Στην πρασινάδα κάθεσαι
κι εγώ σου το χαιδεύω
το παχουλό χεράκι σου
που τόσο το λατρεύω.
Γιατί μικρή μου μόλις με δεις
ευθύς τα κατεβάζεις;
τα όμορφα ματάκια σου
κι εμένα δεν με κοιτάζεις;
Θαρρείς πως έχω εγώ μικρο
τον πόνο στην καρδιά μου;
Θαρρείς δεν μου σηκώνεται
μια τρίχα από τα μαλλιά μου;
Θα ‘ρθω στο παραθύρι σου
το βράδυ να την παίξω
να παίξω την κιθάρα μου
κ’ ύστερα να σε κλέψω
Κι άμα δεν έβγης να με δεις
θα πάω για να χύσω,
να χύσω δάκρυα πικρά
μήπως σε λησμονήσω.
Φεύγεις και δεν λογίζεσαι
πως κάποιος την βαράει
βαράει την κεφάλα του
γιατί σε αγαπάει.
from WordPress http://ift.tt/296IQfR
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου