οποίο καθοριζόταν η κοπή αναμνηστικού αργυρού νομίσματος σε 80 κομμάτια, τα οποία θα περιέρχονταν στα μέλη της. Ένα μήνα αργότερα, με το νόμο 9 της 5ης Απριλίου, αποφασίστηκε να κοπούν νομίσματα για τις ανάγκες των συναλλαγών. Ο νόμος προέβλεπε τη συγκέντρωση του χρυσού και του αργύρου, που βρισκόταν σε μοναστήρια και εκκλησίες, καθώς και την απαγόρευση εξαγωγής χρυσού και αργύρου, όχι μόνο έξω από την επικράτεια, αλλά και από επαρχία σε επαρχία. Το σχέδιο, όμως, σύντομα εγκαταλείφθηκε λόγω εγγενών αδυναμιών.

 

Η συνεχιζόμενη, όμως, νομισματική ανωμαλία ανάγκασε τον πρώτο κυβερνήτη της ελεύθερης Ελλάδας, Ιωάννη Καποδίστρια, να επισπεύσει τη δημιουργία εθνικού νομίσματος. Πράγματι, στις 28 Ιουλίου 1828 η Δ’ Εθνοσυνέλευση του Άργους αποφάσισε να προτείνει στον Κυβερνήτη ως νομισματική μονάδα τον «φοίνικα», με υποδιαίρεση το λεπτό. Ελλείψει ρευστού και μηχανημάτων, ο Καποδίστριας συνήψε δάνειο 1,5 εκατομμυρίων ρουβλίων από τη Ρωσία και με τα χρήματα αυτά αγόρασε από τη Μάλτα μία μεταχειρισμένη νομισματοκοπική μηχανή, που εγκαταστάθηκε στην αυλή του σπιτιού του στην Αίγινα. Εκεί τυπώθηκαν τα πρώτα νομίσματα της ελεύθερης Ελλάδας, που ήταν ο αργυρός φοίνιξ και τα χάλκινα: δεκάλεπτο, πεντάλεπτο και μονόλεπτο. Το μέταλλο αποκτήθηκε από τις νηοπομπές του ελληνικού στόλου (άργυρος) και από τα τουρκικά κανόνια (χαλκός). Στις 17 Ιουνίου 1831 τυπώθηκε και το πρώτο χάρτινο χρήμα με απόφαση του Κυβερνήτη, χωρίς όμως επιτυχία.

 

Μετά την ενθρόνιση του Όθωνα το 1833 τα νομίσματα που είχαν εκδοθεί και κυκλοφορήσει επί Καποδίστρια αποσύρθηκαν από την κυκλοφορία. Στις 8 Φεβρουαρίου εισήχθη νέα νομισματική μονάδα, η δραχμή (νόμισμα του αρχαίου ελληνικού κόσμου) αντί του φοίνικα. Με το ίδιο διάταγμα, τα νέα νομίσματα διαιρέθηκαν σε τρεις κατηγορίες: αργυρά, χρυσά και χάλκινα. Οι πρώτες δραχμές τυπώθηκαν στο Μόναχο και από το 1836 έως το 1858 τυπώνονταν στο Νομισματοκοπείο Αθηνών. Με το βασιλικό διάταγμα της 12ης Ιουλίου 1843 το αποκλειστικό δικαίωμα έκδοσης χαρτονομισμάτων δόθηκε στη νεοσυσταθείσα Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία διατήρησε το προνόμιο αυτό έως το 1928, οπότε ιδρύθηκε η Τράπεζα της Ελλάδος.

Στις πρώτες μέρες της Κατοχής, οι κατακτητές έθεσαν σε κυκλοφορία παράλληλα με τη δραχμή, το Μάρκο Κατοχής, τη λιρέτα Κατοχής, τη μεσογειακή δραχμή, το βουλγαρικό λέβα και το αλβανικό φράγκο (29 Απριλίου 1941). Τα νομίσματα αυτά ήταν χωρίς αντίκρυσμα και γρήγορα αποσύρθηκαν από την κυκλοφορία (18 Ιουλίου 1941).

 

Και φθάνουμε στην αυγή της νέας χιλιετίας, όταν ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης υποβάλλει αίτηση στα αρμόδια θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ένταξη της χώρας στη ζώνη του Ευρώ (9 Μαρτίου 2000). Την Πρωτοχρονιά του 2002 μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα το ευρώ αντικαθιστά τη δραχμή ως νομισματική μονάδα του ελληνικού κράτους. Τα δύο νομίσματα παραμένουν σε παράλληλη κυκλοφορία έως τις 28 Φεβρουαρίου 2002, οπότε από την επομένη η δραχμή αποτελεί παρελθόν, ύστερα από 169 χρόνια κυκλοφορίας.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/946#ixzz3gPjCiQnI

Αυτό που λείπει στην Ελλάδα είναι ένας ισλανδικός λαός. Ο λαός που δεν φοβήθηκε.Έκλεισε την πόρτα στα μούτρα των τραπεζών, των δανειστών και τώρα της Ε.Ε

Αναδημοσίευση από την Ομάδα "Τοίχος"

Ο υπουργός Εξωτερικών της Ισλανδίας, Γκούναρ Σβέισον,  ανακοίνωσε χθες ότι η χώρα του αποσύρει την υποψηφιότητά της για ένταξή της ως μέλος-κράτος της Ε.Ε ρίχνοντας ηχηρό χαστούκι σε όσους θέλησαν μέσα από την καταστροφή του 2008 να κάνουν την Ισλανδία αποικία χρέους. 

Η κρίση ήταν πάντα παιχνίδι της Ε.Ε και του ΔΝΤ

Το χρέος της Ισλανδίας το 2008 είχε φθάσει στο 900% του ΑΕΠ της χώρας.  Ήταν η πρώτη χώρα που η κατάρρευση της αμερικανικής Lehman Brothers είχε ως αποτέλεσμα την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματός της (το ίδιο συνέβη σε Ισπανία, Κύπρο και Ιρλανδία που όμως αποφάσισαν υπέρ της εθνικής τους καταστροφής).

Εκείνη την εποχή είχε σπεύσει η Ε.Ε και το ΔΝΤ προσφέροντας απλόχερα δάνεια για να ξεχρεώσει ο λαός τα οικονομικά παιχνίδια των τραπεζών που έπαιζαν με τα οικονομο-πολιτικά λόμπι. Την ίδια περίοδο, το 2009,  η Ε.Ε προτρέπει την Ισλανδία να κάνει αίτηση για ένταξη ως μέλος-κράτος για να "σωθεί". Όμως τα πράγματα έγιναν όπως ήθελε ο λαός.

Το 2008 οι Τράπεζες πετούσαν έξω από τα σπίτια τους  Ισλανδούς με την βοήθεια της αστυνομίας

Το 2010 ο πρώτος  πρωθυπουργός που παρέλαβε μετά από εκλογές την διακυβέρνηση από τον Γκέιρ Χάαργκε (τσιράκι των τραπεζών, της Ε.Ε και του ΔΝΤ),  παρά τις απειλές ΔΝΤ και Ε.Ε να πάρει δάνειο για να ξεχρεώσει το πιστωτικό σύστημα που κατέρρευσε, προτίμησε να κάνει δημοψήφισμα. Το 93% των πολιτών αποφάσισε να μην πληρώσει τα χρέη των τραπεζών που είχαν φορτωθεί στο Κράτος μετά την εθνικοποίησή τους.

Η κυβέρνηση μετά τις πιέσεις των πολιτών το 2010 ξεκινά δικαστική έρευνα για όσους ευθύνονται για την κρίση μέσα στην χώρα. Αρχίζουν οι συλλήψεις υψηλών προσώπων και μεγαλοστελεχών τραπεζών. Η Interpol εκδίδει διαταγή αφού όλοι οι εμπλεκόμενοι τραπεζίτες είχαν εγκαταλείψει την χώρα.

Ο λαός έγραψε το νέο Σύνταγμα

Το 2011 ο λαός αποφασίζει να πάρει την ευθύνη για να βγει η χώρα από την πτώχευση, την πείνα και την ανέχεια. Εκλέγεται σώμα από πολίτες που έχουν την ευθύνη να συγγράψουν το νέο Σύνταγμα της χώρας. 522 πολίτες δήλωσαν συμμετοχή να πάρουν την ευθύνη και την τιμή να συμμετέχουν σε αυτό το πρώτο άκρως δημοκρατικό άλμα. Εκλέχτηκαν 25 πολίτες χωρίς καμία κομματική εξάρτηση και το "Σώμα" ξεκίνησε τις εργασίες αναγέννησης του Ισλανδικού κράτους.

Το Φεβρουάριο του 2011 (ενώ η ελληνική βουλή ψήφιζε Μνημόνια) το Σώμα Πολιτών της Ισλανδίας παρουσιάζει την πρώτη magna carta λαμβάνοντας υπόψιν τις αποφάσεις όλων των γενικών συνελεύσεων πολιτών που πραγματοποιούνται σε όλη την χώρα για το πως να ανασυντάξουν τις δυνάμεις της η χώρα.

Άλλη κυβέρνηση, ίδια γραμμή

Στις εκλογές του 2013 αλλάζει η κυβέρνηση και από την σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση που έσωσε την χώρα από μόνιμη κατάσταση οικονομικής κατοχής, την σκυτάλη παίρνει το κεντροδεξιό κόμμα που όμως η γραμμή πολιτικής για την ανασύσταση της οικονομίας μένει η ίδια και μάλιστα είναι πιο σκληρή από την προηγούμενη. Κλείνει την πόρτα στα μούτρα της Ε.Ε τηρώντας τις προεκλογικές εξαγγελίες και συνεχίζει τις δίκες των υπευθύνων τραπεζιτών έξι χρόνια μετά την σχεδιασμένη οικονομική κρίση. 

Τον Νοέμβριο του 2014 η ισλανδική δικαιοσύνη στέλνει στην φυλακή να συναντήσει τους πέντε συναδέλφους του, που ήδη είχαν καταδικαστεί ( όλων των τραπεζών που έπαιξαν το παιχνίδι της "οικονομικής κρίσης"), ακόμα έναν τραπεζίτη.Ο διευθύνων σύμβουλος της Landbanski είναι στο κελί με την κατηγορία για χειραγώγηση της αγοράς η οποία έφερε τις καταστρεπτικές συνέπειες στην εθνική οικονομία.

Ισλανδία-Ελλάδα:1000-0

Πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να μην συγκρίνουν την Ελλάδα με την Ισλανδία λέγοντας ότι ο πληθυσμός της δεύτερης είναι μικρός και ότι δεν έχει άλλο πόρο εκτός από την αλιεία. Αυτό όμως είναι ένα επιχείρημα που δείχνει τι θα μπορούσε να κάνουν οι Έλληνες για την οικονομία και την ανεξαρτησία τους. Εφόσον, ως χώρα, έχει τόσο πλούτο που αν τον είχε η Ισλανδία θα ήταν αυτή την στιγμή στην κορυφή των ισχυρών κρατών του κόσμου.

Σύμφωνα με τις τελευταίες εκθέσεις των οίκων αξιολόγησης (που πριν 4 χρόνια έκαναν τα πάντα για να πιέσουν με υποβαθμίσεις την Ισλανδία αναγκάζοντάς την να χρεωθεί από Ε.Ε και ΔΝΤ) η Ισλανδία κατάφερε να τρέχει με 3% ανάπτυξη και με ανεργία μόλις 6%.

Όμως οι Ισλανδοί έκαναν ακόμη ένα θαύμα. Ενώ σε όλες τις χώρες που είναι σε οικονομική κρίση τα ποσοστά αυτοκτονιών ανεβαίνουν κατακόρυφα, στην Ισλανδία από το 2007 έως το 2010 τα ποσοστά δεν ανέβηκαν. Μπορεί η υγεία των πολιτών λόγω πίεσης των τραπεζών και κατασχετηρίων να εξασθένισε, αλλά δεν το έβαλαν ποτέ κάτω. Στην Ελλάδα τα στοιχεία είναι ακριβώς τα αντίθετα κι αυτό γιατί οι Έλληνες έχασαν την αυτοεκτίμησή τους, καταβλήθηκαν από τον καθοδηγούμενο από πολιτικούς φόβο πως χωρίς επόπτες, χωρίς δανειστές και ευρώ δεν έχουν καμία ελπίδα να σηκώσουν κεφάλι.

http://www.stontoixo.com/2015/03/blog-post_62.html

Το λεξικό της Τρούμπας (Πειραϊκόν Λεξικόν)

Μορφωθείτε Πειραϊκά από το Μέγα Λεξικόν της Τρούμπας

(αναδημοσίευση από το blog Pireorama)

Αλανιάρα = γυναίκα ρέμπελη του δρόμου

Αλαμπουρνέζικα = αυτά που δεν βγάζεις νόημα. Κατά τον Μπαμπιώτη προέρχονται από την φυλή Μπουρνού του Σουδάν που όταν μιλάνε ακούγονται απλά ήχοι περίεργοι.

Άμπακο = αυτό που δεν έχει τέλος (έφαγε τον άμπακο). Βγήκε από τον Άβακα τον τρόπο που οι άραβες έκαναν υπολογισμούς, κάτι σαν μικρό κομπιουτεράκι, με χάντρες που μπορούν ωστόσο να κάνουν υπολογισμούς τεράστιους άνευ τέλους

Αντάμικα = αντρίκια, θαρραλέα

Αρκουδόμαγκας = ψευτόμαγκας

Ασίκης = ωραίος, λεβέντης

Βλάμης =  σταυραδελφός, παλικαράς, κουτσαβάκης,  εραστής, γενναίος

Βουβή = μαχαίρι

Βουβουζέλας = αυτός που κάνει θόρυβο (όπως λέμε παπαρδέλας για αυτόν που μιλάει πολύ). Κατά συνέπεια η λέξη βουβουζέλα στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής είναι λέξη "πειραϊκή".

Γιαβάσης = ήρεμος, ψύχραιμος, αποφεύγει εντάσεις

Γιαβουκλού = μνηστή, ερωμένη

Γιαγκίνι = Σφοδρό ερωτικό πάθος

Γιάφκα = πρόκειται για ρωσική λέξη που σημαίνει το παράνομο στέκι που συγκεντρώνονταν οι κομμουνιστές για να προετοιμάσουν την επανάσταση του 1917

Γομάρια = τα γαϊδούρια αλλά στην Τρούμπα είχε την έννοια του σωματοφύλακα, του μπράβου που δεν καταλάβαινε τίποτα. Όπως τα γαϊδούρια που τα φορτώνεις και πάνε, έτσι κι αυτός "εαν τις έτρωγε" δεν έκανε πίσω.

Δαχτυλίθρες = παράνομο παιχνίδι εξαπάτησης, στο οποίο το θύμα  έπρεπε να βρει σε ποια από τις τρεις συνήθως δαχτυλίθρες, που είχε ο θύτης, βρισκόταν το στραγάλι, η φακή ή το ρεβύθι

Δερβίσης = Σωστός ιδανικός άντρας, μάγκας

Δίκοπη = Το αμφίστομο μαχαίρι

Εξωφυλαρούχας = το παιδί που είναι άμπαλο, δεν ξέρει μπάλα και γιαυτό όταν επιλέγουν του παίχτες στην αλάνα δεν τον θέλει κανείς και μένει να φυλάει τα ρούχα των υπολοίπων.Επίσης είναι αυτός που κάνει τον "καμπόη" μαζεύει δηλαδή τις μπάλες σκαρφαλώνοντας μάντρες. Στην εξωγηπεδική ζωή είναι αυτός που δεν έχει σοβαρό ρόλο.

Κασσαδόρος = ο διαρρήκτης

Κογιονάρω = εμπαίζω, ειρωνεύομαι

Κουμπούρι = το πιστόλι

Κουσελιάρης =  ο κουτσομπόλης

Κατσαβάκης = νταής, παλληκαράς

Κούφιο = το πιστόλι πάλι

Κοψοχρονιά = από τον κοψόχρονο άνδρα, δηλαδή αυτόν που πεθαίνει νωρίς βγήκε η λέξη αυτή που σημαίνει αυτό που φεύγει άδικα και χωρίς λόγο

Λαχανάδες = οι πορτοφολάδες

Λάχανα = τα πορτοφόλια

Λάζος = είδος μαχαιριού που διπλώνει

Λιμά = τα λόγια χωρίς σημασία

Μάγκας = ο σωστός άνδρας

Μαγκιόρος = Μεγάλος, ξεχωριστός

Μάλε βράσε = πρόκειται για έκφραση Πειραιωτών κρητικής καταγωγής που κατοικούσαν στην Καστέλα που μόλις μπλέκονταν με Μανιάτες προκαλούσαν φασαρίες. Ειδικά οι προερχόμενοι από τα Μάλια της Κρήτης μόλις τους προκαλούσαν οι Μανιάτες έβραζαν από θυμό

Μανίτα = Μέθοδος εξαπάτησης που εφαρμόζονταν όπως και ο "παππάς" σε αδαείς επαρχιώτες και μετανάστες

Μάπας = ο αργιλές

Μαστούρα = η χασισική μέθη

Ματσαράγκα = κατεργαριά

Μαύρης = χασίς

Μαχμούρικο = Βαρύθυμο, νωθρό, ζαλισμένο από αλκοόλ ή από άλλη αιτία

Μερακλής = Μανιώδης, παθιασμένος

Με γειά το κούρεμα = το κούρεμα αποτελούσε ειδικά στα χρόνια του Μεταξά μέσο τιμωρίας, επίσης τους άταχτους νέους τους κούρευαν με την ψιλή για να τους τιμωρήσουν. Έτσι όποιον έπιανε η αστυνομία για παραβάσεις περί "αλητείας" αφού τους κούρευαν πρώτα μετά έτρωγαν και μερικές ψιλές (φάπες). Έτσι έμεινε και σήμερα τους φρεσκοκουρεμένους να τους ρίχνουν φάπες στο σβέρκο "για το καλό"

Μόρτης =  συνώνυμο του Μάγκα

Μόκο = η σιωπή (κάνε μόκο)

Μπαγιόκο = Λεφτά, κομπόδεμα

Μπαλαμούτι = απάτη χαρτοπαικτική κυρίως

Μπαμπεσιά = η δόλια, η ύπουλη πράξη

Μπαρμπουτζής = αυτός που κουμαντάρει τυχερό παιχνίδι με ζάρι το οποίο ονομάζεται "μπαρμπούτι".

