Θα τα δείτε όλα !!!
link
ΤΟ ΑΛΜΥΡΟ ΦΙΣΤΙΚΙ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕ ΣΕ ΝΕΑ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ. ALMIRO FISTIKI HAS MOVED TO A NEW DOMAIN.
Copyright ©
Αλμυρό Φιστίκι | Powered by Blogger.
Design by MyThemeShop | Blogger Template by NewBloggerThemes.com.
Τέτοιος τζερτζελές είχε να γίνει από τις πρώτες μέρες του Κουλουριού. Τότε που οι δημοσιογράφοι των ενημερωτικών sites δεν είχαν πάρει πρέφα ότι όλες του οι αναρτήσεις ήταν μουφιές και είχαμε φτάσει στο σημείο να βλέπουμε παντού για το μυστικό μετρό που είχε φτιάξει η Γιάννα Αγγελοπούλου και που μετά τους Ολυμπιακούς το χρησιμοποιούν αποκλειστικά και μόνο οι Φιλιππινέζες καθαρίστριες επιφανών Αθηναίων επιχειρηματιών!
Και που δεν δημοσιεύθηκε η «είδηση» ότι η Γιόκο Όνο, χήρα Λένον, στα 70ς είχε ερωτικές επαφές με την Χίλαρι Κλίντον!
Χαμός:
Βέβαια τα παραπάνω είναι μόνο μερικά από τα sites. Ευτυχώς για κάποιους πήραν πρέφα την γκάφα και εξαφάνισαν τις σχετικές αναρτήσεις.
Πώς έχει όμως τη ιστορία;
Η αρχή έγινε από το worldnewsdailyreport.com, το ίδιο site που λίγες μέρες πριν είχε πάλι μεγάλο με την δήθεν είδηση για τη 6η μεταμόσχευση καρδιάς του 99χρονου Ροκφέλερ. Με άλλα λόγια το αγγλόφωνο Κουλούρι.
Όπως το hoax με τον Ροκφέλερ, ετσι και αυτό με το λεσβιακό των Γιόκο-Χίλαρι έσπασε ταμεία.
Ας υποθέσουμε πως είσαι Αφγανός, Πακιστανός, Αφρικανός ή ότι άλλο θέλεις (που δεν θα ήθελες, αλλά «θυσιάσου» χάριν του κειμένου).
Ας πούμε ότι διαθέτεις κάμποσες χιλιάδες δολάρια (αδιάφορο αν πούλησες τη σπηλιά σου, τις κατσίκες σου, την αδερφή σου, ναρκωτικά, αν σκότωσες ή σου τά’ δωσε ο πλούσιος άραβας νονός σου) και λες:
«ρε συ δεν πάω στην πολιτισμένη Δύση να γλιτώσω τις διώξεις εδώ και να βρω και την τύχη μου; Απόλεμοι βουτυρομπεμπέδες είναι αυτοί οι άπιστοι εκεί στη Δύση, θα κάνω ότι γουστάρω...»
Εκεί επάνω που το συζητάς – γιατί δεν είσαι και τόσο μαλάκας, κάποιες κουβέντες θα κάνεις με κάποιους πιο «εγκεφαλικούς» της κενωνίας σου εκεί κάτω στο Africa ή εκεί μέσα στα βάθη της Σαμαρκάνδης – σου «εξηγεί» το «όνειρο» ο «αρχι» της φυλής σου, ότι δηλαδής, «άλλο Δύση», «άλλο Βορράς» και (προς Θεού) «άλλο Νότος». Μπροστά απ’ όλα αυτά βεβαίως σου έχει βάλει και το «προσδιοριστικό Ευρω» (για να βεβαιωθεί ότι «κατανόησες» πως μιλάτε για το «Ευρώπη» και όχι για κάτι άλλο)...
Αφού το «εμπέδωσες» λοιπόν, κατέληξες πως ο ΑΝΣΚ σου (μάθε και καμιά στρατιωτική ορολογία φιλειρηνιστή μου αν δεν την γνωρίζεις, θα σου χρειαστεί «εκεί που πάμε» (θες δε θες, εσύ «οδηγείς» μην το ξεχνάς ούτε λεπτό), «Αντικειμενικός Σκοπός» σημαίνει) είναι ο «Πλούτος» και όχι η Φτώχεια». Τέτοια έχεις κι εκεί που είσαι. Γιατί να σπάσεις τα πόδια σου και πιθανόν τα «νώτα» σου για άλλη μια «φτώχεια»; Ε, δεν είσαι και τόσο ηλίθιος. Κι ας λένε οι «λευκοί».
Βάζεις λοιπόν στόχο τον πλούσιο Βορρά. Στο έδειξαν στο χάρτη, στο «τόνισαν» και το τονίζεις κι εσύ διαρκώς στον εαυτό σου για να «μην το ξεχάσεις». Δεν σ’ ενδιαφέρει ο «υπανάπτυκτος Ευρωπαϊκός Νότος». Ηλίθιος είσαι να πας στον φτωχό Νότο; Από φτώχεια σε φτώχεια θα πας;
Κόβεις λοιπόν Αζιμούθιο για ΒΟΡΡΑ....ΚΑΙ ΜΟΝΟ....
Φυσικά, αν έχουν δίκαιο οι «κακές γλώσσες» και τελείς «εκπαιδευμένος κι εν αποστολή», δεν το συζητάμε καθόλου, «ξέρεις πάρα πολύ καλά το τι σου γίνεται, που και γιατί πας»....υπερ το δέον καλά θα λέγαμε...
Αλλά είπαμε, αυτά τα λένε οι «κακές γλώσσες»....
Αφού είσαι ένας «καλοπροαίρετος μεταναστάκος» λοιπόν, τι σε εμποδίζει, με «τόσα λεφτά» στο πουγγί, να πας στην πρεσβεία πχ της Βρετανίας, Γερμανίας, Γαλλίας, Σουηδίας ή όποια άλλη χώρα κάνεις κέφι (καλοντυμένος εννοείται) και να ζητήσεις «τουριστική βίζα»;
Ωπ! Τόσο απλό «απλέ Πολίτη» μου!
