Ένας απίστευτα έξυπνος σκύλος

Να είστε προσεκτικοί στο δρόμο

Πράκτορας 007

Στη βιομηχανία του κινηματογράφου

Η Νύφη του Φρανκενστάιν

Η καλύτερη μεταφορά βιβλίου στο σινεμά

Ρομαντική βραδιά στο σινεμά

Το πρώτο Sex

Αλμυρό φιστίκι μόνο!

«Demolition Man». Κι όμως πρόβλεψε πολλά…

«Demolition Man». Κι όμως πρόβλεψε πολλά…

αναδημοσίευση από το ιστολογιο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Το “Demolition Man” είναι μια αμερικάνικη φουτουριστική (sci fi) ταινία δράσης του 1993 που σκηνοθέτησε (κάνοντας το ντεμπούτο του) ο Ιταλός Marco Brambilla σε σενάριο των Daniel Waters («Batman Returns») και Peter M. Lenkov. Πρωταγωνιστές και αντίπαλοι, ο Σιλβέστερ Σταλόνε και ο Γουέσλι Σνάιπς (Wesley Snipes). Μαζί και η Σάντρα Μπούλοκ (Sandra Bullock) στον ρόλο της αστυνομικίνας.

Υπόθεση: Λος Άντζελες, 1996. Ο σκληροτράχηλος αστυνομικός John Spartan / Τζον Σπάρταν (Σταλόνε) είναι αποφασισμένος να οδηγήσει ενώπιον της Δικαιοσύνης τον ψυχοπαθή εγκληματία Simon Phoenix / Σάιμον Φίνιξ (Σνάιπς). Και ενώ τελικά η επιχείρηση σύλληψης του Φίνιξ από τον Σπάρταν στέφεται με επιτυχία, η δολοφονία αθώων πολιτών από τον πρώτο αναγκάζει τις Αρχές να αποδώσουν την ευθύνη στον Σπάρταν. Ο αστυνομικός καταδικάζεται να καταψυχθεί σε κρυογενετική κάψουλα για αόριστο χρονικό διάστημα.

Σεν Άντζελες, 2032. Η φτώχεια και η εγκληματικότητα έχουν εξαλειφθεί και επικρατεί η ευημερία, η ηρεμία και η τάξη. «Η ασφάλεια πάνω από όλα» είναι το κυρίαρχο σύνθημα. Μέσα σ’ αυτό το γαλήνιο κλίμα, ο Τζον Σπάρταν επανέρχεται στην ενεργό δράση αφού η αστυνομία αδυνατεί να λύσει το μυστήριο μιας σειράς αποτρόπαιων φόνων και τρομοκρατικών ενεργειών. Ο ριψοκίνδυνος αστυνομικός θα αντιληφθεί πως πίσω απ’ όλα αυτά βρίσκεται ο παλιός του αντίπαλος, ο Σάιμον Φίνιξ, που είχε κι αυτός καταψυχθεί, αλλά εξαιτίας ενός μοιραίου λάθους, κατάφερε ν’ αποδράσει από την «φυλακή» του. Αποφασισμένος να πάρει την εκδίκησή του, ο Σπάρταν δεν θ’ αργήσει να έρθει αντιμέτωπος με τον Φίνιξ…

Δείτε εδώ το trailer της ταινίας:

Την ταινία αυτή ήθελα από καιρό να την παρακολουθήσω γιατί είχα διαβάσει για μία σκηνή, όπου, σύμφωνα με την υπόθεση, στην μελλοντική εποχή που γυρίζεται, σε όλους τους πολίτες είχε εμφυτευθεί στο δεξί τους (!) χέρι ένα microchip… Παρακάτω είναι το κλιπ με την συγκεκριμένη σκηνή.