Μπαρμπούτι = τυχερό παράνομο παιχνίδι με ζάρια

Μπαχτσές = ο κήπος

Μπελαλής = αυτός που γίνεται συνεχώς αφορμή για καυγάδες, φασαρίες, ο δύστροπος

Μπιλαντέρια = τα αδέλφια

Μπιτιρίνι = η οργανωμένη μπαρμπουτιέρα

Μπουλασιλίκη = κόλλημα, επιμονή, πείσμα

Νταβατζής =  μαστρωπός

Νταής = παλληκαράς

Νταλκάς = δυνατή επιθυμία, πόθος

Νταμίρα = το φυτό Datura stramonium ή αλλιώς Τάτουλας που είναι πλούσιο σε αλκαλοειδείς ουσίες και ατροπίνη και χρησιμοποιούνταν ως υποκατάστατο του χασισιού

Ντερβίσης =  άντρας του κόσμου της μαγκιάς αλλά κλειστός τύπος σαν χαρακτήρας όπως ο μουσουλμάνος μοναχός δερβίσης που είναι γεμάτος μυστήριο

Ντέρτι = ψυχικός πόνος

Ντουζένι = το κέφι

Ντουνιάς =  ο κόσμος

Ντράβαλα = μπελάδες

Ξεφτέρι = το αρπακτικό πουλί κατά συνέπεια ο Ξύπνιος άνδρας

Παπατζής = αυτός που αεξαπατά θύματα παίζοντας με τα χαρτιά το παιχνίδι "παππάς"

Παπαγαλάκι = όπως το πτηνό παπαγάλος μπορεί να επαναλάβει κάτι που ακούει συνεχώς, έτσι και τύποι που το "έπαιζαν" μάγκες στον πειραιά αλλά δεν ήταν, μόλις τους έκαναν προσαγωγή στο τμήμα έλεγαν τι είχαν ακούσει στην "πιάτσα"

Πεζεβέγκης = ο Μαστρωπός (Ο πεζεβέγκης που τάχει στην πούγκα)

Πετσί = το πορτοφόλι

Πιάτσα = από την ιταλική λέξη piazza που σημαίνει πλατεία. Ήταν ο τόπος που συγκεντρώνονταν οι μάγκες

Ποδαράδες = παλιά ονομασία της Νέας Ιωνίας

Πούγκα = το κομπόδεμα

Πρεζάκιας  =  ο εξαρτημένος από ηρωίνη

Ρεφάρω = ξανακερδίζω όσα έχασα

Σεβνταλής = ο ερωτευμένος

Σεβντάς = ο ερωτικός καημός

Σεκλέτια = στεναχώρια

Σερέτης = ο δύστροπος, ο σκληρός, ο ευέξαπτος άνδρας

Σερετλίκι = η σκληρότητα

Σπαχάνι = από το Ισπαχάν της Περσίας

Συνάχης = άνδρας θυμωμένος, τσατισμένος ή υπό την επίδραση ναρκωτικών που λαμβάνονται από την μύτη

Σώτος = ο κερδισμένος

Ταρίφας = ο ταξιτζής

Τεκές = χασισοποτείο

Τεκετζής = ο ιδιοκτήτης του τεκέ

Τέρτσος  = ο χαμένος

Τεφαρίκι = το εκλεκτό πράγμα

Τζάμπα = δωρεάν

Τζαμπατζής = αυτός που δεν πληρώνει

Τζιμάνι = ο αξιαγάπητος, ο σεβαστός

Τουμπεκί = ο καπνός

Τσίφτης = στα αλβανικά είναι το γεράκι, και τσίφτηδες είναι αυτοί που είναι ξύπνιοι όπως τα αρπακτικά πουλιά

Τσίμα = Τσίμα τσίμα, επτανησιακή έκφραση που σημαίνει κοντά

Τουφατζής = αυτός που έχει κάνει φυλακή

Φάσκελο = η μούτζα. Προέρχεται από τον φάκελο που στέλνουμε (ταχυδρομούμε) κάτι σε κάποιον.

Φελέκι = Λέξη αραβικής προέλευσης που σημαίνει τύχη (γ...ώ το φελέκι μου δηλαδή την τύχη μου)

Φιλέτο = κατά κυριολεξία είναι η μικρή κλωστή. Επειδή συνήθιζαν να μαγειρεύουν τα καλά κρέατα δεμένα με σπάγκο έμεινε το φιλέτο να σημαίνει το καλύτερο.

Φούφουτος = σημαίνει ο άλφα, ο βήτα, ο τάδε, ο δείνα. Οι μάγκες όταν δεν ήξεραν το όνομα κάποιου αντί να πούνε το έκανε ο τάδε όπως έλεγαν οι καθώς πρέπει, απαντούσαν το έκανε ο Φούφουτος. Κατά άλλη εκδοχή προέρχεται από την πίεση που υπήρχε από την αστυνομία να "μιλήσουν" να δώσουν το όνομα του συνεργάτη τους έλεγαν όνομα το οποίο δεν υπήρχε.

Χαράμι = Μάταια, αυτό που πήγε άδικα. Βγήκε από το αραβικό χράμι που ενώ είναι κομψοτέχνημα και κεντητό οι μουσουλμάνοι το στρώνουν στο πάτωμα και πατάνε πάνω του για να προσευχηθούν.

Χαρμάνης = ο χρήστης χασίς που βρίσκεται σε κατάσταση στέρησης

Ψιλά =  τα λεφτά

Πηγή:

γλωσσάρι διαδικτυακού ρεμπέτικου φόρουμ,

Ελληνικό Λεξικό Τεγόπουλου - Φυτράκη (εκδόσεις ελευθεροτυπία 1993)

ΠΗΓΗ

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ "ΠΑΡΑΜΥΘΙ" για ….ΑΓΡΙΟΥΣ !!

 

του Δρ. Βλάση Γωγούση

Μια φορά κι` έναν καιρό ήταν ένα αντρόγυνο που είχε ένα μωράκι 2 ετών.Επειδή και οι δύο γονείς ήταν εργαζόμενοι, ανέθεσαν την φύλαξη ...του νηπίου σε μία κυρία (….ημεδαπή, όπως συνηθίζουν να αποκαλούν τους εγχώριους….. ιθαγενείς οι δημοσιογράφοι ).

Μια μέρα οι γονείς παρατήρησαν μια «μελανιά» στο ποδαράκι του μωρού .

Ρώτησαν την κυρία κι` αυτή τους είπε πως το μωρό τρέχοντας , σκόνταψε και χτύπησε σ`ένα ξύλινο σκαμνάκι.

 

Λίγες μέρες μετά παρατήρησαν μια μελανιά στο δεξί μπρατσάκι του μωρού !!!

Αυτή τη φορά αποφάσισαν και τοποθέτησαν μια (κρυφή) κάμερα και έκπληκτοι το βράδυ διεπίστωσαν ότι η….«κυρία» κακοποιούσε το παιδί., το κλωτσούσε , το σκαμπίλιζε και το …σαβούρντιζε σαν κουρέλι απ` τον καναπέ στο κρεβάτι κι` από κει στο πάτωμα !!.

Το χειρότερο ήταν ότι το…τσιμπούσε στριφογυρίζοντας τα δάχτυλά της στο σώμα και στα άκρα του μωρού ( από κει κι`οι μελανιές).

Έξαλλοι οι γονείς μόλις εμφανίστηκε η...κακοποιός την επομένη , την εξύβρισαν και την απέλυσαν !

Το περιστατικό έγινε ευρέως γνωστό και –μεταξύ των άλλων- το πληροφορήθηκε και ο τοπικός Εισαγγελεύς .

Ο λειτουργός της Θέμιδος , λοιπόν, ενεργώντας αυτεπαγγέλτως σύμφωνα με τον Νόμο, άσκησε δίωξη σε βαθμό κακουργήματος εις βάρος του……ζεύγους, λόγω παραβίασης των προσωπικών δεδομένων της καλής κυρίας. ( έπρεπε- λέει- να την προειδοποιήσουν ότι θα βάλουν κάμερα για να δουν αν ….κλωτσάει το μωρό ή όχι !!!).

Και – το…χειρότερο :

Μετά την λήξη του αυτοφώρου εμφανίστηκε η κυρία και υπέβαλε μήνυση κατά του ζεύγους για παραβίαση των προσωπικών δεδομένων της και για εξύβριση , καθώς επίσης και αγωγή , για μη…. επικόλληση των ενσήμων του….Ι.Κ.Α. !!

Δρ Βλάσης Γωγούσης

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ : Κάθε ομοιότητα με παραπλήσιο πρόσφατο συμβάν είναι τελείως συμπτωματική.

ΠΗΓΗ

Οφσόρ και μαυρα, νόμιμα και ηθικά

απλά μαθήματα οι-κονομίας απο το ιστολόγιο Cogito ergo sum

Μέσω οφσόρ, νόμιμα και ηθικά

"Καλά ρε συ, εμείς δεν μπορούμε να φτιάξουμε μια οφσόρ να κονομήσουμε;", διατύπωσε την απορία του ο φίλος, μεταξύ σοβαρού και αστείου. Δεν χρειάστηκε πολύς κόπος για να του εξηγήσω ότι με τις οφσόρ δυο πράγματα μπορείς να κάνεις. Πρώτον, να ξεπλύνεις μαύρο χρήμα και, δεύτερον, να αβγατίσεις το χρήμα που διαθέτεις. Και στις δυο περιπτώσεις, δηλαδή, προαπαιτούμενο είναι να έχεις χρήμα. Πώς δουλεύει, όμως, η μηχανή με τις οφσόρ; Με πολλούς τρόπους:

(α) Θες να αγοράσεις ένα ακίνητο; Κάνε το αλλά -προς θεού!- μη το πάρεις κατ' ευθείαν στο όνομά σου! Σκέψου τι κερατιάτικα θα πληρώσεις αν δεν καλύπτεις το τεκμήριο αγοράς (δηλαδή, αν το χρήμα που διαθέτεις είναι μαύρο) και τι φόρους θα πληρώσουν τα παιδιά σου είτε τους το κάνεις γονική παροχή είτε απλώς το κληρονομήσουν. Στήσε μια οφσόρ σε κάποιο εξωτικό νησάκι και κάνε την αγορά στο όνομά της. Ξέρεις, οι οφσόρ δεν έχουν τεκμήρια και πόθεν έσχες. Κι όταν έρθει η ώρα να μεταβιβάσεις το ακίνητο στα παιδιά σου, το μόνο που έχεις να κάνεις (και, μάλιστα, αφορολόγητα) είναι να τους μοιράσεις τις μετοχές τής οφσόρ. Απλά πράγματα.

(β) Ας πούμε τώρα ότι έχεις μαύρο χρήμα αλλά δεν θες να το κάνεις ακίνητα. Πολύ ωραία. Αγόρασε εσύ ένα ακίνητο μέσω μιας οφσόρ και βάλε το υποθήκη σε μια ελληνική τράπεζα για να πάρει η οφσόρ σου δάνειο. Τα λεφτά τού δανείου είναι καθαρά και, συνεπώς, μπορείς να τα κάνεις ό,τι θέλεις. Αν, μάλιστα, έχεις υπερτιμολογήσει το ακίνητο κατά την αγορά ή το ακίνητο υποτιμηθεί στην πορεία του, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ξεπληρώσεις το δάνειο. Απλώς, φόρτωσε την σαβούρα στην τράπεζα κι εσύ κράτα τα λεφτά.

(γ) Είσαι, να πούμε, τραπεζίτης και σε στριμώχνουν να κάνεις αύξηση κεφαλαίου. Κανένα πρόβλημα. Στήσε μια οφσόρ, πάρε δάνειο από έναν άλλο τραπεζίτη και χρησιμοποίησε τα λεφτά για να αγοράσει η οφσόρ τις καινούργιες μετοχές που βγάζει η τράπεζά σου. Παράλληλα, ο άλλος τραπεζίτης κάνει το ίδιο κόλπο με ίδια ποσά, αυξάνοντας κι εκείνος τα κεφάλαια της τράπεζάς του. Έτσι, έχουμε αύξηση κεφαλαίων σε δυο τράπεζες δίχως να κουνηθεί δεκαράκι τσακιστό. Bonus: οι φρέσκιες μετοχές μένουν στις τσέπες των δυο τραπεζιτών.

(δ) Είσαι έμπορος ή βιομήχανος και βαρέθηκες να πληρώνεις φόρους στο ελληνικό κράτος; Μη σκας. Στήσε μια οφσόρ σε κάποιον φορολογικό παράδεισο και φέρνε μέσω αυτής τα εμπορεύματα ή τις πρώτες ύλες σου, φροντίζοντας να κάνεις την σχετική υπερτιμολόγηση. Θες ένα παράδειγμα; Αν φέρεις από την Κίνα ένα τάμπλετ κόστους 20 ευρώ και το πουλήσεις εδώ προς 100 ευρώ, θα φορολογηθείς για κέρδος 80 ευρώ. Αν το αγοράσει η οφσόρ που λέγαμε και σου το πουλήσει για 95 ευρώ, θα φορολογηθείς στην Ελλάδα για ένα ταλληράκι και στον φορολογικό παράδεισο για τα υπόλοιπα 75 ευρώ.

(ε) Έχεις μαύρο χρήμα και θες να το βγάλεις στο εξωτερικό; Μη κάνεις την μαλακία που κάνανε όσοι πιάστηκαν με τις βαλίτσες στα χέρια. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να έρθεις σε επαφή με κάποιον που θέλει να φέρει χρήμα στην Ελλάδα και να κάνετε ανταλλαγή. Κι αν ρωτάς ποιος θα ήθελε να φέρει χρήμα στην Ελλάδα, σου απαντώ: σκέψου την Ζήμενς. Ξέρεις πόσο χρήμα χρειάστηκε η Ζήμενς για να μοιράσει τις μίζες της; Γιατί να το κουβαλάει από την Γερμανία; Δώσε της τα δικό σου κι εκείνη θα σου κάνει ισόποση κατάθεση στην Ελβετία ή στα Καϋμάν μέσω κάποιας από τις δεκάδες οφσόρ που διαθέτει.

(στ) Ας πούμε τώρα ότι είσαι εσύ αυτός που θέλει να δώσει μίζα και φοβάσαι μη σε πιάσουν. Έλα καλέ! Φτιάξε μια οφσόρ εταιρεία συμβούλων και ανάθεσέ της μια έρευνα για την αγορά ψυγείων πάγου στην Γροιλανδία έναντι υψηλής αμοιβής, ίσης με την μίζα που θες να δώσεις. Η εταιρεία θα σου κόψει τιμολόγιο (δηλαδή, θα γλιτώσεις και τα λεφτά τής μίζας από την εφορία!) και θα δώσει εκείνη τα φράγκα στον δωροδοκούμενο. Ποιός θα την ελέγξει; Η εφορία τού Βανουάτου;

Αφού είχες την υπομονή να διαβάσεις αγόγγυστα ως εδώ, θα σου δώσω και μια συμβουλή ως δώρο. Είσαι δημόσιος λειτουργός και θες να πάρεις την μίζα που σου έχουν τάξει αλλά φοβάσαι μήπως σου την έχουν στημένη και σε τσιμπήσουν; Ξέχνα το παλιομοδίτικο φακελλάκι, που μπορεί να περιέχει σημαδεμένα χαρτονομίσματα ή μπορεί να σε βιντεοσκοπούν την ώρα που το παίρνεις. Σήμερα η μόδα λέγεται cash-card! Δες πώς πάει το κόλπο: αυτός που θέλει να σου δώσει την μίζα, βάζει τα λεφτά σε κάποιον λογαριασμό και βγάζει την σχετική cash-card, την οποία σου παραδίδει ή σου ταχυδρομεί μαζί με το pin. Τώρα μπορείς να πας όποτε επιθυμείς σε όποιο ΑΤΜ θες όποιας τράπεζας γουστάρεις και να κάνεις ανάληψη με μηδενικό κίνδυνο. Μη ξεχνάς: ο λογαριασμός δεν είναι στο όνομά σου, οπότε μέχρι να κάνεις ανάληψη δεν έχεις δωροδοκηθεί! Κι αν αυτός που σε χαρτζηλήκωσε είναι ξύπνιος, ο λογαριασμός δεν είναι ούτε στο δικό του όνομα αλλά στο όνομα κάποιας οφσόρ.