(Στρατολογικό – ουπς, συγγνώμη,
Διαφημιστικό ήθελα να πω - της Air Mutzahedin)
Πλένεσαι καλά καλά, βάζεις τα ρούχα σου σε μια πολιτισμένη δυτική βαλίτσα, παίρνεις το αεροπλάνο της γραμμής, απολαμβάνεις τις ευγενείς υπηρεσίες και χαμόγελα της όμορφης αεροσυνοδού, της λες κι ένα μεγαλόπρεπο ευχαριστώ (ευκαιρία να το «παίξεις και κάποιος» για πρώτη φορά στη ζωή σου) και ....αποβιβάζεσαι μια χαρά και χωρίς προβλήματα, άνετος, κεφάτος, καθαρός και προπάντων ασφαλής μέσα σε λίγες ώρες, στην «γη της επαγγελίας». Στην καρδιά της Στοκχόλμης! Και βρίσκεσαι κύριος, με 9.000 ευρώ στην τσέπη (πρόσεξε, το εισόδημα ενός ολόκληρου έτους για εκατομμύρια Ευρωπαίους), να περιφέρεσαι ανάμεσα σε χιλιάδες δίμετρες ξανθιές υπέροχες υποψήφιες σουηδέζες χανούμισές σου (βλέπεις, δεν έχεις σκοπό ν’ αφήσεις πίσω στο patrida και τις θρησκευτικές σου αντιλήψεις, όλα κι όλα).
Όλο κι όλο το κόστος, χμμμ 20 τα ρούχα + χμμ 20 το φαγητό + χμμ 100 ο ύπνος + χμμ + ....+ 300 το πολύ το εισιτήριο charter της τελευταίας στιγμής, χμμμ...άντε και 500 επιπλέον απρόβλεπτα....ωπ, νάτο, το πολύ 1.000 ευρώ το συνολικό κόστος του «μαγικού ταξιδιού».
Αφού λήξει η τουριστική βίζα παραμένεις εκεί ως λαθρομετανάστης.
Αυτό δεν ήθελες;
Απόσπασμα από κείμενο του Γιώργου Ανεστόπουλου.
ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ
Του Κωνσταντίνου Κυρίμη*
Κατά τις δεκαετίες 1970 και 1980 στην Τουρκία γυρίστηκαν πολλές “rip-off” ταινίες. Με τον όρο “rip-off” περιγράφονται ταινίες που αντιγράφουν, και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την επιτυχία, μεγάλων επιτυχιών του Hollywood. Κατά κανόνα, τα rip-off’s είναι κακέκτυπα των πρωτότυπων, με μηδαμινή αξία παραγωγής. Το φαινόμενο των rip-off’s δεν αποτέλεσε αποκλειστικό προνόμιο των «γειτόνων» μας. Χώρες όπως οι Φιλιππίνες ή η Ινδονησία, διακρίθηκαν σε αυτόν τον τομέα. Όμως, η παραγωγή rip-off’s στην Τουρκία, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, λαμβάνοντας στοιχεία «εθνικής παράκρουσης». Οι εν λόγω προσπάθειες, ενώ φιλοδοξούσαν να αποτελέσουν το «αντίπαλο δέος» στις δυτικές υπερπαραγωγές, κατέληξαν να γίνουν περιζήτητες στους κύκλους των οπαδών των «τόσο κακές, ώστε να είναι διασκεδαστικές» ταινιών.
Η κύρια γενεσιουργός αιτία αυτών των ταινιών, ήταν μια μεταπολεμική νομοθεσία, που επέβαλε βαρύτατους φόρους στις εισαγόμενες ταινίες, καθιστώντας συχνά το κινηματογραφικό εισιτήριο, ένα «απλησίαστο αγαθό» διασκέδασης. Και ενώ οι (παραδοσιακά εύποροι) κάτοικοι της δυτικής ακτής, μπορούσαν αν απολαύσουν αυτήν την πολυτέλεια, δεν ίσχυε το ίδιο για τον (πολύ φτωχότερο) πληθυσμό της ασιατικής ενδοχώρας. Έτσι, η ύπαρξη ενός κοινού που διψούσε για «δυτικό κινηματογράφο» με «ανατολίτικη φορολογία» έδωσε ώθηση στη δημιουργία μιας ολόκληρης βιομηχανίας αντιγραφών, (σχόλιο: αυτή η επιθυμία της γείτονος, για «αυτάρκεια» σε οποιονδήποτε τομέα, δεν είναι ανεξάρτητη από τις τεράστιες βιομηχανικές αμυντικές επενδύσεις, των τελευταίων δεκαετιών). Με την έννοια των «πνευματικών δικαιωμάτων» να χαίρει ίσης εκτίμησης, όπως η «ελευθερία έκφρασης», ή η «ανεξιθρησκεία», οι ανατολίτες παραγωγοί δε δίσταζαν να αντιγράψουν (ακόμα και καρέ-καρέ) κάθε νέα εισπρακτική επιτυχία που προερχόταν από την Αμερική. Ενίοτε δε, συνέθεταν την τελική rip-off ταινία, χρησιμοποιώντας ανάμεικτες σκηνές από το πρωτότυπο, μαζί με σκηνές εγχώριας παραγωγής.
Ίσως το ενδεικτικότερο παράδειγμα τέτοιων ταινιών, είναι «Ο άνθρωπος που έσωσε τον κόσμο» γυρισμένο το 1982. Στους κινηματογραφικούς κύκλους, είναι περισσότερο γνωστό ως «Τούρκικος Πόλεμος των Άστρων». Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι πρόκειται για την χειρότερη ταινία όλων των εποχών. Αν και αυτός ο χαρακτηρισμός είναι μάλλον αναληθής, εντούτοις δεν είναι και εντελώς αστήρικτος. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, ο θεατής μπαίνει στο πνεύμα του τι θα ακολουθήσει. Ο τούρκος πιλότος ενός διαστημικού καταδιωκτικού, βρίσκεται μπλεγμένος σε μια αερομαχία. Αντιγραφή μιας κλασσικής σκηνής από τον αυθεντικό «Πόλεμο των Άστρων», η οποία (στο πρωτότυπο) είχε κοστίσει μια μικρή περιουσία προκειμένου να γυριστεί. Όμως στην Τουρκία, τα πράγματα ήταν ασφαλώς πιο απλά. Παίρνεις τον πρωταγωνιστή και του φοράς ένα κράνος μοτοσυκλετιστή, πάνω στο κράνος, κολλάς ακουστικά από Walkman (τα μεγάλα, με τα «σφουγγαράκια») και έτοιμος ο «πιλότος διαστημικού καταδιωκτικού»! Ακριβώς από πίσω, προβάλεις εικόνες από την αυθεντική ταινία του 1979, με διαστημόπλοια να αλληλοεπιτίθενται, έτοιμη και η «σκηνή δράσης»! Ενίοτε, για να δοθεί και λίγο περισσότερη δράση, ο πρωταγωνιστής αναφωνεί «κατεβαίνω για επίθεση!» και απλώς ... σκύβει το κεφάλι του μπροστά στην κάμερα, προσπαθώντας να μας πείσει ότι βλέπουμε ένα διαστημόπλοιο να εκτελεί βύθιση. Και σκεφτείτε ότι αυτές είναι από τις πιο «καλογυρισμένες» σκηνές του έργου.