Bullock: «Δυστυχώς ο Simon Phoenix δεν είχε κωδικοποιηθεί. Ενώ εσύ κοιμόσουν ένας κωδικός τοποθετήθηκε σε όλους. Ήταν μια λαμπρή ιδέα από τον Dr. Κοκτώ. Ένα οργανικό μικροτσίπ ράβεται στο δέρμα. Αισθητήρες σε όλη την πόλη μπορούν να τον εντοπίσουν οποιονδήποτε ανά πάσα στιγμή…»

Το εμφυτευμένο microchip στο χέρι δεν ήταν τελικά η μόνη «υπέροχη ιδέα» που δείχνει ότι είναι κοντά να εφαρμοστεί στις ημέρες μας. Υπάρχουν και άλλα «προφητικά» στοιχεία στην ταινία.

Πχ. Βλέπουμε τηλεδιασκέψεις, αυτο-οδηγούμενα οχήματα, video κλήσεις, αναγνώριση ίριδας ματιού, ενώ και κάτι επίσης «προχωρημένο» είναι ότι κάποιος προηγούμενος πρόεδρος των ΗΠΑ (που κατονομάζεται ως ο… Σβαρτσενέγκερ!) «δεν ήταν καν γεννημένος στις ΗΠΑ» (άρα αλλοδαπός).

Το πιο κραυγαλέο από αυτά είναι η απόλυτη επιβολή της πολιτικής ορθότητας, το πέπλο της οποίας σκεπάζει τα πάντα. Όσοι την αμφισβητούν είναι παρίες ή εχθροί και άρα αναλώσιμοι.

Από το μακρινό 1993 έχουν περάσει αισίως 24 χρόνια. Την σήμερον ημέρα, μετά από τόσα χρόνια επιμελούς προπαγάνδας των δογμάτων της πολιτικής ορθότητας και της φανατικής προώθησής τους μέσω δεκάδων κινηματογραφικών ταινιών η εποχή εκείνη μοιάζει ακόμη μακρύτερη.

Μια ταινία του στυλ “Demolition Man” και μάλιστα με πρωταγωνιστή τον Σταλόνε δεν θα έπρεπε να είναι άξια κάποιας αναφοράς. Κι όμως. Υπάρχουν στοιχεία στην ταινία που ξαφνιάζουν ευχάριστα με το μη πολιτικά ορθό μήνυμά τους και αποδεικνύονται – έστω και προφανώς ασυνείδητα – «προφητικά».

Η ταινία λαμβάνει χώρα σε μία κοινωνία «ειρήνης», «αγάπης» και «κατανόησης», ένα απόλυτα πολιτικά ορθό μέλλον όπου οτιδήποτε θεωρείται επιβλαβές και προσβλητικό έχει απαγορευθεί, στους δε «παραβάτες» εκδίδονται πάραυτα από ειδικά μηχανήματα (όπως αυτά της έκδοσης εισιτηρίων) που υπάρχουν διάσπαρτα παντού αποδείξεις πρόστιμου (!) ενώ η εγκληματικότητα είναι ανύπαρκτη. Ως εκ τούτου οι αστυνομικοί – που δεν οπλοφορούν και δεν χρησιμοποιούν βία – έχουν μετατραπεί κάτι σαν δημοτικούς υπαλλήλους με εντυπωσιακές στολές ή ακόμα περισσότερο σαν αδελφότητα μοναχών που χαιρετιούνται μεταξύ τους λέγοντας «αγγαλιάσθε!«. (Οι χειραψίες απαγορεύονται).

Επίσης κάθε σαρκική επαφή θεωρείται αηδιαστική και επιβλαβής και ως εκ τούτου το σεξ πραγματοποιείται… εξ αποστάσεως μέσω «ειδικών συσκευών» που φορούν στο κεφάλι οι επίδοξοι εραστές και αφού κάτσει ο ένας απέναντι από τον άλλον ερεθίζονται μέσω εικονικών παραστάσεων που δημιουργεί η συσκευή (virtual sex, σεξ μέσω εικονικής πραγματικότητας, που είναι ήδη πραγματικότητα).

Σε αυτήν την αποστειρωμένη κοινωνία, αλκοόλ, καφεΐνη και άλλα διεγερτικά απαγορεύονται (όπως και το αλάτι). Στις τουαλέτες επίσης, δεν υπάρχει το «κλασσικό» χαρτί υγείας, αλλά μια ακατανόητη (η ταινία δεν δίνει διευκρινήσεις) διαδικασία που ονομάζεται «τρία κοχύλια».