Αν έχεις ακόμη κάποιες αναστολές, σε διαβεβαιώνω ότι όλες οι προαναφεθείσες διαδικασίες είναι 100% νόμιμες, άρα και ηθικές. Μην είσαι κορόιδο! Άλλωστε, οι οφσόρ αποτελούν την κορωνίδα των συμφωνιών τού Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, οι οποίες έχουν θεοποιήσει την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων. Ξέρεις εσύ να μου πεις κάποιον αποτελεσματικώτερο τρόπο για να κυκλοφορεί το χρήμα δίχως εμπόδια και δίχως έλεγχο;

 Είναι μαύρα; Ξέπλυνέ τα εύκολα!

Φαίνεται ότι το χτεσινό σημείωμα άνοιξε την όρεξη σε μερικούς και τώρα θέλουν να μάθουν

περισσότερα. Βέβαια, η γνώση δεν είναι κατακριτέα αλλά στην περίπτωσή μας θα μείνουμε σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο αφού, όπως τόνισα χτες, για να έχει νόημα το να φτιάξεις μια οφσόρ πρέπει να διαθέτεις χρήμα. Πολύ χρήμα. Το οποίο, φυσικά, εμείς δεν διαθέτουμε. Τέλος πάντων, ας συνεχίσω.

Σίγουρα έχετε αναρωτηθεί επανειλημμένα για το πόσο διεφθαρμένες πρέπει να είναι οι διωκτικές αρχές ώστε να μη μπορούν να συλλάβουν έστω έναν μεγαλολαθρέμπορο ή έναν μεγαλέμπορο ναρκωτικών. Σας πληροφορώ, λοιπόν, ότι κανένας τέτοιος μεγαλοπαράνομος δεν σκοτίστηκε για το πόσο διεφθαρμένοι είναι αυτοί που τον κυνηγούν. Έχει άλλον τρόπο να κάνει την δουλειά του, πολύ ασφαλέστερο.

Ας πούμε, λοιπόν, ότι θέλουμε να μεταφέρουμε ναρκωτικά από την Κολομβία στην Ελλάδα. Κατ' αρχάς, στήνουμε μια οφσόρ, πρώτη δουλειά τής οποίας είναι να αγοράσει ένα πλοίο-χρέπι, με το οποίο θα γίνει η μεταφορά. Αμέσως μετά, φτιάχνουμε ένα συμβολαιογραφικό έγγραφο πώλησης της οφσόρ σε κάποιον ανύπαρκτο πακιστανό. Ο συμβολαιογράφος πιστοποιεί ότι "σήμερα την τάδε του μηνός, εμφανίστηκε ενώπιόν μου ο Αλή Μπουνταλά Μαχμούτ, μόνιμος κάτοικος Ισλαμαμπάντ, ο οποίος αφού μου επέδειξε την ταυτότητά του, αγόρασε την εταιρεία Παφ-Πουφ Λίμιτεδ κλπ". Αν όλα πάνε καλά, απλώς σκίζουμε το μαϊμού συμβόλαιο. Αν η φάση στραβώσει, αφήνουμε τις διωκτικές αρχές να ψάχνουν τον Αλή Μαχμούτ κάπου στο Πακιστάν. Θα μου πείτε ότι έτσι χάσαμε και πλοίο και φορτίο αλλά θα σας αντιτείνω ότι χέστηκε η Φατμέ στο Γενή-Τζαμί. Σιγά τα λάχανα! Ένα φορτίο στα τρία να περνάει, κερδισμένοι είμαστε.

Πάμε παρακάτω. Όπως γνωρίζουν οι τζογαδόροι, το χοντρό παιχνίδι γίνεται με συνδυασμούς. Και στην περίπτωσή μας, συνδυασμός σημαίνει να φτιάξουμε μια οφσόρ και μια ΜΚΟ. Αυτός ο απλός συνδυασμός μάς επιτρέπει να καθαρίσουμε όσο χρήμα θέλουμε. Πώς; Απλούστατον: η οφσόρ συγκινείται από τους σκοπούς τής ΜΚΟ και της κάνει μια χοντρή δωρεά για την ευόδωσή τους. Έτσι, το μαύρο χρήμα βρίσκεται τώρα καθαρισμένο στα συρτάρια τής ΜΚΟ. Από δω και πέρα έχουμε πολλούς και απλούς τρόπους να το φάμε: μαϊμού τιμολόγια από υπηρεσίες που πρόσφερε στην ΜΚΟ μια άλλη οφσόρ, παχυλές αμοιβές στα μέλη τού διοικητικού συμβουλίου τής ΜΚΟ (δηλαδή, σε μας!) κλπ. Μην ανησυχείτε και δεν πρόκειται να μας ψάξει κανένας εφ' όσον η ΜΚΟ μας δεν παίρνει επιδοτήσεις από το δημόσιο ή από ευρωπαϊκά ταμεία.

Άλλος τρόπος για να ξεπλύνουμε βρόμικο χρήμα είναι μέσω χρηματιστηρίου. Μόνο που σ' αυτή την περίπτωση, επειδή η λειτουργία των χρηματιστηρίων ελέγχεται αυστηρά για χειραγώγηση μετοχών, πρέπει να έχουμε υπομονή και να φτιάξουμε καμμιά εικοσαριά οφσόρ (ανάλογα, βέβαια, με τα ποσά που θέλουμε να ξεπλύνουμε). Στην συνέχεια, αγοράζουμε όποια πεθαμένη μετοχή βρεθεί μπροστά μας και, μετά από λίγο καιρό, τις πουλάμε στις οφσόρ μας με πάνω τιμή. Τα "κέρδη" μας είναι πλέον πεντακάθαρα. Μάλιστα δε, η εν λόγω "επιχείρηση" μπορεί να αποφέρει και έξτρα μπόνους, αφού οι επαναλαμβανόμενες αγοραπωλησίες ενδέχεται να γίνουν κράχτης για κάποιους, οι οποίοι θα "τσιμπήσουν", δίνοντάς μας την δυνατότητα να ξεφορτωθούμε τελείως την σαβούρα που είχαμε αγοράσει.

Παρένθεση. Αν η παραπάνω παράγραφος σας έκανε να σκεφτείτε ότι κάπως έτσι δημιουργούνται οι διάφορες χρηματιστηριακές φούσκες, οφείλω να σας συγχαρώ για την διορατικότητά σας! Κλείνει η παρένθεση.

Συνεχίζουμε. Πολλές φορές έρχεται το ίδιο το κράτος να μας βοηθήσει στο ξέπλυμά μας! Αν αυτό σας εκπλήσσει, σας προκαλώ να σκεφτείτε πόσες φορές η πολιτεία έχει νομοθετήσει υπέρ του επαναπατρισμού κεφαλαίων έναντι ενός πολύ χαμηλού φόρου και δίχως κανέναν έλεγχο. Εκείνον τον περιώνυμο Πρόδρομο Μαυρίδη, από το σκάνδαλο της Ζήμενς, τον θυμάστε; Από την μια ήταν κατηγορούμενος για το σκάνδαλο κι από την άλλη εκμεταλλεύθηκε τον σχετικό νόμο που ψηφίστηκε τότε και επαναπάτρισε τα φράγκα του, νομιμοποιώντας τα με επιβάρυνση 5%. Το ερώτημα που μένει αναπάντητο είναι απλό: οι οφσόρ εκμεταλλεύονται τις εκάστοτε ρυθμίσεις ή οι ρυθμίσεις γίνονται για να βολευτούν οι οφσόρ;

Και τώρα που φτάσαμε στο τέλος, θα κλείσω με μια συμβουλή, όπως έκανα και χτες. Κάθε τόσο ακούω και διαβάζω για ηλίθιους που τους τσίμπησαν οι διωκτικές αρχές επειδή βρέθηκαν στους λογαριασμούς τους ποσά που δικαιολογούνταν από τα εισοδήματά τους. Επίσης, συναντώ συχνά κάποιους που έχουν υψηλά τεκμήρια αλλά δεν μπορούν να τα δικαιολογήσουν επειδή τα εισοδήματά τους είναι "μαύρα". Κοροϊδάρες! Λοιπόν, για να τελειώνουμε, προσέξτε:

Αν θέλετε να δικαιολογήσετε τίποτε μικροποσά, ας πούμε εκατό-διακόσια ψωροχιλιάρικα, δεν χρειάζεται να μπλέξετε με οφσόρ. Απλώς, βάλτε στην τσέπη μια πενηντάρα, πηγαίνετε μέχρι το καζίνο της Πάρνηθας και κάντε τα μάρκες. Κατόπιν, βγείτε μια βόλτα, χαζέψτε στα τραπέζια, φάτε και κάτι, πιείτε κι ένα ποτό και μετά από κανα πεντάωρο πηγαίνετε στο ταμείο, εξαργυρώστε τις μάρκες και πάρτε μια βεβαίωση ότι αυτά τα πενήντα χιλιάρικα αποτελούν κέρδη από νόμιμο τζόγο. Την επόμενη εβδομάδα πεταχτείτε μέχρι το Λουτράκι για τον ίδιο λόγο και τον παραπάνω μήνα κάντε μια βόλτα κι από την Πάτρα. Έχουμε κι εμείς ωραίο καζίνο, στο Ρίο.

πηγή Α, Β

ΛΗΘΑΡΓΟΣ…

 Ο γιατρός με χτύπησε καθησυχαστικά στην πλάτη και μου είπε, «κύριε Χάρρυ πρέπει να μείνεις
Τον ρώτησα αν αντί για κρεβάτι γινόταν να ξαπλώσω στον καναπέ,
«…γρίπη, ξεγρίπη, αλλά δεν το μπορώ το κρεβάτι, γιατρέ μου»
«Εντάξει» μου είπε, «μπορείς, αλλά ξάπλα και ηρεμία»
Του υποσχέθηκα ότι θα ηρεμίσω.

μια–δυο μέρες στο κρεβάτι»

Ήταν πρωί του Μάρτη  κοντά στην χαραυγή και ξύπνησα να πάρω την αντιβίωση…
Το τηλεκοντρόλ  δίπλα μου και η τηλεόραση των 58 ιντσών με το δι βι ντι και το σαράουντ ντόλμπι στέρεο να μου φωνάζει, «Χάρρυ άνοιξέ με, σε παρακαλώ, ένα σκασμό λεφτά έσκασες για να με αποκτήσεις, πότε θα κάνεις απόσβεση;»
Και την άνοιξα.
Ο πυρετός είχε πέσει από τα ντεπόν και η αντιβίωση άρχισε να κάνει την δουλειά της.
Έπεσα κατ’ ευθείαν στους Οικονομολυριτζήδες, τους αδάμαντες της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας! Ο ένας έκοβε και ο άλλος έραβε μνημονιακά κουστουμάκια και ο επίσημος προσκεκλημένος τους,  ο πολύς Άδωνης Γεωργιάδης, φουσκωμένος σα διάνος, να αναφέρεται με πάθος και υπερηφάνεια στο νέο νόμο για τη δημόσια υγεία!
Στον « Πρωινό Καφέ » η Ελένη έδειχνε γυναικεία εσώρουχα, στο STAR ο Φώτης και η Μαρία μαγείρευαν σουτζουκάκι Σμυρναίικα  και σ’ ένα άλλο κανάλι ένας εκπρόσωπος των μικροκαταστηματαρχών  χτυπιότανε για τους μετανάστες που κατέλαβαν το κέντρο της Αθήνας...
Έκλεισα τη φωνή κι έβαλα όλα τα κανάλια σε παράθυρα. Η τεχνολογία σ’ όλο της το μεγαλείο! Προσπάθησα να διαβάσω τα χείλη των παρουσιαστών μπας και κατορθώσω να καταλάβω τι λένε, αλλά δεν τα κατάφερα. Ο πυρετός άρχισε πάλι να παίρνει τα ’πάνω του καθώς στον ΑΛΦΑ είχε σημειολογική ανάλυση και συζήτηση υψηλού επιπέδου με τον υπουργό υγείας κ. Άδωνη Γεωργιάδη για τη δημόσια υγεία!

Δεν ξέρω αν έφταιγε ο πυρετός ή η αστρολόγος του ΜΕGA μου, πάντως έπεσα σε λήθαργο και ξύπνησα λίγο πριν από το δελτίο των 8.
Δυνάμωσα την ένταση γιατί η δραματική μουσική επένδυση προανήγγειλε σημαντικά θέματα. Η φωνή της Τρέμη έτρεμε από συγκίνηση: «Ο υπουργός υγείας κ. Άδωνις Γεωργιάδης σε λίγο στο στούντιο του MEGA θα εξαγγείλει  το 17ο κατά σειρά εκσυγχρονιστικό σχέδιο της κυβέρνησης για τη δημόσια υγεία…»
Άλλαξα κανάλι… Χαμός στον Αντένα με τον υπουργό υγείας Άδωνη Γεωργιάδη μαινόμενο να επιτίθεται με πάθος στους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ και να τους κατηγορεί ότι υποθάλπουν  τους «εγκληματίες γιατρούς του ΕΟΠΥΥ!»
Τα είδα όλα και ξανάπεσα σε λήθαργο.

Ξύπνησα στο δελτίο των 9  παρέα με την Κοσιώνη, τον Τσιόδρα, τον Πορτοσάλτε, τον Παπαχελά και τον κύριο Μπάμπη και ήταν σαν να μην κοιμήθηκα καθόλου! Ξαναείδα όλα όσα είχα δει από ο πρωί. Ξαναπήρα την αντιβίωση και επάνω που ήμουν έτοιμος να ξαναπέσω σε λήθαργο, ξαναβλέπω τον Άδωνη στην Δημόσια Τηλεόραση να παρουσιάζει αναλυτικά το νέο σχέδιο της κυβέρνησης για την υγεία!
Ο πυρετός ολοένα και ανέβαινε. Η γυναίκα μου ανησύχησε και κάλεσε τον γιατρό.
«Κύριε Χάρρυ, δεν σας είπα να ξαπλώσετε;»
«Ξάπλωσα, γιατρέ μου»
«Δε σας είπα να παίρνεται την θεραπευτική αγωγή που συνέστησα;»
«Μα την παίρνω, γιατρέ»
«Τότε τι κάνετε και ανεβαίνει ο πυρετός;»
«Η τηλεόραση πειράζει, γιατρέ μου;» ρώτησε η Χαρίκλεια.
«Όχι κυρία μου, απλά σε ρίχνει σε λήθαργο»

Ο γιατρός έφυγε... Ο πυρετός έπεσε... Σηκώθηκα από το κρεβάτι.
Βγήκα στην βεράντα και είδα τους απέναντι να καλούν ασθενοφόρο.
Ο κυρ Νίκος, ταγματάρχης εν αποστρατεία, είχε πέσει σε λήθαργο.
Το έπαθε την ώρα που έβλεπε το στον ΣΚΑΪ τον Ευαγγελάτο, τον Τάκη Χατζή και τον Γιώργο Κύρτσο να σχολιάζουν με τον υπουργό υγείας Άδωνη Γεωργιάδη το εκσυγχρονιστικό σχέδιο της δικομματικής κυβέρνησης για τη δημόσια υγεία!
Ήταν και η πρώτη φορά που το πρόσεξα, όλη σχεδόν η γειτονιά είχε πέσει σε λήθαργο!
Και ω του θαύματος είδα ξαφνικά τον κόσμο να πετάει τις τηλεοράσεις από τα μπαλκόνια. Να βγάζει καρέκλες στο δρόμο και να πίνει το καφεδάκι του.
Είδα τους γείτονες να μιλάνε μεταξύ τους!!!
Είδα αυτά που έβλεπα κάθε απόγευμα στην Καλαμαριά όταν ήμουν παιδί. Είδα την παλιά μου γειτονιά... Μέχρι και λατερνατζή είδα... Και ραδιόφωνο άκουσα να παίζει Καζαντζίδη!

Κι εκεί που απολάμβανα ίσως το πιο γλυκό όνειρο που είδα τα τελευταία χρόνια, χτύπησε το κινητό μου.
« Κύριε Κλυνν, θα θέλατε να βγείτε απόψε παράθυρο στο κεντρικό μας δελτίο για να σχολιάσετε το εκσυγχρονιστικό σχέδιο για την υγεία που εξάγγειλε  ο κ. Άδωνης Γεωργιάδης;»
Έμεινα για λίγο σιωπηλός. Πήρα μια βαθιά ανάσα και στο τέλος είπα κοφτά,
« λάθος κάνετε » και έκλεισα το τηλέφωνο.
Βγήκα στο μπαλκόνι και άκουσα από γύρω τις τηλεοράσεις να λένε, να λένε, να λένε...
και τους ανθρώπους κλειδαμπαρωμένους ν’ ακούνε, ν’ ακούνε, ν’ ακούνε…
Λήθαργος…

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα KONTRANEWS)

πηγή

Mία διδακτική ιστορία: Η ιταλική κατοχή, το λάδι και το καμπαναριό

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και συγκεκριμένα κατά την Ιταλική κατοχή, σε κάποιο νησί του Ιονίου η ομάδα κατοχής των Ιταλών είχε επιτάξει το Δημαρχείο, που βρισκόταν στην κεντρική πλατεία του νησιού και το είχε μετατρέψει σε αρχηγείο της. 
Ο επικεφαλής της ομάδας κατοχής, Ιταλός αξιωματικός είχε θρονιαστεί στο γραφείο του δημάρχου και από το παράθυρό του απολάμβανε τη θέα προς την πλατεία του νησιού. 
Στο κέντρο της πλατείας υπήρχε μια όμορφη εκκλησία και δίπλα ακριβώς ένα πανύψηλο καμπαναριό με ένα περίτεχνο ρολόι στη μέση. Μάταια περίμενε ο Ιταλός αξιωματικός να το ακούσει να χτυπάει γιατί το ρολόι αυτό είχε εδώ και καιρό σταματήσει  λόγω βλάβης...