Ο ανυποψίαστος θεατής, θα αντιμετωπίσει ένα πραγματικό πολιτισμικό σοκ, ερχόμενος σε επαφή με την εν λόγω ταινία. Τι να πρωτοαναφέρει κάποιος ; Τον Τούρκο Chewbacca που θυμίζει χαλί μπάνιου-με-πόδια; Τα ρομπότ που θυμίζουν αναποδογυρισμένους κάδους σκουπιδιών; Τον Τούρκο Darth Vader, με τη στολή που θυμίζει σκουριασμένο ψύκτη στο Ι.Κ.Α. Κερατσινίου; Τις σπηλιές με τοιχώματα από πεπιεσμένο-χαρτόνι; Ή τις «διαστημικές μούμιες» που είναι μπανταρισμένες (μάλλον) με χαρτί υγείας; Σε ένα δε, κρεσέντο φιλμικού pastiche, στην ταινία εμφανίζονται φουτουριστικά διαστημόπλοια και ατίθασα άλογα της στέπας, ακτινοπίστολα και μαγικά σπαθιά, διαστημικοί σταθμοί και υποχθόνιες σπηλιές, μεταλλαγμένες ταραντούλες και ασημένιοι νίντζα, αλτρουιστές αστρομαχητές και διαπλανητικές χανούμισσες. Οτιδήποτε μπορεί να χωρέσει σε 90’ φιλμ, ενσωματώνεται αδιακρίτως στην πλοκή. Όσο για τη μουσική, αυτή είναι κλεμμένη από τον Πόλεμο των Άστρων, τον Σούπερμαν, το Γκαλάκτικα, τον Ιντιάνα Τζόουνς και 2-3 ακόμα ταινίες. Ακόμα και «στοκ» σκηνές από ντοκυμαντέρ της NASA, χρησιμοποιούνται ώστε να συμπληρωθούν τα απαραίτητα καρέ. Η ιδιαιτερότητα αυτής της ταινίας (όπως και σχεδόν όλων των τουρκικών rip-offs) είναι ότι δε γυρίστηκε ως «απόπειρα διακωμώδησης» του αυθεντικού έργου (όπως π.χ. συνέβαινε με αντίστοιχες ελληνικές ταινίες της περιόδου). Αντιθέτως, οι συντελεστές στόχευαν σε μια «σοβαρή ταινία», γεγονός που καταμαρτυρά αρκετά για την ψυχοσύνθεση αυτού του λαού. Ασφαλώς όμως, κάθε τούρκικη ταινία που σέβεται τον εαυτό της, θα ήταν ελλιπής χωρίς μια γενναία δόση προπαγάνδας, έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι οι αστρομαχητές που καλούνται να σώσουν τον πλανήτη από τους εξωγήινους, είναι τούρκοι, ενώ ένας μύστης σε έναν μακρινό πλανήτη, δε θα χάσει την ευκαιρία να πλέξει το εγκώμιο του Κορανίου και του Ισλάμ.
Στο ίδιο περίπου πνεύμα, κινήθηκε και το «Τούρκικο Star-Trek». Γυρισμένο το 1973 υπό τον διακριτικό τίτλο «Όμηρος, ο τουρίστας του διαστήματος». Η πολύχρονη προσπάθεια της Τουρκίας να παρουσιάσει τον Όμηρο ως «Τούρκο», βρίσκει σε αυτή την περίπτωση ένα ακόμα προσφιλές «όχημα». Παρά τον πρωτότυπο V τίτλο, η ταινία είναι 100% αντιγραφή της γνωστής σειράς επιστημονικής φαντασίας. Η πλοκή θέλει τον Όμηρο να επιβιβάζεται στο Star Trek και να συμμετέχει σε διαστημικές περιπέτειες. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι και μόνο η θέα του «Τούρκου Spock» επαρκεί για να εξασφαλίσει cult-status στη συγκεκριμένη ταινία. Διαρκώς, κοιτάζει επίμονα στην κάμερα, σηκώνοντας χαρακτηριστικά το φρύδι του, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μοιάσει στον Leonard Nimoy, από πλευράς γελοιότητας, ακολουθεί (με μικρή διαφορά) η σκηνή όπου το πλήρωμα «τηλεμεταφέρεται» σε έναν πλανήτη. Ποτέ ένα ειδικό εφέ, δεν υπήρξε φθηνότερο και πιο κακογυρισμένο, ίσως το μόνο χειρότερο στην ταινία, είναι ο χαρακτήρας του «Ομήρου»: ένας τραγικός μουσάτος τύπος, με ένα άθλιο τσαλαπατημένο καπέλο. Επίσης, πιστοί στο δόγμα του «αχταρμά», οι παραγωγοί φρόντισαν να εμφανίσουν και τον ... Γκοτζίλα στην αφίσα της ταινίας! Το ότι δεν εμφανίζεται στο τελικό προϊόν, ήταν μάλλον μια «ασήμαντη λεπτομέρεια».
Άλλη μια «κλασσική» ταινία του είδους, είναι ο «Τούρκος Spiderman» (γυρισμένος το 1973 με τον διακριτικό τίτλο «Τρεις σπουδαίοι άντρες»). Εδώ, οι γείτονες μεγαλουργούν. Κατά το σενάριο, ο Captain America, με τη βοήθεια του Ε1 Santo (πρωτοπαλαιστή, και λαϊκού ήρωα από το Μεξικό) αντιμετωπίζει τον Spiderman και εδώ εισέρχεται μια απίθανη σεναριακή πρωτοτυπία. Ο τούρκος Spiderman, όχι μόνο δεν ανήκει στο στρατόπεδο των «καλών», αλλά δεν έχει καν κάποια «υπερφυσική» δυνατότητα. Πρόκειται για ένα κοινό ρεμάλι (παρά τη φανταχτερή στολή του), μαφιόζο και πλαστογράφο που αρέσκεται στο να σουγιαδιάζει μπαμπέσικα τους αντιπάλους του και όταν επιθυμεί έναν πιο φαντασμαγορικό θάνατο για όσους τον αντιστρατεύονται, φροντίζει να τους καταστήσει βορά σε ορδές ποντικιών. Το τελικό αποτέλεσμα της ταινίας; Άλλος ένα γνωστός χαρακτήρας «βιάζεται» κινηματογραφικά, από τους «ευφάνταστους» παραγωγούς.