Ο ηγέτης (ή δικτάτορας) αυτής της «προοδευτικής» κοινωνίας, είναι ο Δρ. Raymond Cocteau, (κάτι σαν Ιούλιος Καίσαρας του πασιφισμού), ένας επιστήμονας και «σοφός», ντυμένος στα λευκά που μιλάει πάντα μειλίχια και μοιάζει σαν γκουρού της Νέας Εποχής ή σαν αρχηγό σέκτας.

Ο Cacteau συνοδεύεται από έναν χοντρό θηλυπρεπή ντυμένο σαν γκέισα με το όνομα «συνέταιρος Bob» (τον υποδύεται ο ηθοποιός Glenn Shadix που ήταν όντως ομοφυλόφιλος). Το τρίο της εξουσίας συμπληρώνει ο αντιπαθητικός αρχηγός της αστυνομίας της μητρόπολης, chief George Earl (Bob Gunton).

Επίσης, υπάρχει μία άλλη κοινωνία κάτω από την γη που όλοι οι από πάνω τους θεωρούν ρεμάλια και χούλιγκαν. Ηγέτης αυτής της υπόγειας ομάδας που μισεί το σύστημα του Cocteau και λέγεται ‘Scraps’ («αποβράσματα») είναι κάποιος Edgar Friendly (Denis Leary) τον οποίον έχει βάλει στο μάτι ο Δρ Cocteau και ζητεί την εξόντωσή του. «Δεν μπορεί να χαλάει την αρμονία μας», λέει. Και δεν θα διστάσει στη συνέχεια να συνεργαστεί αυτός ο θεωρούμενος «πασιφιστής» (Cocteau) με τον κτηνώδη εγκληματία (Phoenix) προκειμένου να βγουν από την μέση οι «ενοχλητικοί». Σα να λέμε κράτος και παρακράτος. Παλιές γνωστές μέθοδοι.

Όλο όμως το ειδυλλιακό κλίμα στο Σεν Άντζελες αλλάζει ξαφνικά όταν ένας βίαιος εγκληματίας της «παλαιάς εποχής» απελευθερώνεται από την κρυογονική φυλάκισή του, και οι λουλουδάτοι Beta male αστυνομικοί του μέλλοντος δεν είναι σε θέση να τον σταματήσουν. Ο ψυχοπαθής Phoenix βρίσκεται πλέον σε μία μητρόπολη που στερείται στην ουσία αστυνομικής δύναμης, και μοιάζει με παιδί που το αμολάς σε μια παιδική χαρά! Προχωράει ασταμάτητος διαλύοντας τα πάντα στο πέρασμά του και επιχειρεί να μπει και στο «μουσείο Πολέμου» και να αρπάξει ό,τι όπλο βρει και στη συνέχεια να απελευθερώσει τους υπόλοιπους κατεψυγμένους εγκληματίες της πόλης.

Ο όμορφος ουτοπικός κόσμος της μητρόπολης San Angeles, (Λος Άντζελες, Σάντα Φε και Σάντα Μπάρμπαρα… ενοποιημένα) κινδυνεύει να εξαφανιστεί από έναν άνθρωπο! Όσες κότες και να έχει ένα κοτέτσι μία αλεπού μπορεί να τις αφανίσει όλες και όσα πρόβατα αν έχει μία στάνη ένας λύκος μπορεί να κάνει το ίδιο. Όταν λείπουν τα τσοπανόσκυλα ή όταν τα έχουν μετατρέψει σε λουλού…