Ο Ιταλός αισθάνθηκε χρέος του να αποκαταστήσει τη βλάβη και έτσι φρόντισε και έμαθε από το δήμαρχο του νησιού ότι το ρολόι είχε σταματήσει γιατί δεν υπήρχε λάδι για να λαδώσουν τα γρανάζια του. Τότε ο αξιωματικός χωρίς δεύτερη σκέψη πρόσφερε στον δήμαρχο έναν τενεκέ 12 λίτρων , παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο, έτσι ώστε να λαδωθούν τα γρανάζια και να δει και πάλι το ρολόι να δουλεύει και πάλι, και να ακούσει την καμπάνα να χτυπάει ρυθμικά την ώρα.
Ο δήμαρχος πήρε το λάδι και το ίδιο βράδυ κάλεσε στο σπίτι του τον ταμία του δημοτικού συμβουλίου και του έδωσε μία νταμιτζάνα με 6 λίτρα παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο, λέγοντας του ότι ο Ιταλός αξιωματικός ενδιαφέρετε να δει το ρολόι να δουλεύει και πάλι και πως θα έπρεπε γρήγορα να φτάσει το λάδι στα χέρια του συντηρητή του ρολογιού. 

Την άλλη μέρα το πρωί ο ταμίας πήγε στην κεντρική εκκλησία του νησιού να βρει τον παπά. Στα χέρια του κρατούσε ένα μπουκάλι με 3 λίτρα παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο. Είπε στον παπά πως ως υπεύθυνος της εκκλησίας, άρα και του ρολογιού, ήταν δική του υπόθεση να φροντίσει ώστε το λάδι να φτάσει στα χέρια του συντηρητή του ρολογιού, με σκοπό να λαδωθούν τα γρανάζια του και να αρχίσει και πάλι να δουλεύει, όπως δηλαδή  επιθυμούσε να γίνει ο Ιταλός αξιωματικός.
Ο παπάς πήρε το λάδι και το ίδιο μεσημέρι φώναξε τον νεωκόρο στο γραφείο του. Του εξήγησε την επιθυμία του Ιταλού αξιωματικού  να δει το ρολόι να δουλεύει και του είπε πως γι’ αυτό το λόγο προσφέρει 1 λίτρο παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο. Τον παρακάλεσε αν θα μπορούσε να πάει το λάδι αυτό στον συντηρητή του ρολογιού και να του πει να πιάσει αμέσως δουλειά και να αρχίσει να λαδώνει το ρολόι. 

Ο νεωκόρος έφυγε αμέσως για να εκτελέσει την εντολή του παπά. Μετά από λίγη ώρα χτυπούσε την πόρτα του συντηρητή του ρολογιού και αφού του εξιστόρησε τα όσα είχαν συμβεί  του έδωσε ένα μπουκαλάκι με 200 γραμμάρια παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο και του ζήτησε να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατό να λαδώνει το ρολόι για να μην δυσαρεστηθεί ο Ιταλός αξιωματικός.

Ο συντηρητής του ρολογιού, όταν έμεινε μόνος, κοίταξε με δέος το πολύτιμο περιεχόμενο του μικρού μπουκαλιού. Σκέφτηκε πόσο νόστιμες θα έκανε τις λαχανίδες που επί μήνες έτρωγε αυτός και η οικογένειά του. Πόσο καλό θα έκανε στο παιδιά του λίγο λάδι που τους έχει ξεραθεί ο οισοφάγος από την μπομπότα! Την ίδια όμως στιγμή σκέφτηκε με τρόμο την αντίδραση του Ιταλού αξιωματικού αν δεν έκανε αυτό που τον είχε προστάξει μέσω  του νεωκόρου, μιας και τους υπόλοιπους κρίκους αυτής της αλυσίδας τους αγνοούσε! 

Το ίδιο απόγευμα το ρολόι χτύπησε και πάλι μετά από πολύ καιρό, έξι φορές. Στην αρχή οι νησιώτες νόμισαν πως κάποιος είχε πεθάνει και σταυροκοπήθηκαν λέγοντας «ζωή σε λόγου μας». Αργότερα όμως, έμαθαν από τον παπά της εκκλησίας που τους μάζεψε για τον εσπερινό ότι ο καλός Ιταλός αξιωματικός είχε προσφέρει παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο για να βάλει σε λειτουργία το ρολόι τους και πως γι' αυτό και μόνο θα έπρεπε να αισθάνονται μεγάλη ευγνωμοσύνη που ο Κύριος, αν και περνάνε δύσκολες στιγμές στη μέση ενός φριχτού πολέμου τους έστειλε αυτόν τον μεγαλόψυχο Ιταλό.

Φυσικά το ρολόι στην κεντρική πλατεία του νησιού σταμάτησε να δουλεύει μετά από μία εβδομάδα και ο Ιταλός αξιωματικός έστησε στον τοίχο του καμπαναριού τον Έλληνα συντηρητή και τον εκτέλεσε ένα πρωί, παρουσία του δημάρχου, του ταμία, του παπά του νεωκόρου και των υπολοίπων κατοίκων του νησιού για παραδειγματισμό!!!!!!!  

Σας θυμίζει κάτι η ιστορία αυτή; Μα φυσικά, ο δήμαρχος, ο ταμίας, ο παπάς, ο νεωκόρος είναι εκείνοι από τους οποίους χάθηκαν τα χρήματα, όλα αυτά τα χρόνια. Και συνεχίζουμε να στερούμε το "λάδι" από τα γρανάζια της μηχανής. Δυστυχώς και σήμερα είμαστε "υπό κατοχή" και το θύμα, ο συντηρητής του ρολογιού...είμαστε εμείς!!!!

Πηγή
Πηγή

Η Κρίση των Γαϊδάρων. (Παλιά αλλά καλή ιστορία)

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά. 
Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη. 
Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους. 
Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι 500 ευρώ !!! Και αποχώρησε... 
Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα.
Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.
Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.
Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους. 
Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.
Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου.
Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.
Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαϊδάρους !!! ... 
Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή/οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου : λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών. Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.
Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.
Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν "με τον ιδρώτα τους". Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής. 
Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες.

Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους ;

Τι θα κάνεις εσύ ;

(Μετάφραση από το ιταλικό κείμενο το οποίο ήταν μετάφραση του γαλλικού και πάει λέγοντας... Φυσικά, τα κείμενα αυτά είναι μεταφρασμένα σε όλες τις γλώσσες γιατί ως γνωστό στην ιστορία αυτή εμπλέκονται επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δημοτικές αρχές και φουκαράδες χωρικοί όλου του κόσμου καθώς όλος ο πλανήτης υπόκειται στους «κανόνες της αγοράς» των γαϊδάρων).

Σας θυμίζει κάτι ;;;;;;; (ή μόνο σε μας ..... ;;;;;;;;;;)

http://ktimaimia.blogspot.gr/2013/01/blog-post_24.html

Το πρωτογενές πλεόνασμα, με δυό λόγια

Έχω στον τραπεζικό μου λογαριασμό € 500 και στην τσέπη άλλα € 100.

Έχω εξοφλήσει ΔΕΗ, ΟΤΕ, κοινόχρηστα, ασφάλιση σπιτιού και αυτοκινήτου, καθώς και τέλη κυκλοφορίας

Χρωστάω σε τράπεζες € 50.000 και στην Εφορία € 70.000.

Άρα, ....

έχω πλεόνασμα € 600.

Σωτήριος Καλαμίτσης

πηγή:   taxalia

…και ο Θεός έπλασε τον τραπεζίτη.

Και την όγδοη μέρα ο Θεός κοίταξε κάτω στο σχεδιασμένο παράδεισο του και είπε, «Χρειάζομαι κάποιον που μπορεί να το ανατρέψει όλο αυτό για ένα γρήγορο κέρδος."

Έτσι ο Θεός έκανε έναν τραπεζίτη.

Ο Θεός είπε, «Χρειάζομαι κάποιον που δε θα παράγει και δε θα κάνει τίποτα άλλο από το να δανείζεται χρήματα από τον κόσμο με επιτόκιο 0% και στη συνέχεια θα το δανείζει πίσω στο κοινό με 2% ή 5% ή 10% και ο ίδιος θα πληρώνει μπόνους στον εαυτό του για αυτό. "

Έτσι ο Θεός έκανε έναν τραπεζίτη.

Ο Θεός είπε, «Χρειάζομαι κάποιον που θα πάρει τα χρήματα από τους ανθρώπους που εργάζονται και αποταμιεύουν και θα τα χρησιμοποιήσει για να δημιουργήσει μια φούσκα των dotcom, μια στεγαστική φούσκα, μια φούσκα των μετοχών, μια φούσκα του πετρελαίου, μια φούσκα εμπορευμάτων, μια φούσκα ομολόγων και άλλη μια φούσκα μετοχών, και στη συνέχεια να την πουλήσει στον κόσμο που μένουν στη Νέα Υόρκη και στο Λος Άντζελες και ο ίδιος θα πληρώνει μπόνους στον εαυτό του για αυτό. "

Έτσι ο Θεός έκανε έναν τραπεζίτη.

Ο Θεός είπε, «Χρειάζομαι κάποιον να χτίσει σπίτια επάνω σε βάλτους και ερήμους με κακής ποιότητας υλικά με τα χρήματα των άλλων ανθρώπων, και στη συνέχεια να χρησιμοποιήσει αυτά τα σπίτια ως εγγύηση για ένα σύστημα Ponzi (πυραμίδα) που μπορεί να το πωλήσει στους συνταξιούχους στην Καλιφόρνια, το Μίσιγκαν και τη Σουηδία. Χρειάζομαι κάποιον που θα κατασχέσει στη συνέχεια αυτά τα σπίτια, θα πετάξει έξω τους ιδιοκτήτες, θα κλείσει τον κλιματισμό , το ρεύμα και το νερό, και θα βλέπει τα σπίτια αυτά να ενγκαταλείπονται και να καταρρέουν. Και στη συνέχεια ο ίδιος θα πληρώνει μπόνους στον εαυτό του για αυτό. "

Ο Θεός είπε, «Χρειάζομαι κάποιον να δανείζει χρήματα σε ανθρώπους, με κακή πίστωση, με επιτόκιο 30%, προκειμένου να ανεβάσει τις τιμές των μετοχών του και στη συνέχεια, λίγο πριν τα δάνεια αυτά χαρακτηριστούν τοξικά, να ρευστοποιεί τις μετοχές του και απομακρύνεται από την αγορά. Και ο οποίος, όταν ερωτηθεί αργότερα, με δάκρυα στα μάτια, να λέει ότι η κυβέρνηση τον έκανε να το κάνει. "

Ο Θεός είπε, «Χρειάζομαι κάποιον που θα λέει ότι όλοι οι άλλοι πρέπει να στηρίζονται στα δικά τους πόδια, αλλά ο ίδιος θα τρέξει στην κυβέρνηση για ένα πακέτο διάσωσης όταν βρεθεί σε προβλήματα και θα χρησιμοποιήσει τα χρήματα της διάσωσης για να βοηθήσει τους δικούς του πολιτικούς να εκλεγούν. Και στη συνέχεια να πληρώσει ο ίδιος άλλο μπόνους στον εαυτό του. "

Έτσι ο Θεός έκανε έναν τραπεζίτη!

Bluesky4u

Πηγή: anti-tasi.blogspot.gr  μέσω  olympia.gr/

Να γιατί στο MEGA και το SKAI δεν θα ακούσετε ΠΟΤΕ είδηση για την Ισλανδία

Πάνε 4-5 χρόνια από τότε που η Ισλανδία έγινε η πρώτη χώρα που “κατέρρευσε”, ως επακόλουθο της σκηνοθετημένης “κρίσης”. Τα μετέπειτα γεγονότα έδειξαν οτι η Ισλανδία ήταν απλώς το πειραματόζωο πάνω στο οποίο έγινε το  μεγάλο πείραμα για το πως διαλύεις εν μια νυκτί μια χώρα με υψηλό βιοτικό και κοινωνικό επίπεδο.

Πώς όμως η Ισλανδία αντιμετώπισε το κραχ και σε τί κατάσταση βρίσκεται σήμερα;

- Νέο Σύνταγμα από τους πολίτες
Με μια πρωτοφανή για τη σύγχρονη Ευρώπη συλλογική διαδικασία και συμμετοχή των πολιτών αναθεώρησε πλήρως το Σύνταγμά της. Το νέο σύνταγμα εκπονήθηκε από μια Συντακτική Συνέλευση την οποία αποτελούσαν 25 πολίτες οι οποίοι εκλέχθηκαν με καθολική ψηφοφορία ανάμεσα σε 522 υποψηφίους. Προβλέπει το δικαίωμα στην πληροφόρηση, την πρόσβαση του κοινού στα επίσημα έγγραφα (άρAθρο 15), τη δημιουργία μιας επιτροπής για τον έλεγχο της λογοδοσίας της κυβέρνησης (άρθρο 63), το δικαίωμα για άμεσες διαβουλεύσεις (άρθρο 65). Μόλις το 10% των ψηφοφόρων μπορεί να ζητήσει δημοψήφισμα για νόμους που ψήφισε η Βουλή, καθώς και για το διορισμό του πρωθυπουργού από το Κοινοβούλιο.

 - Surprise! Η Ισλανδία δεν έσωσε καμμία χρεωκοπημένη Τράπεζά της
Τη στιγμή που στις υπόλοιπες χώρες οι Τράπεζες διασώθηκαν με τα λεφτά των φορολογουμένων, στην Ισλανδία έγινε ακριβώς το αντίθετο: Η Ισλανδία άφησε τις Τράπεζες να χρεοκοπήσουν (όπως κάθε ιδιωτική εταιρεία) και επιπλέον θέσπισε νέους και πολύ αυστηρούς κανόνες που ισχυροποίησε το δίχτυ ασφαλείας των πολιτών απέναντί τους. Τη στιγμή που όλοι οι άλλοι είχαν σαν πρώτο μέλημα την “αποπληρωμή των διεθνών πιστωτών” η Ισλανδία επέβαλε ένα αυστηρότατο προσωρινό πλαίσιο ελέγχου διακίνησης των κεφαλαίων.

 - Oι υπεύθυνοι στην ψειρού
Η Ισλανδική δικαιοσύνη δίκασε και έστειλε στη φυλακή πολιτικούς, τραπεζίτες και όποιον άλλον συμμετείχε στο πάρτυ. Ένας ειδικός εισαγγελέας ανέλαβε την δικαστική διερεύνηση των ενόχων για την κρίση και έστειλε στη Δικαιοσύνη τους τραπεζίτες και τους κερδοσκόπους που προκάλεσαν την κατάρρευση του ισλανδικού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Στην προσπάθειά του αυτή είχε τη συνδρομή ενός πρώην υψηλόβαθμου αστυνομικού που ήταν ειδικός στον εντοπισμό επικίνδυνων εγκληματιών.

 - Νέα Κοινωνική Πολιτική
Ψηφίστηκαν αυστηρότατοι νόμοι που αύξησαν θεαματικά την προστασία του κοινωνικού συνόλου από μελλοντικά παρόμοια φαινόμενα. Ήδη η Ισλανδία κατέχει το αυστηρότερο “δίχτυ κοινωνικής προστασίας” των πολιτών της από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο. Ακόμα, έχει πλέον τους ισχυρότερους νόμους για θεσμούς όπως η ελευθερία της πληροφόρησης παγκοσμίως! Το νέο Σύνταγμα προβλέπει επίσης την ανάπτυξη μιας οικονομίας στηριγμένης σε συντριπτικό ποσοστό σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

- Τα αποτελέσματα

Το φοβερό είναι οτι με όλα αυτά, η Ισλανδία όχι μόνο δεν έχει πλέον ύφεση αλλά έχει κάνει εντυπωσιακή οικονομική πρόοδο:  Ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σε ύφεση, η Ισλανδία παρουσίασε ρυθμό ανάπτυξης 2,1% το 2011 και 2,7% για το 2012, με το ποσοστό ανεργίας να είναι μόλις 6%!!! Η χώρα μάλιστα κατάφερε να κάνει πρόωρη αποπληρωμή του χρέους της προς το ΔΝΤ. Ακόμα και το ίδιο το ΔΝΤ (που προηγουμένως είχε “προβλέψει” καταστροφή) αναγκάστηκε να χαρακτηρίσει την Ισλανδία ως “ένα σημαντικό μάθημα στους καιρούς της οικονομικής κρίσης”.

Το οικονομικό θαύμα της Ισλανδίας εξηγείται με τα παρακάτω απλά λόγια του Προέδρου της Ισλανδίας, Olafur Grímsson:

 - “Η διαφορά είναι ότι στην Ισλανδία αφήσαμε τις τράπεζες που αδυνατούσαν να ανταποκριθούν να χρεωκοπήσουν. Όπως θα γινόταν με κάθε ιδιωτική εταιρεία. Εμείς δεν δώσαμε χρήματα των φορολογουμένων για να τις σώσουμε. Το κράτος και οι πολίτες δεν έχουν καμμια υποχρέωση να αναλαμβάνουν την ευθύνη αυτή”.