Άλλος ένας γνωστός υπερ-ήρωας που υπέφερε στα χέρια τούρκων παραγωγών, ήταν ο Σούπερμαν. Η ταινία «Ο Σούπερμαν επιστρέφει» (1979) κάνει τις βιντεοταινίες με τον Πάνο Σουπιάδη να μοιάζουν με υπερπαραγωγές. Το φιλμ ξεκινάει, θέλοντας να αφηγηθεί στον θεατή, την ιστορία του πλανήτη Κρύπτο (γενέτειρα του υπερήρωα), εκεί που οι ανόητοι Γιάνκηδες θα ξόδευαν μια περιουσία, οι Τούρκοι βρήκαν την εύκολη λύση. Ενα δωμάτιο βαμμένο μαύρο, αναπαριστά το «αέναο σύμπαν», η κάμερα ταξιδεύει αργά, ανάμεσα σε κρεμασμένα χριστουγεννιάτικα αστεράκια (οι κλωστές είναι περισσότερο από ορατές) και τελικά καταλήγει σε μια μεγάλη Χριστουγεννιάτικη μπάλα: είναι (όπως μας πληροφορεί ο αφηγητής) ... ο πλανήτης Κρύπτο! Ότι και να πούμε για τη συγκεκριμένη ταινία (χρησιμοποιούμε τον όρο, με τη χαλαρή έννοια του) είναι λίγο. Παραβλέποντας το γεγονός ότι ο «ηθοποιός» που υποδύεται τον κυβερνήτη του Κρύπτο, είναι φαφούτης (του λείπουν αρκετά δόντια, δυστυχώς μπροστινά), αξίζει να σταθούμε στα «ειδικά εφέ». Το πέταγμα του Σούπερμαν, αναπαρίσταται ως εξής : Ο πρωταγωνιστής, δεμένος με ένα τεράστιο καλώδιο, κρέμεται ατσούμπαλα. Πίσω του, προβάλλονται (σε κακής ποιότητας φιλμ) πλάνα της Κωνσταντινούπολης (προφανώς κλεμμένα από το υπουργείο τουρισμού). Σε κάποια πιο μακρινά πλάνα, αντί για τον ηθοποιό, βλέπουμε μια (πασιφανώς ψεύτικη) κούκλα, στο ίδιο μοτίβο.
Ούτε και ο γνωστός ΕΞΟΡΚΙΣΤΗΣ ξέφυγε από τη μανία «οικειοποίησης» της τουρκικής σινε-βιομηχανίας. Ο «Τούρκικος Εξορκιστής» γυρίστηκε το 1974, υπό τον πρωτότυπο τίτλο “Seytan” (Σατανάς). Η πλοκή θέλει τη 12χρονη Γκιούλ να κυριεύεται από τον «έξω-από-εδώ». Στη συγκεκριμένη ταινία, οι συντελεστές βρέθηκαν προ μεγάλου διλλήματος. Από τη μια, δε μπορούσαν να αφήσουν ανεκμετάλλευτη εμπορικά την ευκαιρία. Από την άλλη, δεν τους πήγαινε καρδιά να έχουν χριστιανούς ιερείς ως ήρωες. Η συμβιβαστική λύση, δεν άργησε να βρεθεί. Οι δύο πρωταγωνιστές συστήνονται ως «δόκτωρ της ψυχολογίας» (ο ένας) και (αορίστως) «μελετητής δαιμονικών φαινομένων» (ο δεύτερος). Οι προσπάθειες της παραγωγής, να μιμηθούν το κλίμα της αυθεντικής ταινίας, καταλήγουν σε έναν φιλμικό κόλαφο. Για τη σκηνή που το δαιμονισμένο κορίτσι χτυπιέται πάνω στο κρεβάτι του, επιστρατεύεται ένα ... τραμπολίνο (σκεπασμένο με ένα σεντόνι, ώστε να μοιάζει με κρεβάτι) ! Όσο για την (διαβόητη, στο πρωτότυπο) σκηνή, όπου το κεφάλι του κοριτσιού περιστρέφεται 360 μοίρες, κάποιος πρέπει να δει την αντιγραφή της, για να την πιστέψει.
Μια ακόμα διαβόητη διασκευή, είναι το “Badi” (1983) περισσότερο γνωστό ως «Turkish Ε.Τ.». Ναι, ο συμπαθέστατος εξωγήινος, διασύρεται ανεπανόρθωτα σε αυτό το κινηματογραφικό ανοσιούργημα. Για την πλοκή δε χρειάζεται να αναφερθούν πολλά, καθώς είναι σχεδόν πιστή αντιγραφή του πρωτότυπου. Εντούτοις, ο τούρκος Ε.Τ. είναι κάτι το εξωφρενικό. Βλέποντάς τον, κάποιος που δε γνωρίζει ποιόν ήρωα προσπάθησαν να μιμηθούν, δε μπορεί παρά να απορήσει: Τι είναι άραγε αυτό το καφέ πράγμα που περιφέρεται στην οθόνη; Ένα χαλασμένο πιροσκί, από καντίνα σε συνοικιακό κινηματογράφο; Ένα μισοφαγωμένο ντόνατ; Ή μήπως μια απλή έκκριση του πεπτικού συστήματος; Ειλικρινά, μόνο ο εκάστοτε θεατής μπορεί να απαντήσει σε αυτό το (ρητορικό) ερώτημα. Προσωπικά, βλέποντας των «τούρκικο Ε.Τ.» έφτασα στο σημείο να αναπολώ τον «παλιό, καλό -και ποιοτικό- τούρκικο κινηματογράφο», της εποχής του “Turkish Star Wars” και “Turkish Star Trek”!
Επίσης «διακεκριμένη» ταινία, είναι ο «Τούρκος Ράμπο» του 1986. Ο πρωταγωνιστής τα βάζει με μια ομάδα από Κούρδους «τρομοκράτες» με ορμητήριο τα αφιλόξενα βουνά της Τουρκίας. Και (σε αντίθεση με τον αληθινό τουρκικό στρατό) στο τέλος κερδίζει. Διόλου δε θα πρέπει να ξενίσει τον θεατή, το γεγονός ότι οι Κούρδοι παρουσιάζονται σαν αδίστακτοι και αιμοδιψείς (αλλά και ελαφρώς «ανίκανοι») πολεμιστές. Δυστυχώς όμως, η προπαγάνδα και η πραγματικότητα, σπανίως συγκλίνουν. Έτσι, όσοι (από το άρρεν κοινό) αποπειράθηκαν να αναπαράγουν τις ανδραγαθίες του «Τούρκου Ράμπο» στο ορεινό Κουρδιστάν, μάλλον βρέθηκαν προ (δυσάρεστων) εκπλήξεων.