Έτσι οι αρχές το μόνο πράγμα που μπορούν να κάνουν είναι να επιστρέψουν στις «παλιές καλές ημέρες» και να αποψύξουν έναν σκληρό Alpha male αστυνομικό του προηγούμενου αιώνα, που ξέρει πώς να ασχοληθεί με κάτι τέτοιους βίαιους τύπους. Ο τύπος αυτός του αστυνομικού (Σταλόνε) είναι κάτι σαν «ελευθεριακός αντάρτης» καθώς αντιπροσωπεύει ό,τι θεωρείται στην πολιτικά ορθή ψευτοπροοδευτική και ψευτοευγενική εποχή του, «αναχρονιστικό», «βάρβαρο» και για αυτό απαγορευμένο. Γουστάρει να καπνίζει, να πίνει, να τρώει κόκκινο κρέας και να λέει παλιοκουβέντες. Αντιπροσωπεύει την επιστροφή στα βασικά ανθρώπινα ένστικτα που θεωρούνται «ξεπερασμένα». Και για αυτό όλοι τον απεχθάνονται. Ο Spartan θεωρείται κάτι σαν δεινόσαυρος – ένα βίαιο κειμήλιο μιας άλλης εποχής. Δεν ταιριάζει στην «τέλεια» κοινωνία τους. Τον αποκαλούν ειρωνικά «Νεάντερταλ», «απολίθωμα μιας εποχής που ευτυχώς πέρασε». Κι όμως, είναι μόνο αυτός που μπορεί να τους σώσει από τον ολοκληρωτικό αφανισμό.

Αν το σκεφτείτε λίγο ο σημερινός δυτικός κόσμος δεν απέχει πολύ από το φανταστικό Σεν Άντζελες του 2032. Αυτό που βλέπουμε είναι μία βίαιη μετάλλαξη της κοινωνίας προς το «προοδευτικότερον» και προς το θυληκότερον. Ενώ τα υποκείμενα του πειράματος της πολιτικής ορθότητας διδάσκονται νυχθημερόν τις «αξίες» της «ανοχής» και της «αποδοχής του άλλου», του «αντιρατσισμού», του φεμινισμού και του γκρεμίσματος των «έμφυλων στερεοτύπων», ορδές τριτοκοσμικών εισβολέων που έρχονται από κόσμους με «οπισθοδρομικό» αξιακό κώδικα, με πρωτόγονα ήθη και με αξίες «αναχρονιστικές», «βάρβαρες» και σίγουρα πιο… «αντρικές», συναντούν μία κρατική οντότητα «μπάτε σκύλοι αλέστε», μια απαθή και μαλθακή κοινωνία και απαντάνε με πάρτι εγκληματικότητας στα δακρύβρεχτα τσιτάτα που ξεστομίζουν «προοδευτικοί» πολιτικοί και δημοσιογράφοι και στα λουλουδάτα πανό των “welcome refugees” που κρατάνε χαμογελαστά «ανοιχτόμυαλα» κορίτσια (και όχι μόνο).

Όπως είπε με παρρησία η Δανέζα δημοσιογράφος Iben Thranholm, οι άνθρωποι αυτοί έχουν μεγαλώσει νιώθοντας σεβασμό μόνο για τους ισχυρούς άνδρες – και έρχονται σε μια «ανοικτή» Ευρώπη όπου οι λίμπεραλ φεμινιστικές αξίες έχουν επιβληθεί και οι ισχυροί άνδρες είναι εξαφανισμένοι ή επικηρυγμένοι. Αυτοί που αφθονούν είναι οι… «Πιτζάμα Μπόις«.

Η ανεπάρκεια του ανδρισμού του ευρωπαϊκού πολιτισμού τον καθιστά ανίκανο να αντιμετωπίσει το πολιτικό και πολιτιστικό χάος που έχει κλιμακωθεί σε συνδυασμό με την αυξανόμενη μετανάστευση.
Είναι οι απαθείς και αδιάφοροι «Eloi» της σύγχρονης Ευρώπης, η «φυσική» θέση των οποίων είναι να κάθονται με τα λουλούδια στα μαλλιά τους, να τρώνε τα μούρα τους, να κάνουν σεξ και να πεθαίνουν με βίαιο τρόπο από τους Mόρλοκ (δες εδώ).