ΠΗΓΗ

ΓΙΑΤΙ ΚΑΘΕΤΑΙ "ΚΑΘΕ ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ ΤΟΥ";

Γιατί πρέπει να κάθεται "κάθε κατεργάρης στον πάγκο του";  Από που προέρχεται η φράση "Μάλλιασε η γλώσσα μου";  Γιατί στους πολυλογάδες λέμε:  "τουμπεκί ψιλοκομμένο";  Ποια ήταν η Μιχαλού που όλοι της χρωστάνε;  Πως "μπήκαν οι ψύλλοι στα αυτιά μας";  Τι δουλειά έχουν οι κουτσοί και οι στραβοί τον άγιο Παντελεήμονα; Τι μας νοιάζει αν η αχλάδα έχει την ουρά μπροστά ή πίσω;  Ποιος ήταν ο Κουτρούλης που έκανε τέτοιο πάταγο με το γάμο του;   Ποιος Γιάννης πίνει και κερνάει; 


ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΥΣ
Η λαϊκή έκφραση συνδέεται με τη μετεπαναστατική ζωή στο Ναύπλιο, πρωτεύουσα τότε της Ελλάδας. Συγκεκριμένα, μετά την επανάσταση του 21 υπήρχε στο Ναύπλιο μια ταβέρνα που ανήκε σε μια γυναίκα, τη Μιχαλού.
Η Μιχαλού είχε το προτέρημα να κάνει «βερεσέδια» αλλά υπό προθεσμία. Μόλις εξαντλείτο η προθεσμία - και η υπομονή της - στόλιζε τους χρεώστες της με «κοσμητικότατα» επίθετα. Όσοι τα άκουγαν, ήξεραν καλά ότι αυτός που δέχεται τις «περιποιήσεις» της «χρωστάει της Μιχαλούς»

ΜΥΡΙΖΩ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΜΟΥ
Η φράση προέρχεται από την αρχαία τελετουργική συνήθεια, κατά την οποία οι ιέρειες των μαντείων βουτούσαν τα δάχτυλά τους σ' ένα υγρό με βάση το δαφνέλαιο, τις αναθυμιάσεις του οποίου εισέπνεαν καθώς τα έφερναν κατόπιν κοντά στη μύτη τους και μ' αυτό τον τρόπο έπεφταν σ' ένα είδος καταληψίας κατά την οποία προμάντευαν τα μελλούμενα

ΜΑΛΛΙΑΣΕ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ
Στη βυζαντινή εποχή υπήρχαν διάφορες τιμωρίες, ανάλογες, βέβαια, με το παράπτωμα. Όταν π.χ. ένας έλεγε πολλά, δηλαδή έλεγε λόγια που δεν έπρεπε να ειπωθούν, τότε τον τιμωρούσαν με έναν τρομερό τρόπο. Του έδιναν ένα ειδικό χόρτο που ήταν υποχρεωμένος με το μάσημα να το κάνει πολτό μέσα στο στόμα του. Το χόρτο, όμως, αυτό ήταν αγκαθωτό, στυφό και αρκετά σκληρό, τόσο που κατά το μάσημα στο στόμα του πρηζόταν και η γλώσσα, το ελατήριο δηλαδή της τιμωρίας του, άνοιγε, μάτωνε και γινόταν ίνες-ίνες, κλωστές-κλωστές, δηλαδή, όπως είναι τα μαλλιά. Από την απάνθρωπη τιμωρία βγήκε και η παροιμιώδης φράση : "μάλλιασε η γλώσσα μου", που τις λέμε μέχρι σήμερα, όταν προσπαθούμε με τα λόγια μας να πείσουμε κάποιον για κάτι και του το λέμε πολλές φορές

ΕΦΑΓΑ ΧΥΛΟΠΙΤΑ
Γύρω στα 1815 υπήρχε κάποιος κομπογιαννίτης, ο Παρθένης Νένιμος, ο οποίος ισχυριζόταν πως είχε βρει το φάρμακο για τους βαρύτατα ερωτευμένους.
Επρόκειτο για ένα παρασκεύασμα από σιταρένιο χυλό ψημένο στο φούρνο.
Όσοι λοιπόν αγαπούσαν χωρίς ανταπόκριση, θα έλυναν το πρόβλημά τους τρώγοντας αυτή τη θαυματουργή πίτα και μάλιστα επί τρεις ημέρες, κάθε πρωί, τελείως νηστικοί

ΜΟΥ ΕΦΥΓΕ ΤΟ ΚΑΦΑΣΙ
Στα Τούρκικα καφάς θα πει κεφάλι, κρανίο. Όταν, λοιπόν, η καρπαζιά, που έριξαν σε κάποιον είναι δυνατή λέμε :  "του έφυγε το καφάσι", δηλαδή, του έφυγε το κεφάλι από τη δύναμη του κτυπήματος.
Το ίδιο και όταν αντιληφθούμε κάτι σπουδαίο, λέμε :"μου έφυγε το καφάσι" , δηλαδή, μου έφυγε το κεφάλι από τη σπουδαιότητα

ΤΟΥΜΠΕΚΙ
"Τουμπεκί " λέγεται τουρκικά ο καπνός για τον αργιλέ, που τον κάπνιζαν στα διάφορα καφενεία της παλιάς εποχής.
Τον αργιλέ τον ετοίμαζαν οι "ταμπήδες" των καφενείων και επειδή αυτοί έπιαναν την κουβέντα κι αργούσαμε τον πάνε στον πελάτη, εκείνος με τη σειρά του φώναζε: "κάνε τουμπεκί ".
Όσοι κάπνισαν ναργιλέ ήταν και από φυσικού τους λιγομίλητοι και δεν τους άρεσε η "πάρλα", οι φλυαρίες.
Με τις ώρες κρατούσαν στα χείλη τους το "μαρκούτσι" του ναργιλέ, απολαμβάνοντας μακάρια και σιωπηλά το τουμπεκί, που σιγόκαιγε στο λούλα.
Και αν κάνεις, που κι αυτός κάπνιζε ναργιλέ δίπλα του, άνοιγε πλατιά κουβέντα, οι μερακλήδες της παρέας του έλεγαν:  "Κάνε τουμπεκί", δηλαδή, κάπνιζε και μη μιλάς.
Τώρα για το " ψιλοκομμένο " τουμπεκί, ήταν η τέχνη του "ταμπή" να του το προσφέρει ψιλοκομμένο, που ήταν και καλύτερο.

ΚΑΘΕ ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟ ΤΟΥ
Το κάτεργο ήταν ιστιοφόρο πολεμικό ή πειρατικό πλοίο, με δυο ή τρεις σειρές κουπιών (αργότερα παροπλισμένο και αχρηστευμένο πολεμικό σκάφος, άλλοτε μόνιμα ελλιμενισμένο που χρησίμευε ως φυλακή καταδίκων, κι άλλοτε ως πλωτός στρατώνας),
επίσης η φυλακή και οι σκληρές καταναγκαστικές εργασίες των φυλακισμένων.
Έτσι, στα μεσαιωνικά χρόνια που χρησιμοποιήθηκαν τα πλοία αυτά, «κατεργάρης» σήμαινε «κωπηλάτης σε κάτεργο», δηλαδή άνθρωπος που αποτελούσε το πλήρωμα αυτής της πλωτής φυλακής, κατάδικος συνήθως, αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις απλά ο άνθρωπος που δούλευε σε κάτεργο.
Όταν έπεφτε ο αέρας, αλλά το πλοίο έπρεπε να συνεχίσει την πορεία του, η εντολή που ακουγόταν ήταν: «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του», δηλαδή κάθε κρατούμενος να καθίσει στη θέση του, στους ξύλινους πάγκους του πλοίου, και να πιάσει τα κουπιά.
Σήμερα βέβαια που δεν υπάρχουν αυτές οι πλωτές φυλακές, η φράση διατηρείται αλλά με άλλη σημασία και δηλώνει την επαναφορά στην αρχική τάξη και στην εργασία μετά από διακοπή ή διάλειμμα.
Πάντως και η λέξη «κατεργάρης» υπέστη νοηματική …μετάλλαξη.
Από εργαζόμενος σε κάτεργο μετέπεσε στην έννοια του "πονηρού", του "καταφερτζή", ώσπου πια σήμερα δεν έχει απόλυτα αρνητική σημασία (όπως και η λέξη π.χ. μπαγάσας).
Συνήθως οι χαρακτηρισμοί αυτοί [κατεργάρης, μπαγάσας κ.λπ.] σημαίνουν επιδοκιμασία, θαυμασμό για τις ικανότητες κάποιου - και περάσαμε και εδώ - από την αρχική ειρωνεία στην επιφυλακτικότητα και στην ανεκτικότητα και φτάσαμε λέγοντας τη λέξη "κατεργάρης" στην αποδοχή κάποιου για τις ικανότητές του

ΑΥΓΑ ΣΟΥ ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΝ
Τη λέμε δε, όταν βλέπουμε κάποιον να γελά χωρίς λόγο και αφορμή. Μια φορά το χρόνο, οιΡωμαίοι γιόρταζαν -για να τιμήσουν την Αφροδίτη και το Διόνυσο- μ’ έναν πολύ τρελό και παράξενο τρόπο: Κάθε 15 Μαΐου, έβγαινε ο λαός στις πλατείες και άρχιζε τον «πετροπόλεμο» με… αυγά μελάτα! Χιλιάδες αυγά ξοδεύονταν εκείνη την ημέρα για διασκέδαση κι ο κόσμος γελούσε ξεφρενιασμένα. Τα γέλια αυτά εξακολουθούσαν για βδομάδες ολόκληρες. Στη γιορτή αυτή δεν έπαιρναν μέρος μονάχα οι πολίτες, που ήταν κατώτερης κοινωνικής θέσης, αλλά και ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι, στρατηγοί, άρχοντες, Ρωμαίες δεσποινίδες και αυτοκράτορες καμιά φορά. π. χ. ο «αυγοπόλεμος» ήταν μια από τις μεγάλες αδυναμίες του Νέρωνα, που πετούσε αυγά στους αξιωματικούς και τους ακόλουθους των ανακτόρων του, χωρίς να είναι η μέρα της γιορτής των αυγών. Στο Βυζάντιο φαίνεται πως η γιορτή έγινε της μόδας, για πολύ λίγο διάστημα όμως. Σε πολλά βυζαντινά κείμενα, αναφέρεται συχνά, αλλά μόνο με δύο - τρία λόγια. Έτσι από το περίεργο αυτό έθιμο - που η αιτία του χάνεται στα βάθη των αιώνων - έμεινε η ερωτηματική φράση: «αυγά σου καθαρίζουνε;»

ΤΟΝ ΠΗΡΑΝ ΣΤΟ ΨΗΛΟ
Παρόλη τη σκληρότητα και τον τρόμο που βασίλευαν στο Βυζάντιο, οι επαναστάσεις δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο. Πολύ συχνά, ο καταπιεζόμενος λαός ξεσηκωνόταν, άρπαζε τσεκούρια και μαχαίρια κι έπεφτε πάνω στους δυνάστες του, που τους κατακρεουργούσε. Όταν μια λαϊκή εξέγερση πετύχαινε, οι επαναστάτες ανακήρυσσαν δικό τους βασιλιά, έδιωχναν τους παλιούς αξιωματούχους της Αυλής κι έβαζαν δικούς τους στη θέση τους. Στη «Βασιλεύουσα» υπήρχε -έξω από το Επταπύργιο- ένα μέρος που ονομαζόταν Ψηλό, όπως εξακολουθεί να λέγεται ακόμη και σήμερα. Κι αυτό, γιατί η τοποθεσία ήταν πάνω από τη θάλασσα, δηλαδή ήταν μέρος ψηλό. Στο σημείο αυτό, οι επαναστάτες έσερναν αλυσοδεμένους τους πρώην βασανιστές τους, τους κρεμούσαν σ' ένα δέντρο κι άρχιζαν να τους διαπομπεύουν με το χειρότερο τρόπο. Μικροί και μεγάλοι, περνούσαν μπρος από τον τιμωρούμενο και τον έφτυναν ή του έριχναν λεμονόκουπες κλπ. Ύστερα τον ξεκρεμούσαν κι έτσι δεμένο τον πετούσαν στη θάλασσα. Με τον ίδιο σχεδόν τρόπο, τιμώρησαν τη Μαρία Κομνηνή, την ωραία αλλά σκληρή αυτοκράτειρα του Βυζαντίου. Από το περιστατικό αυτό και από την ονομασία της τοποθεσίας που πήγαιναν τους τιμωρημένους βγήκε η φράση «τον πήραν στο ψηλό»

ΠΛΗΡΩΣΕ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ
Οι φόροι πριν από το 19ο αιώνα ήταν τόσοι πολλοί στην Ελλάδα, ώστε, όσοι δεν είχαν να πληρώσουν, έβγαιναν στο βουνό. Για τη φοβερή αυτή φορολογία, ο ιστορικός Χριστόφορος Άγγελος, γράφει τα εξής χαρακτηριστικά: «Οι επιβληθέντες φόροι ήσαν αναρίθμητοι, αλλά και άνισοι. Έκτος της δεκάτης, του εγγείου και της διακατοχής των ιδιοκτησιών, εκάστη οικογένεια κατέβαλε χωριστά φόρον καπνού (εστίας), δασμόν γάμου, δούλου και δούλης, καταλυμάτων, επαρχιακών εξόδων, καφτανίων, καρφοπετάλλων καί άλλων εκτάκτων. Ενώ δε ούτω βαρείς καθ' εαυτούς ήσαν οι επιβληθέντες φόροι, έτι βαρύτερους καί αφόρητους καθίστα ο τρόπος της εισπράξεως και η δυναστεία των αποστελλομένων προς τούτο υπαλλήλων ή εκμισθωτών. Φόρος ωσαύτως ετίθετο επί των ραγιάδων (υπόδουλος - τουρκ. raya) εκείνων οίτινες έτρεφον μακράν κόμην». Από το τελευταίο αυτό, έμεινε παροιμιώδης η φράση: «πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του

ΤΟΝ ΚΟΛΛΗΣΕ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ
Κάποτε, στον καιρό του Ρωμανού του Διογένη, ένας από τους στρατηγούς του, ο Ιωάννης Δημαράς, βγήκε μια νύχτα στους δρόμους του Βυζαντίου μαζί με τη συντροφιά του και όσους διαβάτες έβλεπε μπροστά του, τους έπιανε μαζί με την παρέα του και τους κολλούσε στον τοίχο μ' ένα είδος ρετσινιού και πίσσας, που υπήρχαν σε κάθε γωνιά, για να φωτίζονται οι δρόμοι. Το... αστείο αυτό έκανε τόση εντύπωση την επόμενη το πρωί, ώστε από εκείνη την ημέρα όλοι οι άρχοντες της Κωνσταντινούπολης, έβγαιναν σχεδόν κάθε νύχτα στους δρόμους, για να βρουν κανέναν αργοπορημένο και να τον κολλήσουν στον τοίχο. Από τότε, έμεινε ως τα χρόνια μας η φράση «τον κόλλησε στον τοίχο», που τη λέμε συνήθως, όχι μονάχα όταν ένα άτομο αδικεί ένα άλλο, αλλά κι όταν ακόμη βάζουμε κάποιον αναιδή στη θέση που του αξίζει

ΤΟΥ ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΔΥΟ ΠΟΔΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙ
Όλοι οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου, διατηρούσαν στα παλάτια τους νάνους, για να τους διασκεδάζουν στα συμπόσια τους. Οι «τζουτζέδες» αυτοί -όπως τους έλεγαν- ήταν σχεδόν παντοδύναμοι και μπορούσαν να καταδικάσουν σε θάνατο ή ν' ανεβάσουν στα ψηλότερα αξιώματα, όποιον ήθελαν: Οι αυτοκράτορες τους είχαν φοβερή αδυναμία και ποτέ δεν τους χαλούσαν το χατίρι, σε καμιά περίπτωση. Τους είχαν, ακόμη, ως μυστικοσυμβούλους και κατάσκοπους. Μόνον όταν έπεφταν σε βαρύ παράπτωμα τρεις φορές, τιμωρούνταν κι αυτοί με μια περίεργη τιμωρία. Τους έβαζαν τα δυο πόδια μέσα στο ίδιο υπόδημα και τους άφηναν να κυκλοφορούν, χοροπηδώντας. Η τιμωρία αυτή κρατούσε από τέσσερις μέχρι έξι μήνες. Στο τέλος, ο νάνος δεν μπορούσε να κρατήσει περισσότερο το αφάνταστο αυτό μαρτύριο και έπεφτε στα πόδια του αυτοκράτορα, για να του ζητήσει έλεος. Έτσι, έμεινε η φράση: «Μου έβαλε ή του έβαλε τα δυο πόδια σ' ένα παπούτσι».