Η λίστα με τις φθηνές τούρκικες αντιγραφές, είναι ατελείωτη : Τούρκος Ρόκυ, Τούρκος Φρανκενστάιν Τζούνιορ, Τούρκος Μάγος του Οζ, Τούρκος Μπάτμαν, Τουρκάλα Χιονάτη, Τούρκικα «Σαγόνια του Καρχαρία», Τούρκος Mad Max, κ.α. Με κάθε μια ταινία ξεχωριστά, να διεκδικεί τη δική της θέση στο «πάνθεον» των «κακών ταινιών». Θα θέλαμε να κλείσουμε με μια διαπίστωση. Στην εποχή μας, την εποχή με τα ζειμπέκικα, τις κουμπαριές, τις εθνικές υποχωρήσεις και την τουρκο- λαγνεία, λίγοι είναι αυτοί που τολμάνε να πούνε την ωμή αλήθεια. Ότι δηλαδή η Τουρκία, δε βαρύνεται μόνο με εγκλήματα κατά άλλων λαών, αλλά κυρίως βαρύνεται με άνευ προηγουμένου εγκλήματα κατά ... της 7ης τέχνης!
* Από το τελευταίο τεύχος του περιοδικού ‘PATRIA’
Κατόπιν παρακλήσεως: Ιδού ορισμένα βίδεο.
από το blog ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
Το εκσυγχρονισμένο λειτούργημα της ενημέρωσης του κοινού, πάνω απ’ όλα, στοχεύει στο δίκαιο: εκείνο του ισχυρότερου.
Δεν είναι η πρώτη φορά που από εδώ γίνεται χρήση του όρου «δημοσιογράφος τζουκ-μποξ». Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι δεν θα είναι και η τελευταία. Ο κλάδος των δημοσιογράφων που λειτουργούν όπως τα (αποσυρμένα πλέον) ευμεγέθη κυτία με τα 45άρια βινύλια ολοένα και διευρύνει την επιρροή του στα ελληνικά πράγματα και αυτό είναι πολύ καλό για τους ίδιους. Όχι για άλλους.
Ο δημοσιογράφος τζουκ-μποξ δεν είναι σημείο των καιρών μας αλλά παλιό όσο το είδος μας. Είναι μοντέλο επαγγελματία που αντέχει στον χρόνο διότι διέπεται από απλότητα. Δεν έχει ανησυχίες, ενδοιασμούς, ηθικούς φραγμούς, εθνικά προτάγματα κι άλλα τέτοια αόρατα και συχνά επιβλαβή για την
τσέπη και την υγεία. Λεφτά γυρεύει. Μόνο. Άντε και κάνα χειροκρότημα, κάνα μπιζάρισμα κοινού και «μπράβο καλά τα λέτε». Αλλά, επιζητεί τα χρήματα, τα ποθεί, τα γουστάρει όπως ο καρχαρίας τις ψαρούκλες.Κι ο καρχαρίας είναι μια απλή κατασκευή με μονοθεματική ατζέντα: το φαΐ. Γι’ αυτό το είδος του κυκλοφορεί στις θάλασσες από την Ορδοβίκια Περίοδο (πριν από περίπου 450-480 εκατομμύρια χρόνια). Με την απλότητα στον σχεδιασμό και την κατασκευή έκανε καριέρα ο καρχαρίας. Πεινάει; Τρώει. Δεν πεινάει; Πάλι τρώει επειδή θα πεινάσει.
Τάμπα Τούμπα
Κι ο «δημοσιογράφος τζουκ-μποξ» είναι εξίσου απλός. Του δίνουν χρήματα; Παίρνει κι ύστερα «ενημερώνει». Δεν του δίνουν; Ζητάει, δεν παίρνει και «ενημερώνει» κόντρα στα συμφέροντα εκείνου που ΔΕΝ δίνει. Μόλις του δώσουν θα «ενημερώσει» σύμφωνα με τα συμφέροντα εκείνου που ενέδωσε και έδωσε. Ρίχνεις κέρμα κι ακούς είδηση φίλε καταναλωτή απόψεων που δεν είναι δικές σου. Όπως παλιά στα κλαμπ έριχνες δεκάρικο κι άκουγες Έλβις. Μετά έριχνες ακόμα ένα και το κουτί σου έπαιζε Τομ Τζόουνς κι ύστερα Λεντ Ζέππελιν. Και Μενιδιάτη άμα λάχει, το «Τάμπα Τούμπα» ή το «Τεφαρίκι». Και Παπαλάμπραινα και Χριστουγεννιάτικα τραγούδια.
Είπαμε, τα κυτία συλλογής κερμάτων και αναπαραγωγής ήχων (κατά παραγγελίαν) δεν έχουν προτιμήσεις. Μόνο ανάγκες. Γι’ αυτό όσοι καταναλώνουν ιδέες, ειδήσεις, θεωρίες και αναλύσεις πρέπει να μην αιφνιδιάζονται αν κάποιος «δημοσιογράφος τζουκ-μποξ» αλλάξει γνώμη, δηλαδή κάνει κωλοτούμπα. Δεν αλλάζουν γνώμη αυτοί που δεν έχουν. Ενίοτε αλλάζουν αφεντικό, χορηγό, χρηματοδότη. Το κοινό τους παραμένει το ίδιο και από καιρού εις καιρόν απορεί για τις μεταστροφές των δημοσιολογούντων.
Γνωρίζετε την νέα παγκόσμια ακτιβιστική κίνηση, του "Ice Βucket Challenge".
Στην χώρα μας, απαγορεύτηκε, με απόφαση της Κυβέρνησης.
Έκρινε ότι υπάρχει σοβαρός λόγος. Δείτε γιατί:
ΠΗΓΗ: Blog Taxalia (Macedonia)
του Σωτήριου Καλαμίτση
αναδημοσίευση από το blog “taxalia”
Δεν νομίζω! Ο Έλληνας ξέρει ανέκαθεν πολύ καλά τί θέλει.
Ο απόφοιτος Λυκείου ή και πτυχιούχος ΑΕΙ θέλει έναν διορισμό που θα του δίνει βρέξει χιονίσει ένα μισθό. Έστω και χαμηλό. Διότι γνωρίζει ότι το Δημόσιο ή ο Δήμος δεν πρόκειται ποτέ να πτωχεύσουν. Δεν μπήκαμε στο Μνημόνιο για...
να έχει το Δημόσιο λεφτά να πληρώσει μισθούς και συντάξεις; Ο Δημόσιος Τομέας ποτέ δεν καθυστέρησε μισθούς και επιδόματα. Είναι ο πιο συνεπής εργοδότης. Μπορεί να υποφέρουν όλοι οι άλλοι, όπως και υποφέρουν, αλλά ο μισθός του υπαλλήλου του Δημόσιου Τομέα καταβάλλεται εγκαίρως και ανελλιπώς.
Κυρίως οι Ελληνίδες θέλουν να διορισθούν σε μια τέτοια θεσούλα, αφού θα τυγχάνουν ιδιαιτέρων προνομίων [μακρότερες άδειες τοκετού, λοχείας κ.λπ.].