Ας επιστρέψουμε στην ταινία. Στα μη πολιτικώς ορθά της ταινίας καταλογίζονται ότι: ο κακός είναι μαύρος (!), αν και είναι περισσότερο μία κωμική φιγούρα, οπότε γίνεται μάλλον ένας «συμπαθητικούλης» κακός, ο ηγέτης της ομάδας αντίστασης είναι λευκός και ξανθός (!), ο ήρωας λέγεται “Spartan” (μόνιμη πηγή αναφοράς στον ηρωισμό η αρχαία Σπάρτη), η αστυνομικίνα που είναι φανατική fan του lifestyle του προηγούμενου αιώνα και αν και επιφανειακά δείχνει συμβιβασμένη με τον αποστειρωμένο κόσμο της, κατά βάθος ελκύεται από τον «βάρβαρο» και πραγματικό άνδρα Σταλόνε, λέγεται “Lenina Huxley”.

Εδώ να πούμε ότι στο «Demolition Man» είναι εμφανής η επιρροή από το γνωστό «Brave New World» (Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος) του Aldous Huxley (διάβασε εδώ). Η πρωταγωνίστρια αστυνομικίνα, όπως είπαμε, λέγεται Lenina Huxley. Στο «Brave New World» υπάρχει η νεαρή και «απελευθερωμένη» Lenina Crowne, επίθετο που εμπνεύστηκε ο Huxley, από ποιον άλλον, από τον Vladimir Lenin! Στο «Brave New World» εμφανίζονται και άλλα παρόμοια ονόματα όπως: “Bernard Marx”, “Polly Trotsky”, “Herbert Bakunin” και “Sarojini Engels”! Η Lenina, στο βιβλίο, αν και είναι όργανο του απολυταρχικού συστήματος δεν είναι και τόσο… κομφορμίστρια.

Η κοινωνία που είναι αφιερωμένη στην αποφυγή των συγκρούσεων και τη διατήρηση της ασφάλειας που έχει εξαλείψει κάθε κίνδυνο, κάθε περιπέτεια, αλλά και τον ίδιο τον ανδρισμό, είναι η κοινωνία του Brave New World. Το Demolition Man δείχνει τη φρίκη μιας κοινωνίας που σχεδιάζεται με βάση λογικούς ή παράλογους, φυσικούς ή τεχνητούς φόβους. Αυτός ο μελλοντικός κόσμος δεν έχει κανένα σκοπό εκτός από την αποφυγή κάθε σύγκρουσης. Όπως ανακαλύπτει η ίδια η Huxley, αυτό τον κάνει όχι μόνο έναν βαρετό κόσμο, αλλά και μια υπάκουη και άβουλη κοινωνία εθισμένη στις απαγορεύσεις, στην υποταγή και την θυματοποίηση μια κοινωνία που χειραγωγείται από πονηρούς και διεφθαρμένους ηγέτες, διεφθαρμένους όχι τόσο με τη συνήθη έννοια της αποδοχής δωροδοκιών, αλλά σε μια ηθική και πνευματική έννοια, ότι επιθυμούν ως «σοφοί» να εξαλείψουν όλα τα «ελαττώματα» και να δημιουργήσουν ένα είδος «ειρηνικού» και ομοιόμορφου ανθρώπου (δες για την πλάνη του εξισωτισμού).

Ο Spartan, από την άλλη, αποτελεί την πρωταρχική ταυτότητα της ανθρωπότητας που επιθυμεί την έντονη εμπειρία περισσότερο από την ασφάλεια. Ο Phoenix αντιπροσωπεύει αυτό που τελικά δεν εξαλείφεται αλλά παραμονεύει κρυμμένο και βγαίνει την κατάλληλη στιγμή να σπείρει τον όλεθρο σε αυτό που απεχθάνεται και να υπενθυμίσει ότι στην φύση δεν υπάρχει «ισότητα» και «ειρήνη», αλλά ο πιο δυνατός είναι αυτός που νικάει.

Το τέλος του παραμυθού: Έχω την εντύπωση ότι κάποια στιγμή οι «μισητοί» Spartan αυτού του κόσμου, θα κληθούν να τον σώσουν από τους Phoenix και τα αφεντικά τους. Και όταν έρθει η ώρα, θα βγουν σαν έτοιμοι από παλιά και θα κάνουν αυτό που ξέρουν. Και ας έχουν κάτσει για τόσα χρόνια στην ψύξη.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