ΤΟΥ ΜΠΗΚΑΝ ΨΥΛΟΙ ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ
Οι Βυζαντινοί ήταν άφθαστοι να εφευρίσκουν πρωτότυπες τιμωρίες. Όταν έπιαναν κάποιον να κρυφακούει, του έριχναν ζεματιστό λάδι στ' αφτιά και τον κούφαιναν. Για τους «ωτακουστές» -όπως τους έλεγαν τότε αυτούς- ο αυτοκράτορας Ιουλιανός αισθανόταν φοβερή απέχθεια. Μπορούσε να συγχωρέσει έναν προδότη, αλλ’ ένα «ωτακουστή» ποτέ. Ο ίδιος έγραψε έναν ειδικό νόμο γι' αυτούς, ζητώντας να τιμωρούνται με μαρτυρικό θάνατο. Μα όταν τον έστειλε στη Σύγκλητο, για να τον εγκρίνει, εκείνη τον απέρριψε, γιατί θεώρησε ότι το αμάρτημα του «ωτακουστή» δεν ήταν και τόσο μεγάλο. Είπαν δηλαδή -οι Συγκλητικοί- ότι η περιέργεια είναι φυσική στον άνθρωπο και ότι αυτός που κρυφακούει, είναι, απλώς, περίεργος. Μπορεί να κάνει την κακή αυτή πράξη, αλλά χωρίς να το θέλει. Έτσι βρήκαν την ευκαιρία να καταργήσουν και το καυτό λάδι και ζήτησαν να τους επιβάλλεται μικρότερη ποινή. Ο Ιουλιανός θύμωσε, μα παραδέχτηκε να αλλάξουν το σύστημα της τιμωρίας με κάτι άλλο που, ενώ στην αρχή φάνηκε αστείο, όταν μπήκε σε εφαρμογή, αποδείχθηκε πως ήταν αφάνταστα τρομερό. Έβαζαν δηλαδή στ' αφτιά του ωτακουστή... ψύλλους! Τα ενοχλητικά ζωύφια, έμπαιναν βαθιά στο λαβύρινθο του αφτιού κι άρχιζαν να χοροπηδούν, προσπαθώντας να βρουν την έξοδο. Φυσικά, ο δυστυχισμένος που δοκίμαζε αυτή την τιμωρία, έφτανε πολλές φορές να τρελαθεί. Από τότε, ωστόσο, έμεινε η φράση: «του μπήκαν ψύλλοι στ' αφτιά»

ΑΛΛΟΥ ΠΑΠΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Αυτή τη φράση την παίρνουμε από μια Κεφαλλονίτικη ιστορία. Κάποιος παπάς σε ένα χωριουδάκι της Κεφαλονιάς, αγράμματος, πήγε να λειτουργήσει σ' ένα άλλο χωριό, γιατί ο παπάς του χωριού είχε αρρωστήσει για πολύν καιρό. Ο παπάς όμως, στο δικό του Ευαγγέλιο, μια και ήταν αγράμματος, είχε βάλει δικά του σημάδια κι έτσι κατάφερνε να το λέει. Εδώ όμως, στο ξένο Ευαγγέλιο, δεν υπήρχαν τα σημάδια, γιατί ο παπάς αυτού του χωριού δεν τα είχε ανάγκη, μια και ήταν μορφωμένος. Άρχισε, λοιπόν, ο καλός μας, να λέει το Ευαγγέλιο που λέγεται την Κυριακή του Ασώτου. Τότε κάποιος από το εκκλησίασμα του φώναξε! «Τι μας ψέλνεις εκεί παπά; Αυτό δεν είναι το σημερινό Ευαγγέλιο...». - Εμ. Τι να κάνω; απάντησε αυτός. «Αυτό είναι άλλου παπά – Ευαγγέλιο». Και από τότε έμεινε η φράση!

ΑΛΛΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΛΑΓΟΥ ΚΙ ΑΛΛΑ ΤΗΣ ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑΣ
Ξέχωρα από τον άνθρωπο, ο λαγός έχει και έναν άλλον εχθρό, την κουκουβάγια. Και οι διαφορές τους είναι ενοικιοστασιακές. Η κουκουβάγια φτιάχνει τη φωλιά της συνήθως στα χαλάσματα των σπιτιών, ανάμεσα σε λιθιές, σε ακατοίκητα καλύβια. Όταν, όμως, ζει στο δάσος, σπίτια δεν υπάρχουν κι έτσι δε διστάζει να κάνει με το ζόρι έξωση στο λαγό. Σταμπάρει τη φωλιά του λαγού και σε κατάλληλη ευκαιρία ορμάει, σκοτώνει το λαγουδάκι ή τα λαγουδάκια με το ράμφος και τα νύχια της και κάθεται αυτή στο έτοιμο σπίτι. Όταν οι κυνηγοί, όμως, φτάσουν ακολουθώντας τ' αχνάρια του λαγού ή με τη βοήθεια του σκυλιού τους, μπροστά στη φωλιά του λαγού, τότε αντικρίζουν στη «μπούκα» δυο πελώρια γυαλιστερά μάτια, τα μάτια όχι του λαγού, αλλά της κουκουβάγιας. Αυτό που κάνει όμως, η κουκουβάγια στο λαγό, φαίνεται ότι το κάνει και ο κούκος στην κουκουβάγια. Λέγεται ότι «o κούκος μέλλων να γεννήση τα ωά του, διευθύνει με ταχυτάτην πτήσιν εις φωλεάν γλαυκός, ήτις, τυφλώττουσα προς το ημερινόν ηλιακόν φως, γίνεται περίφοβος εις την αιφνιδίαν προσβολήν του κούκου και παραχωρεί την φωλεάν της. Τότε ο κούκος κυλίων και εκβάλλων εν των ωών εκείνης, γεννά και αντικαθίστησι τα ιδικά του. Ή γλαύξ μετά την επιστροφήν αυτής επωάζει αυτά, ο δε κούκος με την αυτήν ταχύτητα διώκει την γλαύκα εκάστοτε και τρέφει τα νεογνά του, μέχρις ου πτερυγίσωσι και τον ακολουθήσωσιν». Γι' αυτό και οι αρχαίοι είχαν μια σχετική παροιμία: «Άλλο γλαύξ, άλλο κορώνη φθέγγεται». Καθώς , επίσης, και αυτή που μεταχειρίζονται ακόμη σε πολλά μέρη της πατρίδας μας: «Άλλο το κούμπαλο κι άλλο το δαμάσκηνο»

ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΠΑΠΑΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΑΔΑ ΣΟΥ ΘΑ ΠΑΣ
Φράση που μας την έκανε πιο γνωστή και από τότε έμεινε, ο Γέρος του Μωριά Θ. Κολοκοτρώνης. Λεγόταν, κυρίως, στους μύλους και στις βρύσες, που περίμεναν με τη σειρά τους να αλέσουν ή να πάρουν ένα σταμνί νερό. Έτσι, όταν έβλεπαν κανέναν παπά να θέλει να μην τηρήσει τη σειρά, του λέγανε τη φράση αυτή

ΚΑΒΑΛΗΣΕ ΤΟ ΚΑΛΑΜΙ
Είναι μια έκφραση που ίσως προέρχεται από την αρχαία Ελλάδα. Πάντως οι Σπαρτιάτες την έλεγαν, για να πειράξουν τον Αγησίλαο. Και να η ιστορία: Ο Αγησίλαος αγαπούσε υπερβολικά τα παιδιά του. Λέγεται ότι, όταν αυτά ήταν μικρά, έπαιζε μαζί τους μέσα στο σπίτι, καβαλώντας, σαν σε άλογο, ένα καλάμι. Κάποια μέρα όμως, τον είδε ένας φίλος του σ' αυτή τη στάση. Ο Αγησίλαος τον παρακάλεσε να μην κάνει λόγο σε κανέναν, πριν γίνει κι αυτός πατέρας και νιώσει τι θα πει να παίζεις με τα παιδιά σου. Αλλά εκείνος δεν κράτησε το λόγο του και το είπε και σε άλλους, για να διαδοθεί σιγά - σιγά ο λόγος σε όλους και να φτάσει στις μέρες μας και το λέμε, όταν θέλουμε να πούμε για κάποιον ότι πήραν τα μυαλά του αέρα. Βέβαια, στην πάροδο των χρόνων άλλαξε η ερμηνεία του. Αυτό συμβαίνει και σε πάρα πολλές άλλες παροιμιώδεις εκφράσεις.

ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΠΙΑ
Στη βυζαντινή εποχή, αυτός που κρατούσε τα κλειδιά του παλατιού -ο κλειδοκράτορας δηλαδή- ονομάζονταν Παπίας. «Ο Παπίας με τα του Εταιριάρχου αυτοπροσώπως ήνοιγον και έκλειον απάσας τάς εις το παλάτιον εισόδους». Τώρα για ποιο λόγο τον έλεγαν έτσι, παραμένει άγνωστο. Ωστόσο με τον καιρό, το όνομα αυτό έγινε τιμητικός τίτλος, που δινόταν σε διάφορους έμπιστους αυλικούς. Ο Πάπιας είχε το δικαίωμα να παρακάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον αυτοκράτορα, να κουβεντιάζει μαζί του και να διασκεδάζει στα συμπόσια του. Κάποτε -όταν αυτοκράτορας ήταν ο Βασίλειος Β'- Παπίας του παλατιού έγινε ο Ιωάννης Χανδρι-νός, άνθρωπος με σκληρά αισθήματα, ύπουλος και ψεύτης. Από τη στιγμή που ανέλαβε καθήκοντα κλειδοκράτορα, άρχισε να διαβάλει τους πάντες -ακόμη και τον αδελφό του Συμεώνα- στον αυτοκράτορα. Έτσι, κατάντησε να γίνει το φόβητρο όλων. Όταν κανείς του παραπονιόταν πως τον αδίκησε, ο Χανδρινός προσποιούταν τον έκπληκτο και τα μάτια του ...βούρκωναν υποκριτικά. - «Είσαι ο καλύτερος μου φίλος, του έλεγε. Πώς μπορούσα να πω εναντίον σου στον αυτοκράτορα;». Η διπροσωπία του αυτή έμεινε κλασική στο Βυζάντιο. Γι' αυτό, από τότε, όταν κανείς πιανόταν να λέει κανένα ψέμα στη συντροφιά του ή να προσποιείται τον ανήξερο, οι φίλοι του του έλεγαν ειρωνικά: «Ποιείς τον Παπίαν»... Φράση που έμεινε ως τα χρόνια μας με μια μικρή παραλλαγή

ΚΑΡΦΙ ΔΕΝ ΤΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ
Όσο οι Τούρκοι έζωναν στενότερα την Κωνσταντινούπολη, τόσο οι Βυζαντινοί πρόσεχαν και οχύρωναν την Πελοπόννησο, για να την έχουν σαν καταφύγιο. Όταν ήρθε να καλογερέψει εδώ ο αυτοκράτορας Ιωάννης Καντακουζηνός, περιγράφει το Μυστρά «Σκυθίας ερημότερον». Οι επιδρομές των Σαρακηνών, οι πόλεμοι των Ελλήνων με τους Φράγκους της Αχαΐας και η αιώνια φαγωμάρα των τοπικών αρχόντων, είχαν καταστρέψει ολότελα τον τόπο. Κανείς δεν μπορούσε να βγει από το σπίτι του ούτε μέρα ούτε νύχτα, χωρίς να βαστά όπλα. Οι Παλαιολόγοι έβαλαν τάξη, ειρήνεψαν τα μέρη και με το Μυστρά, που έφτασε να ’χει σαράντα χιλιάδες κάτοικους, ζωντάνεψαν τον ελληνισμό εκείνους τους χρόνους. Παρ όλ' αυτά ολόκληρη η Πελοπόννησος κι ο Μυστράς μαζί, λίγο έλειψε να επαναστατήσουν, όταν τη θέση του γενικού τοποτηρητή πήρε ο Δημήτριος Παντεχνής, άνθρωπος που παρίστανε το θαυματοποιό. Πραγματικά, ο Παντεχνής φαίνεται πως γνώριζε την τέχνη του ταχυδακτυλουργού, γιατί πολλοί σύγχρονοι του αναφέρουν πως έκανε καταπληκτικά πράγματα. Κι ένα απ' όλα είναι, ότι εξαφάνιζε νομίσματα και χρυσαφικά μόλις τ άγγιζε και κατηγορούσε κατόπιν τους άλλους για κλέφτες. Επειδή έκανε πολλά τέτοια, ο λαός αποφάσισε να τον τιμωρήσει με την ποινή της παραμόρφωσης. Δηλαδή, μ ένα πυρακτωμένο καρφί, έκαναν στο πρόσωπο του τιμωρούμενου διάφορα σημάδια. Το καρφί, όμως, που έφεραν για να παραμορφώσουν τον Παντεχνή, παρόλο που το έβαλαν σε δυνατή φωτιά και το άφησαν εκεί πολλή ώρα, παρέμεινε τελείως κρύο. Το παράξενο αυτό φαινόμενο τόσο πολύ τρόμαξε το πλήθος, ώστε τον παράτησε κι έφυγε λέγοντας «το καρφί δεν του καίγεται», για να μείνει από τότε η παροιμιώδης φράση: «Καρφί δεν του καίγεται», που στην επέκταση της τη λέμε και για τα άτομα εκείνα που αδιαφορούν για τον πλησίον τους

ΚΟΥΤΣΟΙ ΣΤΡΑΒΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ
Στα 1830, σ' ένα χωριουδάκι της Κυνουρίας, στο Άστρος, παρουσιάστηκε ένας περίεργος άνθρωπος, που άρχισε να διαδίδει επίμονα ότι ήταν ο... Άγιος Παντελεήμονας, που ήρθε να σώσει τον κόσμο από τις διάφορες αρρώστιες, που τον μάστιζαν. Όπως ξέρουμε όλοι μας σχεδόν, ο πραγματικός Άγιος Παντελεήμονας είναι ο προστάτης των ανάπηρων και οι Χριστιανοί πιστεύουν ότι γιατρεύει, εκτός από τις άλλες παθήσεις και τις παραμορφώσεις του σώματος, καθώς και τους τυφλούς. Ο άγνωστος, ωστόσο, του Άστρους δεν έκανε το παραμικρό θαύμα. Επειδή, όμως, δεν ενοχλούσε κανέναν με την παρουσία, τον άφηναν να λέει ό,τι θέλει. Παρ όλ' αυτά, η φήμη πως στο όμορφο χωριό της Κυνουρίας παρουσιάστηκε ο Άγιος Παντελεήμονας, απλώθηκε γρήγορα σε όλη την τότε Ελλάδα. Όπως ήταν επόμενο, όσοι έπασχαν από τα μάτια τους, τ’ αφτιά τους, τα πόδια τους και από ένα σωρό άλλες ασθένειες, παράτησαν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους και ξεκίνησαν να πάνε στο Άστρος, με την ελπίδα ότι θα γίνουν καλά. Κι ήταν τόσοι πολλοί αυτοί οι ανάπηροι, ώστε από τα διάφορα χωριά που περνούσαν, έλεγαν οι άλλοι που τους έβλεπαν: «Κουτσοί, στραβοί, στον Άγιο Παντελεήμονα»

ΠΙΣΩ ΕΧΕΙ Η ΑΧΛΑΔΑ ΤΗΝ ΟΥΡΑ
Οι Ενετοί, που άλλοτε κυριαρχούσαν στις θάλασσες, εγκαινίασαν πρώτοι τα ιστιοφόρα μεταγωγικά, όταν ήθελαν να μεταφέρουν το στρατό τους. Τα καράβια αυτά ήταν ξύλινα και πελώρια και είχαν σχήμα αχλαδιού. Έσερναν δε τις περισσότερες φορές πίσω τους ένα μικρό καραβάκι, που έβαζαν μέσα τον οπλισμό και τα πολεμοφόδια, όπως ακόμα τρόφιμα και διάφορα πολεμικά σύνεργα. Οι Έλληνες τα είχαν βαφτίσει αχλάδες από το σχήμα τους. Έτσι όταν καμιά φορά στο πέλαγος παρουσιαζότανε κανένα άγνωστο καράβι, οι νησιώτες ( βιγλάτορες) ανέβαιναν πάνω στους βράχους και απ’εκεί παρακολουθούσαν με αγωνία τις κινήσεις του. Αν ήταν απλώς ιστιοφόρο, δεν ανησυχούσαν τόσο, γιατί υπήρχε πιθανότης να συνεχίσει αλλού τον δρόμο του. Αν όμως ήταν “Αχλάδα” τους έπιανε πανικός, γιατί καταλάβαιναν ότι σε λίγο θ’άρχιζαν μάχες, πολιορκίες, πείνες και θάνατοι. Έφευγαν τότε για να πάνε να ετοιμάσουν την άμυνα τους. Από στόμα σε στόμα κυκλοφορούσε η φήμη ότι η “Αχλάδα” έχει πίσω την ουρά. Με την ουρά εννοούσαν το καραβάκι που έσερνε το μεταγωγικό. Άρα επίθεση. Και έλεγαν: “Πίσω έχει η Αχλάδα την ουρά”, τι θα γίνει;

ΠΡΑΣΣΕΙΝ ΑΛΟΓΑ
Όταν κάποιος σε μία συζήτηση μας λέει πράγματα με τα οποία διαφωνούμε ή μας ακούγονται παράλογα, συνηθίζουμε να λέμε: “Μα τί είναι αυτά που μου λες? Αυτά είναι αηδίες και πράσσειν άλογα!”…Το “πράσσειν άλογα” λοιπόν, δεν είνα πράσινα άλογα όπως πιστεύει πολύς κόσμος, όπως τα μικρά μου πόνυ, αλλά αρχαία ελληνική έκφραση…Προέρχεται εκ του ενεργητικού απαρέμφατου του ρήματος “πράττω” ή/και “πράσσω” (τα δύο τ, αντικαθίστανται στα αρχαία και από δύο σ), που είναι το “πράττειν” ή/και “πράσσειν” και του “άλογο” που είναι ουσιαστικά το ουσιαστικό “λόγος”=λογική (σε μία από τις έννοιες του) με το α στερητικό μπροστά. Α-λογο=παράλογο =>Πράσσειν άλογα, το να κάνει κανείς παράλογα πράγματα