Ο δικαστής δεν θέλει να του περικόψουν τις αποδοχές, έστω και αν ο διπλανός του υποφέρει. Θέλει και να διοριστεί η γυναίκα του στον τόπο, όπου υπηρετεί αυτός, και το επιτυγχάνει.
Ο καθηγητής Πανεπιστημίου θέλει ν’ αφήσει την έδρα του στον γόνο του ή στον γαμπρό του, να τον αποκαταστήσει.
Ο γιατρός θέλει να γίνει διδάκτωρ, εξ ου και αγοράζει μία διατριβή, ή υφηγητής, εξ ου και αγοράζει μία υφηγεσία. Θέλει και μια θέση στο ΕΣΥ, ώστε να έχει σίγουρο τον μισθό και τα τυχερά, αφού θα φροντίζει ιδιαιτέρως τους ασθενείς του χωρίς κόστος με έξοδα του ελληνικού λαού.
Ο κάθε γονιός θέλει να μετεγγραφεί το παιδί του στο ΑΕΙ της κατοικίας του αδιαφορώντας για τα παιδιά των άλλων. Θέλει και να υπηρετήσει τη θητεία του κοντά στο σπίτι του. Πού να τρέχει τώρα στον Έβρο και να ταλαιπωρείται.
Θέλει να μπει πρώτος στο λεωφορείο χωρίς να περιμένει να βγουν οι άλλοι, ώστε να πιάσει την καλλίτερη θέση και να απολαύσει τη διαδρομή, έστω και ελάχιστων χιλιομέτρων, καθήμενος και ρεμβάζων.
Θέλει να περνάει με κόκκινο ή να παρκάρει και εκεί που απαγορεύεται, να οδηγεί χωρίς άδεια οδήγησης, χωρίς να ανάβει φλας για αλλαγή πορείας, χωρίς ασφάλιση, χωρίς να περνάει το αυτοκίνητο από ΚΤΕΟ και βεβαίως να παραβιάζει τον μονόδρομο για να μην οδηγήσει 300 μέτρα παραπάνω να πάει στο σπίτι του. Άσε που βάζει καφάσια, καρέκλες κ.λπ. μπροστά από το σπίτι του ή το μαγαζί του για να μην παρκάρει κανείς. Και φυσικά θέλει να οδηγεί χωρίς να φοράει ζώνη ασφαλείας ή κράνος, όταν καβαλάει μηχανάκι, και να διασχίζει πεζός τον δρόμο εκτός των ειδικά προς τούτο διαγραμμισμένων διαβάσεων των πεζών.
Θέλει να ενημερώνεται για τα σκάνδαλα και τις ρεμούλες που σκάνε κάθε μέρα, αλλά εξοργίζεται μόνον επειδή θεωρεί τον εαυτό του μαλάκα που δεν μετείχε στο φαγοπότι.
Θέλει να μην περιμένει σε καμμία ουρά. Είναι μάγκας και θα προσπαθήσει, σπανίως ανεπιτυχώς, να προσπεράσει τους άλλους για να εξυπηρετηθεί πρώτος. Κι’ αν κάποιος, λιγότερο κακώς εννοούμενος «ευγενής» από τους άλλους που ξεροσταλιάζουν στην ουρά, τολμήσει να τον ψέξει, θα βρει χίλιες δυο ηλίθιες δικαιολογίες να αραδιάσει για να υποτιμήσει και τη νοημοσύνη όλων των άλλων που περιμένουν τη σειρά τους υπομονετικά.
Θέλει να μην πληρώνει φόρους, αλλά στην πρώτη αναποδιά [πυρκαϊά, πλημμύρα, ληστεία] αναφωνεί «πού είναι το κράτος;».
Θέλει να έχει τη μνήμη ασθενή, ώστε να βολεύεται και να αλλάζει θέσεις σαν τα πουκάμισα ακολουθώντας πιστά τη συνταγή όλων των πολιτικών.
Θέλει να ανοίγει μία επιχείρηση και μέσα σ’ ένα χρόνο να έχει αποσβέσει το κεφάλαιο που επένδυσε.
Θέλει να απασχολεί στην επιχείρησή του άνεργους που επιδοτούνται από τον ΟΑΕΔ, ώστε να μην πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές εκ του ασφαλούς, αφού οι εργαζόμενοι δεν τολμούν να τον καταγγείλουν.
Θέλει να βρίσκει την άκρη για να μιζάρει, ώστε να κάνει τη δουλειά του, ή θέλει να μιζάρεται πάλι για να κάνει τη δουλειά του.
Θέλει να χτίζει σπίτια χωρίς άδεια ή να δηλώνει το διαμέρισμά του ως αποθήκη.
Θέλει να παίρνει σύνταξη και ταυτόχρονα να εργάζεται.
Και μαζί με όλα αυτά θέλει να υπάρχει και αξιοκρατία.
Όλα τούτα και άλλα πολλά θέλει ο Έλληνας. Άρα, γνωρίζει πολύ καλά τί θέλει. Αυτή είναι η μόνη κρατούσα ιδεολογία που συντρίβει καπιταλισμό, σοσιαλισμό και κομμουνισμό μαζί. Είναι η ιδεολογία του παρτακισμού, του εξυπνακισμού, του ατομισμού, του ωχαδερφισμού. Με μία λέξη: του «σταρχιδισμού».
Υπάρχει, άραγε, κάτι που δεν θέλει ο Έλληνας; Ασφαλώς και υπάρχει. Είναι ένα και μοναδικό.
Ο Έλληνας ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να τηρεί αρχές και κανόνες. Οι αρχές και οι κανόνες είναι για τα λίγα κορόιδα που διαθέτουν καλλιέργεια και σέβονται τον πλησίον τους.
Και για όλ’ αυτά που θέλει ο Έλληνας φροντίζει ο βουλευτής του. Ακόμη και τώρα που φτάσαμε στο σημερινό χάλι, επειδή ο Έλληνας ήξερε πάντοτε ότι θέλει όλα τα ανωτέρω και τα κατάφερνε. Αυτός είναι ο λόγος που ο Έλληνας στέλνει στη Βουλή αυτούς που τον βολεύουν, ώστε και εκείνοι με τη σειρά τους να βολεύονται και να συνεχίσουν να τον βολεύουν.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Επιστήθιος φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν και ομόκελλος
ΕΧΩ μια απορία: Αφού όλοι σχεδόν οι πολιτικοί είναι άνθρωποι του Θεού και της εκκλησίας, πώς γίνεται αυτή η κωλοχώρα να πηγαίνει κατά διαόλου;
Κολλητοί του Εφραίμ, Καραμανλής-Ρουσσόπουλος. Στα βράχια η Ελλάδα.