ΣΑΡΔΑΜ
Η λέξη δεν έχει ετυμολογική ρίζα, αλλά προέρχεται από τον αναγραμματισμό του επιθέτου Μάνδρας. Ο Αχιλλέας Μάνδρας, ηθοποιός – σκηνοθέτης, γεννήθηκε το 1875 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν ο πρώτος που γύρισε η ελληνική κινηματογραφική ταινία. Επειδή έκανε πολλά μπερδέματα την ώρα που έπαιζε, σκέφθηκε να τα ονοματίσει. Έτσι αναγραμμάτισε το επώνυμό του και μας έδωσε μια καινούρια λέξη. Την καλλιτεχνική λέξη «Σαρδάμ»

ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ
Στην Κόρινθο, που ήταν πλούσια πόλη, γίνονταν δύο πανηγύρια, για εμπόρους απ’ όλο τον κόσμο. Το καθένα είχε διάρκεια ενάμιση μήνα. Όταν την κατέκτησαν οι Φράγκοι, αυτά συνεχίστηκαν. Όσοι συμμετείχαν σ’ αυτά σαν να μην τρέχει τίποτα, έλεγαν, όταν τους ρωτούσαν, που πάνε : « είμαστε για τα πανηγύρια » . Έκφραση που σήμερα επικρατεί για όσους δεν έχουν επίγνωση της σοβαρότητας μιας κατάστασης

ΤΙ ΚΑΠΝΟ ΦΟΥΜΑΡΕΙΣ
Συχνά, για κάποιον που δεν ξέρουμε τι είναι, ρωτάμε συνήθως : « τι καπνό φουμάρει; ». Η φράση αυτή δεν προέρχεται, όπως νομίζουν πολλοί, από τη μάρκα των τσιγάρων που καπνίζει, αλλά κρατάει από τα βυζαντινά ακόμη χρόνια, ίσως και πιο παλιά. Η λέξη « καπνός » έχει εδώ την αρχαία σημασία της εστίας, δηλαδή, του σπιτιού. Ο ιστορικός Π. Καλλιγάς λέει κάπου : «Οι φορατζήδες έμπαιναν εις τας οικίας των εντόπιων και ερωτούν “τι καπνό φουμάρει εδώ; Κατά την απόκριση δε έβανον τον αναλογούντα φόρον». Όταν, λοιπόν, την εποχή εκείνη έλεγαν « καπνό », εννοούσαν σπίτι

ΕΒΓΑΛΕ ΤΗΝ ΜΠΕΜΠΕΛΗ
Μπέμπελη, είναι η ιλαρά (μεταδοτική, εξανθηματική νόσος). Η λέξη είναι σλαβικής προέλευσης (pepeli=στάχτη).
Η φράση «έβγαλε την μπέμπελη», σημαίνει ότι κάποιος ζεσταίνεται και ιδρώνει υπερβολικά.
Ο συσχετισμός της ζέστης με την ιλαρά, προκύπτει από την πρακτική ιατρική, σύμφωνα με την οποία, κάποιος που νοσεί από ιλαρά θα πρέπει να ντύνεται βαριά, έτσι ώστε να ζεσταθεί και να ιδρώσει και να «βγάλει» ή να «χύσει» έτσι από πάνω την αρρώστια (δηλαδή την μπέμπελη)

ΜΠΑΤΕ ΣΚΥΛΟΙ ΑΛΕΣΤΕ ΚΑΙ ΑΛΕΣΤΙΚΑ ΜΗ ΔΙΝΕΤΕ
Οι Φράγκοι, που είχαν υποδουλώσει άλλοτε την Ελλάδα, έκαναν τόσα μαρτύρια στούς κατοίκους, ώστε οι Έλληνες τούς βάφτισαν «Σκυλόφραγκους». Ό,τι είχαν και δεν είχαν, τούς το έπαιρναν, κυρίως όμως ενδιαφερόντουσαν για το αλεύρι, που τούς ήταν απαραίτητο για να φτιάχνουν ψωμί.
Κάποτε σ’ ένα χωριουδάκι της Πάτρας μπήκαν μερικοί στρατιώτες σ’ ένα μύλο και απαίτησαν από τον μυλωνά να τους αλέσει όλο το σιτάρι που υπήρχε εκεί, με την υπόσχεση ότι θα τού πλήρωναν τ’ αλεστικά. Ο μυλωνάς ονομαζόταν Γιάννης Ζήσιμος, κι ήταν γνωστός για την παλικαριά του και την εξυπνάδα του. Όταν είδε τους Φράγκους να θέλουν να τού αρπάξουν το βιος του με το έτσι το θέλω, φούντωσε ολόκληρος. Συγκρατήθηκε, όμως, και δικαιολογήθηκε ότι δεν μπορεί μόνος του ν’ αλέσει τόσες οκάδες σιτάρι. Οι στρατιώτες τού είπαν τότε ότι θα τον βοηθούσαν αυτοί. Ο Ζήσιμος τούς πέρασε στον μύλο και τούς είπε δήθεν ευγενικά: «Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε». Ύστερα τούς κλείδωσε μέσα κι έβαλε φωτιά στο μύλο. Εκεί τούς έκαψε όλους σαν ποντίκια κι αυτός εξαφανίστηκε.

ΤΟΥ ΕΨΗΣΕ ΤΟ ΨΑΡΙ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ
Ο λαός του Βυζαντίου γιόρταζε με μεγάλη κατάνυξη και πίστη όλες τις μέρες της Σαρακοστής. Το φαγητό του ήταν μαρουλόφυλλα βουτηγμένα στο ξίδι, μαυρομάτικα φασόλια, φρέσκα κουκιά και θαλασσινά. Στα μοναστήρια, όμως, ήταν ακόμη πιο αυστηρά, αν και πολλοί καλόγεροι, που δεν μπορούσαν να κρατήσουν περισσότερο τη νηστεία, έκαναν πολλές κρυφές…αμαρτίες κι έτρωγαν αβγά ή έπιναν γάλα. Αν τύχαινε, όμως, κανένας απ’ αυτούς να πέσει στην αντίληψη των άλλων -ότι είχε σπάσει δηλαδή τη νηστεία του- καταγγελλόταν αμέσως στο ηγουμενοσυμβούλιο και καταδικαζόταν στις πιο αυστηρές ποινές.
Κάποτε λοιπόν, ένας καλόγερος, ο Μεθόδιος, πιάστηκε να τηγανίζει ψάρια μέσα σε μια σπηλιά, που ήταν κοντά στο μοναστήρι. Το αμάρτημά του θεωρήθηκε φοβερό. Το ηγουμενο συμβούλιο τον καταδίκασε τότε στην εξής τιμωρία: Διάταξε και του γέμισαν το στόμα με αναμμένα κάρβουνα και κει πάνω έβαλαν ένα ωμό ψάρι, για να…ψηθεί! Το γεγονός αυτό το αναφέρει ο Θεοφάνης. Φυσικά ο καλόγερος πέθανε έπειτα από λίγο μέσα σε τρομερούς πόνους. Αλλά ωστόσο έμεινε η φράση «Μου έψησε το ψάρι στα χείλη» ή «Του έψησε το ψάρι στα χείλη»

ΜΑΣ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΑ ΦΩΤΑ
Μια παράξενη συνήθεια στην Αγγλία ήταν να κατραμώνουν τους λαθρέμπορους. Τους κρεμούσαν στις ακτές της θάλασσας, τους άλειβαν με πίσσα και τους άφηναν εκεί να αιωρούνται βδομάδες, μήνες και χρόνια, καμιά φορά. Έβαζαν δε τις κρεμάλες σε απόσταση πάνω στους βράχους της παραλίας. Αυτή η απάνθρωπη συνήθειο κράτησε ως τα τελευταία, σχεδόν, χρόνια. Στα 1822, έβλεπε κανείς στον πύργο του Δούβρου τρεις τέτοιους κρεμασμένους. Η Αγγλία έκανε τα ίδια με τους κλέφτες, τους εμπρηστές και τους δολοφόνους. Ο Τζον Πέιvτερ, που έβαλε φωτιά στα ναυτομάγαζα του Πόρτσμουθ, κρεμάστηκε και κατραμώθηκε στα 1776. Ο αβάς Κόγερ τον ξαναείδε στα 1777. Ο Πέιντερ ήταν αλυσοδεμένος και κρεμασμένος πάνω από τα ερείπια που είχε προξενήσει ο ίδιος, τον φρεσκοπίσσωναν δε από καιρό σε καιρό, για να διατηρείται. Τέλος, τον αντικατέστησαν ύστερα από τέσσερα χρόνια.
Με τον ίδιο τρόπο οι Βυζαντινοί τιμωρούσαν πολλούς εγκληματίες, που έκαναν, όμως και χρέη φαναριών!
Τους έβαζαν, δηλαδή, φωτιά στα πόδια και τους άφηναν να καίγονται σαν λαμπάδες. Και φαίνεται πως οι δολοφόνοι ήταν πολλοί την εποχή εκείνη, αφού για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα φώτιζαν τον Κεράτιο κόλπο. Αργότερα, όμως, τους αντικατέστησαν με αληθινούς πυρσούς. Αυτοί ωστόσο, που ήθελαν να καίγονται οι εγκληματίες, έλεγαν δυσαρεστημένοι: «Μας άλλαξαν τα φώτα»

ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΙΔΑΝΕ, ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΝ ΒΑΦΤΙΣΑΝΕ
Ο Τριπολιτσιώτης Αγγελάκης Νικηταράς, παράγγειλε κάποτε του Κολοκοτρώνη -που ήταν στενός του φίλος- να κατέβει στο χωριό, για να βαφτίσει το μωρό του. Ο Νικηταράς τού παράγγειλε ότι το παιδί επρόκειτο να το βγάλουν Γιάννη, αλλά για να τον τιμήσουν, αποφάσισαν να του δώσουν τ’ όνομά του, δηλαδή Θεόδωρο.
Ο θρυλικός Γέρος του Μοριά απάντησε τότε, πως ευχαρίστως θα πήγαινε μόλις θα «έκλεβε λίγον καιρό», γιατί τις μέρες εκείνες έδινε μάχες. Έτσι θα πέρασε ένας ολόκληρος μήνας σχεδόν κι ο Κολοκοτρώνης δεν κατόρθωσε να πραγματοποιήσει την υπόσχεση που είχε δώσει.
Δεύτερη, λοιπόν, παραγγελία του Νικηταρά. Ώσπου ο Γέρος πήρε την απόφαση και με δύο παλικάρια του κατέβηκε στο χωριό. Αλλά μόλις μπήκε στο σπίτι του φίλου του, δεν είδε κανένα μωρό, ούτε καμμιά προετοιμασία για βάφτιση.
Τι είχε συμβεί: Η γυναίκα του Νικηταρά ήταν στις μέρες της να γεννήσει. Επειδή όμως, ο τελευταίος ήξερε πως ο Γέρος ήταν απασχολημένος στα στρατηγικά του καθήκοντα και πως θ’ αργούσε οπωσδήποτε να τους επισκεφτεί -οπότε θα είχε γεννηθεί πια το παιδi- τού παράγγελνε και τού ξαναπαράγγελνε προκαταβολικά για τη βάφτιση.
Όταν ο Κολοκοτρώνης άκουσε την…απολογία του Νικηταρά, ξέσπασε σε δυνατά γέλια και φώναξε:
- Ωχού! Μωρέ, ακόμα δεν τον είδανε και Γιάννη τον βαφτίσανε!

ΑΛΑ ΜΠΟΥΡΝΕΖΙΚΑ
Μπουρνέζικα, λοιπόν, είναι η γλώσσα που θα μιλούσαν σε κάποιο τόπο ή και θα μιλάνε ακόμα, γιατί ο τόπος αυτός πράγματι υπάρχει. Είναι σε μια περιοχή του Σουδάν, όπου ζει η φυλή Μπουρνού.
Η γλώσσα αυτή ήρθε στην Ελλάδα κατά την Επανάσταση του 1821, με την φυλή των Μπουρνού η οποία αποτελούσε τμήμα του εκστρατευτικού σώματος του Αιγύπτιου στρατηγού Ιμπραήμ.
Καθώς η αραβική γλώσσα είναι αρκετά δύσκολη και μάλιστα στις διαλέκτους της, σε μας τους Έλληνες, λοιπόν δίκαια, όσα θ’ ακούγαμε από αυτούς, θα φαίνονταν «αλά μπουρνέζικα», δηλαδή ακατανόητα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΡΝΑΕΙ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΙΝΕΙ
Ανάμεσα στα παλικάρια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ξεχώριζε ένας Τριπολιτσιώτης, ο Γιάννης Θυμιούλας, που είχε καταπληκτικές διαστάσεις: Ήταν δυο μέτρα ψηλός, παχύς και πολύ δυνατός (λέγεται ότι με το ένα του χέρι μπορούσε να σηκώσει και άλογο).
Ο Θυμιούλας έτρωγε στην καθισιά του ολόκληρο αρνί, αλλά και πάλι σηκωνόταν πεινασμένος. Έπινε όμως και πολύ. Παρόλα αυτά ήταν εξαιρετικά ευκίνητος, δε λογάριαζε τον κίνδυνο κι όταν έβγαινε στο πεδίο της μάχης, ο εχθρός μόνο που τον έβλεπε, τρόμαζε στη θέα του. Πολλοί καπεταναίοι, μάλιστα, όταν ήθελαν να κάνουν καμιά τολμηρή επιχείρηση, ζητούσαν από τον Κολοκοτρώνη να τους τον…δανείσει!
Κάποτε ωστόσο, ο Θυμιούλας, μαζί με άλλους πέντε συντρόφους του, πολιορκήθηκαν στη σπηλιά ενός βουνού. Και η πολιορκία κράτησε κάπου τρεις μέρες. Στο διάστημα αυτό, είχαν τελειώσει τα λιγοστά τρόφιμα που είχαν μαζί τους οι αρματολοί και ο Θυμιούλας άρχισε να υποφέρει αφάνταστα. Στο τέλος, βλέποντας ότι θα πέθαινε από την πείνα, αποφάσισε να κάνει μια ηρωική εξόρμηση, που ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Άρπαξε το χαντζάρι του, βγήκε από τη σπηλιά και με απίστευτη ταχύτητα, άρχισε να τρέχει ανάμεσα στους πολιορκητές, χτυπώντας δεξιά και αριστερά. Ο εχθρός σάστισε, προκλήθηκε πανικός και τελικά τρόμαξε και το ‘βαλε στα πόδια. Έτσι, γλίτωσαν όλοι τους.
Ο Θυμιούλας κατέβηκε τότε σ’ ένα ελληνικό χωριό, έσφαξε τρία αρνιά και τα σούβλισε. Ύστερα παράγγειλε και του έφεραν ένα «εικοσάρικο» βαρελάκι κρασί κι έπεσε με τα μούτρα στο φαγοπότι. Φυσικά, όποιος χριστιανός περνούσε από κει, τον φώναζε, για να τον κεράσει. Πάνω στην ώρα, έφτασε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ρώτησε να μάθει, τι συμβαίνει.
- Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει! απάντησε ο προεστός του χωριού.
Όπως λένε, αυτή η φράση, αν και παλιότερη, έμεινε από αυτό το περιστατικό. Παραπλήσια είναι και η αρχαιότερη έκφραση: «Αυτός αυτόν αυλεί»

ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ ΜΟΥ, ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΟΥ
Η παροιμιώδης αυτή έκφραση, οφείλεται σε έναν Κρητικό, που ονομάζονταν Παντελής Αστραπογιαννάκης.
Όταν οι Ενετοί κυρίευσαν τη Μεγαλόνησο, αυτός πήρε τα βουνά μαζί με μερικούς τολμηρούς συμπατριώτες του. Από εκεί κατέβαιναν τις νύχτες και χτυπούσαν τους κατακτητές μέσα στα κάστρα τους.
Για να δίνει, ωστόσο, κουράγιο στους νησιώτες, τους υποσχόταν ότι θα ελευθέρωναν γρήγορα την Κρήτη.
Με το σήμερα, όμως, και με το αύριο, ο καιρός περνούσε και η κατάσταση του νησιού αντί να καλυτερεύει, χειροτέρευε.
Οι Κρητικοί άρχισαν ν’ απελπίζονται. Μα ο Αστραπογιαννάκης δεν έχανε το θάρρος του, εξακολουθούσε να τους δίνει ελπίδες για σύντομη απελευθέρωση. Οι συμπατριώτες του, όμως, δεν τα πίστευαν πια. Όταν, λοιπόν, το ασύγκριτο εκείνο παλικάρι πήγαινε να τους μιλήσει, όλοι μαζί του έλεγαν: «Ξέρουμε τι θα πεις. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μoυ!».