Τις ίδιες ακριβώς ρεβεράτζες στο Αγιον Όρος, Σαμαράς και Μπαλτάκος, οι δύο δαυλοί αναμμένοι στον βωμό της πατρίδας.
Πρόσφατο ρεπορτάζ ανέφερε ότι έκανε δύο διανυκτερεύσεις στο Αγιον Όρος ο Γιάννης Ιωαννίδης. Προφανώς είναι τόσες πολλές οι αμαρτίες που έχει υποπέσει, που ο πνευματικός του δεν μπορεί να βρει άκρη και τον φωνάζει συνέχεια.
Με την ευλογία της εκκλησίας κατέβηκε στις πρόσφατες ευρωεκλογές όπου κατήγαγε περηφανή νίκη η Μαρία Σπυράκη.
Οσοι υπουργοί δίνουν συνεντεύξεις, το ντεκόρ στον τοίχο πίσω από το γραφείο τους είναι σαν τις ελληνικές ταινίες του Φίνου. Ιδιο σε όλους. Η ελληνική σημαία και μία τουλάχιστον εικόνα.
Ο Μπαλτάκος που είναι σφόδρα θρησκευόμενος είχε καμιά δεκαριά (φωτο).
Ακόμα και η Λιάνα Κανέλλη, που εκλέγεται με το ΚΚΕ, είναι ταυτόχρονα μαρξίστρια και θεούσα. Δεν κρύβει ότι είναι χριστιανή και σε κάθε ευκαιρία κάνει τον σταυρό της. Εύλογη, λοιπόν, η απορία:
Πώς με τόσους πολλούς χριστιανούς η πατρίδα πάει κατά διαόλου;
[Κ. Καίσαρης - sentragoal.gr]
πηγή: amantomatimou
Μορφωθείτε Πειραϊκά από το Μέγα Λεξικόν της Τρούμπας
(αναδημοσίευση από το blog Pireorama)
Αλανιάρα = γυναίκα ρέμπελη του δρόμου
Αλαμπουρνέζικα = αυτά που δεν βγάζεις νόημα. Κατά τον Μπαμπιώτη προέρχονται από την φυλή Μπουρνού του Σουδάν που όταν μιλάνε ακούγονται απλά ήχοι περίεργοι.
Άμπακο = αυτό που δεν έχει τέλος (έφαγε τον άμπακο). Βγήκε από τον Άβακα τον τρόπο που οι άραβες έκαναν υπολογισμούς, κάτι σαν μικρό κομπιουτεράκι, με χάντρες που μπορούν ωστόσο να κάνουν υπολογισμούς τεράστιους άνευ τέλους
Αντάμικα = αντρίκια, θαρραλέα
Αρκουδόμαγκας = ψευτόμαγκας
Ασίκης = ωραίος, λεβέντης
Βλάμης = σταυραδελφός, παλικαράς, κουτσαβάκης, εραστής, γενναίος
Βουβή = μαχαίρι
Βουβουζέλας = αυτός που κάνει θόρυβο (όπως λέμε παπαρδέλας για αυτόν που μιλάει πολύ). Κατά συνέπεια η λέξη βουβουζέλα στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής είναι λέξη "πειραϊκή".
Γιαβάσης = ήρεμος, ψύχραιμος, αποφεύγει εντάσεις
Γιαβουκλού = μνηστή, ερωμένη
Γιαγκίνι = Σφοδρό ερωτικό πάθος
Γιάφκα = πρόκειται για ρωσική λέξη που σημαίνει το παράνομο στέκι που συγκεντρώνονταν οι κομμουνιστές για να προετοιμάσουν την επανάσταση του 1917
Γομάρια = τα γαϊδούρια αλλά στην Τρούμπα είχε την έννοια του σωματοφύλακα, του μπράβου που δεν καταλάβαινε τίποτα. Όπως τα γαϊδούρια που τα φορτώνεις και πάνε, έτσι κι αυτός "εαν τις έτρωγε" δεν έκανε πίσω.
Δαχτυλίθρες = παράνομο παιχνίδι εξαπάτησης, στο οποίο το θύμα έπρεπε να βρει σε ποια από τις τρεις συνήθως δαχτυλίθρες, που είχε ο θύτης, βρισκόταν το στραγάλι, η φακή ή το ρεβύθι
Δερβίσης = Σωστός ιδανικός άντρας, μάγκας
Δίκοπη = Το αμφίστομο μαχαίρι
Εξωφυλαρούχας = το παιδί που είναι άμπαλο, δεν ξέρει μπάλα και γιαυτό όταν επιλέγουν του παίχτες στην αλάνα δεν τον θέλει κανείς και μένει να φυλάει τα ρούχα των υπολοίπων.Επίσης είναι αυτός που κάνει τον "καμπόη" μαζεύει δηλαδή τις μπάλες σκαρφαλώνοντας μάντρες. Στην εξωγηπεδική ζωή είναι αυτός που δεν έχει σοβαρό ρόλο.
Κασσαδόρος = ο διαρρήκτης
Κογιονάρω = εμπαίζω, ειρωνεύομαι
Κουμπούρι = το πιστόλι
Κουσελιάρης = ο κουτσομπόλης
Κατσαβάκης = νταής, παλληκαράς
Κούφιο = το πιστόλι πάλι
Κοψοχρονιά = από τον κοψόχρονο άνδρα, δηλαδή αυτόν που πεθαίνει νωρίς βγήκε η λέξη αυτή που σημαίνει αυτό που φεύγει άδικα και χωρίς λόγο
Λαχανάδες = οι πορτοφολάδες
Λάχανα = τα πορτοφόλια
Λάζος = είδος μαχαιριού που διπλώνει
Λιμά = τα λόγια χωρίς σημασία
Μάγκας = ο σωστός άνδρας
Μαγκιόρος = Μεγάλος, ξεχωριστός
Μάλε βράσε = πρόκειται για έκφραση Πειραιωτών κρητικής καταγωγής που κατοικούσαν στην Καστέλα που μόλις μπλέκονταν με Μανιάτες προκαλούσαν φασαρίες. Ειδικά οι προερχόμενοι από τα Μάλια της Κρήτης μόλις τους προκαλούσαν οι Μανιάτες έβραζαν από θυμό
Μανίτα = Μέθοδος εξαπάτησης που εφαρμόζονταν όπως και ο "παππάς" σε αδαείς επαρχιώτες και μετανάστες
Μάπας = ο αργιλές
Μαστούρα = η χασισική μέθη
Ματσαράγκα = κατεργαριά
Μαύρης = χασίς
Μαχμούρικο = Βαρύθυμο, νωθρό, ζαλισμένο από αλκοόλ ή από άλλη αιτία
Μερακλής = Μανιώδης, παθιασμένος
Με γειά το κούρεμα = το κούρεμα αποτελούσε ειδικά στα χρόνια του Μεταξά μέσο τιμωρίας, επίσης τους άταχτους νέους τους κούρευαν με την ψιλή για να τους τιμωρήσουν. Έτσι όποιον έπιανε η αστυνομία για παραβάσεις περί "αλητείας" αφού τους κούρευαν πρώτα μετά έτρωγαν και μερικές ψιλές (φάπες). Έτσι έμεινε και σήμερα τους φρεσκοκουρεμένους να τους ρίχνουν φάπες στο σβέρκο "για το καλό"
Μόρτης = συνώνυμο του Μάγκα
Μόκο = η σιωπή (κάνε μόκο)
Μπαγιόκο = Λεφτά, κομπόδεμα
Μπαλαμούτι = απάτη χαρτοπαικτική κυρίως
Μπαμπεσιά = η δόλια, η ύπουλη πράξη
Μπαρμπουτζής = αυτός που κουμαντάρει τυχερό παιχνίδι με ζάρι το οποίο ονομάζεται "μπαρμπούτι".
Μπαρμπούτι = τυχερό παράνομο παιχνίδι με ζάρια
Μπαχτσές = ο κήπος
Μπελαλής = αυτός που γίνεται συνεχώς αφορμή για καυγάδες, φασαρίες, ο δύστροπος
Μπιλαντέρια = τα αδέλφια
Μπιτιρίνι = η οργανωμένη μπαρμπουτιέρα
Μπουλασιλίκη = κόλλημα, επιμονή, πείσμα
Νταβατζής = μαστρωπός
Νταής = παλληκαράς
Νταλκάς = δυνατή επιθυμία, πόθος
Νταμίρα = το φυτό Datura stramonium ή αλλιώς Τάτουλας που είναι πλούσιο σε αλκαλοειδείς ουσίες και ατροπίνη και χρησιμοποιούνταν ως υποκατάστατο του χασισιού
Ντερβίσης = άντρας του κόσμου της μαγκιάς αλλά κλειστός τύπος σαν χαρακτήρας όπως ο μουσουλμάνος μοναχός δερβίσης που είναι γεμάτος μυστήριο
Ντέρτι = ψυχικός πόνος
Ντουζένι = το κέφι
Ντουνιάς = ο κόσμος
Ντράβαλα = μπελάδες
Ξεφτέρι = το αρπακτικό πουλί κατά συνέπεια ο Ξύπνιος άνδρας
Παπατζής = αυτός που αεξαπατά θύματα παίζοντας με τα χαρτιά το παιχνίδι "παππάς"
Παπαγαλάκι = όπως το πτηνό παπαγάλος μπορεί να επαναλάβει κάτι που ακούει συνεχώς, έτσι και τύποι που το "έπαιζαν" μάγκες στον πειραιά αλλά δεν ήταν, μόλις τους έκαναν προσαγωγή στο τμήμα έλεγαν τι είχαν ακούσει στην "πιάτσα"
Πεζεβέγκης = ο Μαστρωπός (Ο πεζεβέγκης που τάχει στην πούγκα)
Πετσί = το πορτοφόλι
Πιάτσα = από την ιταλική λέξη piazza που σημαίνει πλατεία. Ήταν ο τόπος που συγκεντρώνονταν οι μάγκες
Ποδαράδες = παλιά ονομασία της Νέας Ιωνίας
Πούγκα = το κομπόδεμα
Πρεζάκιας = ο εξαρτημένος από ηρωίνη
Ρεφάρω = ξανακερδίζω όσα έχασα
Σεβνταλής = ο ερωτευμένος
Σεβντάς = ο ερωτικός καημός
Σεκλέτια = στεναχώρια
Σερέτης = ο δύστροπος, ο σκληρός, ο ευέξαπτος άνδρας
Σερετλίκι = η σκληρότητα
Σπαχάνι = από το Ισπαχάν της Περσίας
Συνάχης = άνδρας θυμωμένος, τσατισμένος ή υπό την επίδραση ναρκωτικών που λαμβάνονται από την μύτη
Σώτος = ο κερδισμένος
Ταρίφας = ο ταξιτζής
Τεκές = χασισοποτείο
Τεκετζής = ο ιδιοκτήτης του τεκέ
Τέρτσος = ο χαμένος
Τεφαρίκι = το εκλεκτό πράγμα
Τζάμπα = δωρεάν
Τζαμπατζής = αυτός που δεν πληρώνει
Τζιμάνι = ο αξιαγάπητος, ο σεβαστός
Τουμπεκί = ο καπνός
Τσίφτης = στα αλβανικά είναι το γεράκι, και τσίφτηδες είναι αυτοί που είναι ξύπνιοι όπως τα αρπακτικά πουλιά
Τσίμα = Τσίμα τσίμα, επτανησιακή έκφραση που σημαίνει κοντά
Τουφατζής = αυτός που έχει κάνει φυλακή
Φάσκελο = η μούτζα. Προέρχεται από τον φάκελο που στέλνουμε (ταχυδρομούμε) κάτι σε κάποιον.
Φελέκι = Λέξη αραβικής προέλευσης που σημαίνει τύχη (γ...ώ το φελέκι μου δηλαδή την τύχη μου)
Φιλέτο = κατά κυριολεξία είναι η μικρή κλωστή. Επειδή συνήθιζαν να μαγειρεύουν τα καλά κρέατα δεμένα με σπάγκο έμεινε το φιλέτο να σημαίνει το καλύτερο.
Φούφουτος = σημαίνει ο άλφα, ο βήτα, ο τάδε, ο δείνα. Οι μάγκες όταν δεν ήξεραν το όνομα κάποιου αντί να πούνε το έκανε ο τάδε όπως έλεγαν οι καθώς πρέπει, απαντούσαν το έκανε ο Φούφουτος. Κατά άλλη εκδοχή προέρχεται από την πίεση που υπήρχε από την αστυνομία να "μιλήσουν" να δώσουν το όνομα του συνεργάτη τους έλεγαν όνομα το οποίο δεν υπήρχε.
Χαράμι = Μάταια, αυτό που πήγε άδικα. Βγήκε από το αραβικό χράμι που ενώ είναι κομψοτέχνημα και κεντητό οι μουσουλμάνοι το στρώνουν στο πάτωμα και πατάνε πάνω του για να προσευχηθούν.
Χαρμάνης = ο χρήστης χασίς που βρίσκεται σε κατάσταση στέρησης
Ψιλά = τα λεφτά
Πηγή:
γλωσσάρι διαδικτυακού ρεμπέτικου φόρουμ,
Ελληνικό Λεξικό Τεγόπουλου - Φυτράκη (εκδόσεις ελευθεροτυπία 1993)
Το Αυθεντικόν...
Follow Us:
Twitter Facebook RSS