ΤΑ ΒΡΗΚΕ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙΑ
Η προέλευση της φράσης ανάγεται σε ένα πραγματικό γεγονός, που έλαβε χώρα κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα από μια μονομαχία.
Εκατό χρόνια μετά το πάρσιμο του φρουρίου της Ακροκορίνθου από το Λέοντα το Σγουρό, οι Φράγκοι γιόρτασαν στην Κόρινθο με μεγάλη τελετή αυτή την επέτειο. Οι ευγενείς έκαναν ιππικούς αγώνες κάτω από τα βλέμματα των ωραίων γυναικών. Νικητές ξεχώρισαν δυο: Ο Ελληνογάλλος δούκας των Αθηνών Γουίδος -μόλις 20 χρονών- και ο Νορμανδός Μπουσάρ, φημισμένος καβαλάρης και οπλομάχος.
Εκείνη την ημέρα κάλεσε σε μονομαχία ο «Μπάιλος» του Μορέα, Νικόλαος Ντε Σαιντομέρ, τον παλατίνο της Κεφαλλονιάς Ιωάννη, που φοβήθηκε τη δύναμη του αντιπάλου του κι αρνήθηκε να χτυπηθεί με την πρόφαση ότι το άλογό του ήταν αγύμναστο. Αλλά ο Μπουσάρ τον ντρόπιασε μπροστά σε όλους, γιατί ανέβηκε πάνω σ’ αυτό το ίδιο το άλογο κι έκανε τόσα γυμνάσματα, ώστε να κινήσει το θαυμασμό των θεατών. Ύστερα, καλπάζοντας γύρω από την κονίστρα, φώναξε δυνατά: «Να το άλογο που μας παρέστησαν αγύμναστο».
Αυτό βέβαια, ήταν αρκετό για να προκαλέσει το θανάσιμο μίσος του Ιωάννη, ο οποίος έστειλε κρυφά έναν υπηρέτη του για να αλλάξει τα δυο ξίφη του Μπουσάρ με δυο πανομοιότυπα, αλλά ξύλινα, αυτά δηλαδή που είχαν για να γυμνάζονται οι αρχάριοι. Τα ξύλινα αυτά ξίφη τα ονόμαζαν «μπαστέν» και οι Έλληνες τα έλεγαν «μπαστούνια».
Όταν ο υπηρέτης κατάφερε να τα αλλάξει, ο Ιωάννης κάλεσε τον Μπουσάρ αμέσως σε μονομαχία. Ανύποπτος εκείνος τράβηξε το πρώτο ξίφος του και το βρήκε ξύλινο. Τραβά και το δεύτερο, κι αυτό «μπαστούνι». Και τα δυο τα βρήκε «μπαστούνια». Ο Ιωάννης κατάφερε τότε να τον τραυματίσει θανάσιμα στο στήθος.
Από τότε έμεινε η φράση: «Τα βρήκε μπαστούνια» και φυσικά δεν έχει σχέση με τα τραπουλόχαρτα ή τα μπαστούνια που γνωρίζουμε

ΑΛΛΟΣ ΠΛΗΡΩΣΕ ΤΗ ΝΥΦΗ
Στην παλιά Αθήνα του 1843, επρόκειτο να συγγενέψουν με γάμο δύο αρχοντικές οικογένειες: Του Γιώργη Φλαμή και του Σωτήρη Ταλιάνη.
Ο Φλαμής είχε το κορίτσι και ο Ταλιάνης το αγόρι. Η εκκλησία, που θα γινόταν το μυστήριο, ήταν η Αγία Ειρήνη της Πλάκας. Η ώρα του γάμου είχε φτάσει και στην εκκλησία συγκεντρώθηκαν ο γαμπρός, οι συγγενείς και οι φίλοι τους. Μόνο η νύφη έλειπε.
Τι είχε συμβεί;
Απλούστατα. Η κοπέλα, που δεν αγαπούσε τον νεαρό Ταλιάνη, προτίμησε ν΄ ακολουθήσει τον εκλεκτό της καρδιάς της, που της πρότεινε να την απαγάγει. Ο γαμπρός άναψε από την προσβολή, κυνήγησε την άπιστη να την σκοτώσει, αλλά δεν κατόρθωσε να την ανακαλύψει.
Γύρισε στο σπίτι του παρ΄ ολίγο πεθερού του και του ζήτησε τα δώρα που είχε κάνει στην κόρη του. Κάποιος όρος όμως στο προικοσύμφωνο έλεγε πως οτιδήποτε κι αν συνέβαινε προ και μετά το γάμο μεταξύ γαμπρού και νύφης «δέ θά ξαναρχούτο τση καντοχή ουδενός οι μπλούσιες πραμάτιες καί τα τζόβαιρα όπου αντάλλαξαν οι αρρεβωνιασμένοι».
Φαίνεται δηλαδή, ότι ο πονηρός γερο-Φλαμής είχε κάποιες υποψίες από πριν, για το τι θα μπορούσε να συμβεί, γι’ αυτό έβαλε εκείνο τον όρο. Κι έτσι πλήρωσε ο φουκαράς ο Ταλιάνης τα δώρα του άλλου.
Από τότε οι παλαιοί Αθηναίοι, όταν γινόταν καμιά αδικία σε βάρος κάποιου, έλεγαν ότι «άλλος πλήρωσε τη νύφη» κι έμεινε η φράση εώς και σήμερα

ΤΟΥ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ Ο ΓΑΜΟΣ
«Έγινε του Κουτρούλη ο γάμος» ή «Έγινε του Κουτρούλη το πανηγύρι» λέμε οι νεότεροι Έλληνες όταν πρόκειται για θορυβώδη συνάθροιση ή μεγάλη ακαταστασία. Ποιος είναι όμως αυτός ο Κουτρούλης και γιατί ο γάμος του να γίνει παροιμιώδης;
Ο καβαλλάριος (ιππότης) Ιωάννης ο Κουτρούλης, που πιθανώς ζούσε στη Μεθώνη, συγκατοίκησε με γυναίκα που είχε φύγει από το συζυγικό σπίτι μετά από σκάνδαλο, όπως φαίνεται. Η μη νόμιμη αυτή συγκατοίκηση τράβηξε την προσοχή της εκκλησίας, η οποία αφόρισε τη γυναίκα.
Πέρασαν εν τω μεταξύ δεκαεφτά χρόνια, και ο Κουτρούλης, μη εννοώντας να απομακρυνθεί από τη γυναίκα, πάντοτε προσπαθούσε να του επιτραπεί να την παντρευτεί νόμιμα. Πόσο μεγάλο θα ήταν το σκάνδαλο, και επομένως πόσο γνωστό στη μικρή κοινωνία της Μεθώνης, ο καθένας το φαντάζεται.
Ο νόμιμος και πρώτος σύζυγος που αντιδρούσε, για δεκαεφτά χρόνια βασάνιζε τον Κουτρούλη.
Τα πράγματα όμως μεταβλήθηκαν το Μάιο του 1394. Ο Πατριάρχης Αντώνιος ο Δ’, στον οποίο η αφορισθείσα παρουσίασε διαζύγιο που είχε γίνει επί του εν τω μεταξύ αποθανόντος επισκόπου Μεθώνης Καλογεννήτου, με το οποίο ο γάμος θεωρούνταν νομίμως διαλελυμένος, αναγνώρισε το δίκιο της και με γράμματά του και προς τον μητροπολίτη Μονεμβασίας και τον επίσκοπο Μεθώνης επίτρεψε την με τις ευχές της εκκλησίας τέλεση του γάμου, εάν όμως αποδεικνυόταν ότι ο Κουτρούλης δεν είχε καμιά ιδιαίτερη σχέση με τη γυναίκα, με την οποία συγκατοικούσε, για όσο αυτή ζούσε με τον πρώτο σύζυγό της.
Τι αποδείχτηκε δεν ξέρουμε• φαίνεται όμως ότι η ανάκριση των ιεραρχών πιστοποίησε την αθωότητα του Κουτρούλη και έτσι ο γάμος έγινε. Αν θα γίνει ή όχι ο γάμος, συζητιόταν για δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια, και όταν επιτέλους έγινε, έγινε το ζήτημα της ημέρας. Στα στόματα των γυναικών και των περιέργων θα περιφερόταν αναμφίβολα η φράση «’Έγινε του Κουτρούλη ο γάμος», όπου όλη η σπουδαιότητα έπεφτε στο ρήμα «έγινε».
Κατά το γάμο ωστόσο, που μάλλον πανηγύρι ήταν, είναι φυσικό να έγινε έκτακτο και εξαιρετικό γλέντι, αφενός μεν σε πείσμα του πρώτου συζύγου, αφετέρου δε για ικανοποίηση του πολύπαθου και καταξοδεμένου δεύτερου συζύγου, ο οποίος δεν ήταν κάποιος άγνωστος, ήταν ο εξαιτίας των γεγονότων διαβόητος καβαλλάριος Ιωάννης Κουτρούλης.
Στη φράση κατόπιν «Έγινε του Κουτρούλη ο γάμος» τονιζόταν όχι πλέον η λέξη «έγινε», αλλά η γενική «του Κουτρούλη», η οποία έγινε συνώνυμη με το «θορυβωδώς» και η οποία είναι σήμερα η ιδιαίτερη λέξη όλης της φράσης.
Η φράση έγινε ευρύτατα γνωστή στα νεότερα χρόνια και μέσα από το ομώνυμο σατιρικό θεατρικό έργο του Αλέξανδρου Ρίζου-Ραγκαβή (1845), με το οποίο σατιρίζει και στηλιτεύει τα πολιτικά ήθη της εποχής του Όθωνα.

ΑΛΛΑΞΕ Ο ΜΑΝΩΛΙΟΣ ΚΑΙ ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΑΛΛΙΩΣ
Στους χρόνους του Όθωνα, υπήρχε ένας γνωστός κουρελιάρης τύπος: Ο Μανώλης Μπατίνος.
Δεν υπήρχε κανείς στην Αθήνα που να μην τον γνωρίζει, μα και να μην τον συμπαθεί.
Οι κάτοικοι του έδιναν συχνά κανένα παντελόνι ή κανένα σακάκι, αλλά αυτός δεν καταδέχονταν να τα πάρει, γιατί δεν ήταν ζητιάνος.
Ήταν…ποιητής, ρήτορας και φιλόσοφος (έτσι πίστευε). Στεκόταν σε μια πλατεία και αράδιαζε ότι του κατέβαινε.
Κάποτε λοιπόν έτυχε να περάσει από εκεί ο Ιωάννης Κωλέττης.
Ο Μανώλης Μπατίνος τον πλησίασε και τον ρώτησε, αν έχει το δικαίωμα να βγάλει λόγο στη Βουλή.
Ο Κωλέττης του είπε ότι θα του έδινε ευχαρίστως άδεια αν πέτουσε απο πάνω του τα παλιόρουχα που φορούσε κι έβαζε άλλα.
Την άλλη μέρα ο Μανώλης παρουσιάστηκε στην πλατεία με τα ίδια ρούχα, αλλά τα είχε γυρίσει ανάποδα και φορούσε τα μέσα έξω.
Ο κόσμος τον κοιτούσε έκπληκτος.
Και τότε άκουσε αυτούς τους στίχους απο το στόμα του Μανώλη Μπατίνου:
«Άλλαξε η Αθήνα όψη,
σαν μαχαίρι δίχως κόψη,
πήρε κάτι απ’ την Ευρώπη
και ξεφούσκωσε σαν τόπι.
Άλλαξαν χαζοί και κούφοι
και μας κάναν κλωτσοσκούφι.
Άλλαξε κι ο Μανωλιός
κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».

ΚΑΤΑ ΦΩΝΗ ΚΙ Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ
Οι Φαραώ είχαν γαϊδάρους εξημερωμένους, που τους χρησιμοποιούσαν με τον ίδιο τρόπο, που τους χρησιμοποιούμε κι εμείς σήμερα.
Οι αρχαίοι, τους θεωρούσαν σαν σύμβολο πολλών αρετών και σαν ιερά ζώα.
Θεωρούσαν μάλιστα, πως όταν ένας γάιδαρος γκάριζε, προτού αρχίσει μια μάχη, οι Θεοί τους προειδοποιούσαν για την νίκη. Ήταν δηλαδή ένας καλός οιωνός.
Κάποτε ο Φωκίωνας ετοιμαζόταν να επιτεθεί στους Μακεδόνες του Φιλίππου, αλλά δεν ήταν τόσο βέβαιος για το αποτέλεσμα, επειδή οι στρατιώτες του ήταν λίγοι.
Τότε αποφάσισε να αναβάλει για λίγες μέρες την επίθεση, ώσπου να του στείλουν τις επικουρίες, που του είχαν υποσχεθεί οι Αθηναίοι.
Πάνω όμως, που ήταν έτοιμος να διατάξει υποχώρηση, άκουσε ξαφνικά το γκάρισμα ενός γαϊδάρου απ’ το στρατόπεδό του.
- Κατά φωνή κι ο γάιδαρος! αναφώνησε ενθουσιασμένος ο Φωκίωνας.
Έτσι διέταξε ν’ αρχίσει η επίθεση, με την οποία νίκησε τους Μακεδόνες.
Από τότε ο λόγος έμεινε, και τον λέμε συχνά, όταν βλέπουμε ξαφνικά κάποιον γνωστό ή φίλο μας, που δεν τον περιμέναμε.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΚΑΝΕΛΛΑ
Ίσως η χαρακτηριστικότερη πρόταση για την περιγραφή της ασυναρτησίας. Σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες, η πραγματική μορφή της φράσης είναι: "Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή καν' έλα'', που σημαίνει: έρχομαι από την Κωνσταντινούπολη και σε προσκαλώ να έρθεις στην κορυφή. Αποτελούσε μήνυμα των Σταυροφόρων, όταν επέστρεφαν από την κατακτημένη πλέον Κωνσταντινούπολη και καθόριζαν ως σημείο συνάντησης τους την κορυφή του λόφου. Όσο για την συνέχεια της φράσης...
"και βγάζω το καπέλο μου να μη βραχεί η ομπρέλα μου", φαίνεται ότι αποτελεί νεότερη προσθήκη όσων δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι σχέση είχε η Πόλη με την κανέλα

ΔΕ ΧΑΡΙΖΩ ΚΑΣΤΑΝΑ
Στα 1826 ο Ιμπραήμ έστειλε κατασκόπους του στην απόρθητη Μάνη, ντυμένους καστανάδες. Αυτοί για να πληροφορηθούν από τις γυναίκες και τα παιδιά που βρίσκονταν οι άντρες τους, άρχισαν να χαρίζουν τα κάστανα αντί να τα πουλάνε. Υποψιασμένοι οι ντόπιοι τους έπιασαν και τους ανάγκασαν να πουν την αλήθεια. Όταν οι κατάσκοποι ρώτησαν για την τύχη τους, οι Μανιάτες αποκρίθηκαν: "Εμείς δεν χαρίζουμε κάστανα", δηλαδή θα σας τιμωρήσουμε

ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΤΟ ΒΥΣΣΙΝΟ
Η λαϊκή αυτή έκφραση που γεννήθηκε κάπου μεταξύ 1900 και 1905 και σήμερα δηλώνει άρνηση (εναλλακτικά «να (μού) λείπει το βύσσινο» ή «να μου λείπει»), προέρχεται από ένα περιστατικό που συνέβη σ’ ένα καφενείο μεταξύ ενός βουλευτή κι ενός ψηφοφόρου του.
Ο ψηφοφόρος παρήγγειλε στον σερβιτόρο του καφενείου που συναντήθηκαν ένα γλυκό βύσσινο, για να κεράσει τον βουλευτή κι έτσι να πετύχει το -τί άλλο;- το ρουσφετάκι του. Ο βουλευτής, όμως, σκληρό καρύδι, δε φαινότανε διατεθειμένος να τον βοηθήσει. Αγανακτισμένος τότε ο ψηφοφόρος, που έβλεπε πως δε θα γινότανε τίποτα, φώναξε δυνατά στον σερβιτόρο: «Να μένει το βύσσινο!»

ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΤΑ ΛΑΧΑΝΑ
Την φράση «σπουδαία τα λάχανα» (εναλλακτικά και «σιγά τα λάχανα»), τη χρησιμοποιούμε σήμερα ειρωνικά, όταν θέλουμε να δηλώσουμε την δυσανάλογη αξία που προσδίδεται σε κάτι, σε σχέση με την πραγματική του αξία. Χρησιμοποιείται δηλαδή απαξιωτικά.
Προήλθε από το εξής περιστατικό:
Σε κάποιο χωριό, πριν από το 1821, πέρασε ο απεσταλμένος τού Μπέη, για να εισπράξει τη «δεκάτη». Η δεκάτη ήταν κι αυτή μία από τις πολλές φορολογίες τών χρόνων εκείνων. Όλοι όμως οι χωρικοί τού απάντησαν πως δεν είχαν να πληρώσουν τον φόρο, γιατί τα λάχανά τους (λάχανα ήταν η παραγωγή τους) έμεναν απούλητα. Τότε ο φοροεισπράκτορας τούς είπε πως θα έστελνε ζώα και ανθρώπους, για να φορτώσει τα λάχανα και έτσι να «πατσίζανε» με το χρέος τους. Έτσι και έγινε.
Από τότε, έμεινε να λένε οι χωρικοί (προφανώς ειρωνικά): «Σπουδαία τα λάχανα», όταν επρόκειτο να «πατσίσουν» τούς οφειλόμενους φόρους, με λάχανα

Από τη σελίδα του Kyros Manouskas στο facebook
μέσω του Θαλαμοφύλακα:
http://thalamofilakas.blogspot.gr/2012/09/blog-post_5696.html
http://thalamofilakas.blogspot.gr/2012/09/blog-post_2.html