from WordPress http://ift.tt/2dfN83F
via IFTTT
ΑΛΜΥΡΟ ΦΙΣΤΙΚΙ
ΤΟ ΑΛΜΥΡΟ ΦΙΣΤΙΚΙ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕ ΣΕ ΝΕΑ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ. ALMIRO FISTIKI HAS MOVED TO A NEW DOMAIN.
ΤΟ ΑΛΜΥΡΟ ΦΙΣΤΙΚΙ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕ ΣΕ ΝΕΑ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ. ALMIRO FISTIKI HAS MOVED TO A NEW DOMAIN.
Μπορείς την ίδια στιγμή να βρίσκεσαι σε δύο χώρες; Να πατάει το ένα σου πόδι στη μία και το άλλο στην άλλη; Να μπαίνεις από την εξώπορτα του σπιτιού σου σε ένα κράτος και να βγαίνεις από την αυλή σου σε άλλο; Μπορείς, αν ζεις στο Baarle, στην πόλη που είναι χτισμένη επάνω στα πιο τρελά σύνορα της Ευρώπης – ένα περίεργο, ακατάστατο μείγμα Ολλανδίας και Βελγίου, που κρατάει από τον Μεσαίωνα. Τα ευτράπελα που ζουν οι κάτοικοι των ολλανδο-βελγικών συνόρων είναι απίστευτα.
Τριάντα συνολικά συνοριακά μπερδέματα υπάρχουν ανάμεσα στο Βέλγιο και την Ολλανδία. Όμως το αποκορύφωμα βρίσκεται στο…ανάμικτο Baarle, όπου μπλέκονται τα σύνορα της βελγικής κοινότητας Baarle-Hertog και της ολλανδικής Baarle-Nassau. Μικρά κομμάτια γης του πρώτου δήμου περιβάλλονται από γη που ανήκει στον δεύτερο δήμο και το αντίστροφο, ενώ τα σύνορα κυριολεκτικά μετρούνται με τον πόντο. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν κτίρια, καταστήματα, αμπελώνες που διχοτομούνται και ακροβατούν μεταξύ Βελγίου και Ολλανδίας. Δηλαδή το μισό κτίριο μπορεί να ανήκει στο Βέλγιο και το άλλο μισό στην Ολλανδία. Και πώς καθορίζεται σε ποια χώρα ανήκει τελικά; Σύμφωνα με το BBC, ανάλογα με το σε ποια χώρα βρίσκεται η εξώπορτά του!
Αν ρίξει κάποιος μια ματιά στον χάρτη της περιοχής, θα δει ότι μοιάζει με ένα τεράστιο παζλ από κομμάτια που φέρουν το σύμβολο NL (Ολλανδία) ή το B (Βέλγιο) και είναι ατάκτως ερριμμένα. Τα σύνορα ακολουθούν μια τεθλασμένη γραμμή ανάμεσα σε σπίτια και δρόμους και σημειώνονται με μεταλλικά καρφιά (στους δρόμους) και λευκούς σταυρούς (στα πεζοδρόμια).
Πώς συνυπάρχουν οι δύο εθνικότητες; Το αστυνομικό τμήμα έχει ένα γραφείο που το μοιράζονται Ολλανδοί και Βέλγοι αστυνόμοι, ενώ πολλές κοινωφελείς υπηρεσίες είναι κοινές. Όλα τα υπόλοιπα είναι διπλά (από δύο κυβερνητικά γραφεία, δημαρχεία, εκκλησίες, εκπαιδευτικά συστήματα, ταχυδρομεία κ.ο.κ.). Κάποιοι κάτοικοι έχουν δύο αριθμούς τηλεφώνου (ολλανδικό και βελγικό) και δύο γραμματοκιβώτια, ένα για κάθε χώρα.
Και ποια γλώσσα μιλούν οι δύο κοινότητες; Την ίδια, δίνοντας όμως διαφορετική σημασία στις λέξεις. Δηλαδή…χάος.
Όπως είναι αναμενόμενο, στην περιοχή συμβαίνουν μοναδικά φαινόμενα. Για παράδειγμα, μια συνοριακή γραμμή μπαίνει από ένα φαρμακείο και βγαίνει μέσα από ένα σούπερ μάρκετ. Αν θέλεις να ταχυδρομήσεις μια επιστολή σε έναν συμπολίτη σου, ο χρόνος που θα κάνει να φτάσει εξαρτάται από τη χώρα που θα τη στείλεις: Αν τη ρίξεις στο γραμματοκιβώτιο της λάθος χώρας, θα ταξιδέψει οδικώς και αεροπορικώς για να φτάσει μερικά σπίτια πιο πέρα! Όμως τα καλύτερα γίνονται στην καφετέρια Baarle-Nassau Frontière Café, όπου οι κάτοικοι κάνουν καθημερινά… διασυνοριακές συζητήσεις στα διπλανά τραπέζια, όπως και σε κάποια εστιατόρια. Μάλιστα παλαιότερα, επειδή η ολλανδική νομοθεσία υπαγόρευε στα εστιατόρια να κλείνουν νωρίτερα από ό,τι τα αντίστοιχα του Βελγίου, οι αργοπορημένοι θαμώνες των καταστημάτων που ήταν κτισμένα στις… παρυφές των συνόρων, όταν περνούσε η ώρα, δεν είχαν παρά να αλλάξουν τραπέζι και να μετακινηθούν στη βελγική πλευρά του καταστήματος προκειμένου να συνεχίσουν να τρώνε!
Παλαιοτέρα η περιοχή ανήκε στο δουκάτο της Βραβάνδης (Brabant), το οποίο κατείχε εδάφη και από τις δύο χώρες. Οι ατελείωτες διαμάχες που ξεκίνησαν από τον 12ο αιώνα μεταξύ διαφόρων δουκικών φέουδων της περιοχής είχαν ως συνέπεια οι δούκες να επαναπροσδιορίζουν κάθε τόσο τα εδαφικά τους δικαιώματα δημιουργώντας τέτοιο απίστευτο μπέρδεμα, που κανείς νομικός εδώ και 800 χρόνια δεν κατόρθωσε να ξεμπερδέψει. Ούτε καν η περίφημη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Όσο για τους κατοίκους, ισχυρίζονται ότι έχουν συνηθίσει την κατάσταση, δηλώνουν άνετοι με τα περίπλοκα και δύσκολα νομικά προβλήματα που προκύπτουν και καμαρώνουν για το γεγονός ότι ζουν στο πιο ιδιόμορφο (ιστορικά, γεωγραφικά, νομικά και πολιτικά) χωριό παγκοσμίως.
Και μετά λένε εμάς τρελούς…
Τα hot spot γίνονται Free WiFi spot.
Η Αμυγδαλέζα (το «κολαστήριο», η «φυλακή», ο «καταραμένος τόπος») ανακαινίστηκε και παραδόθηκε σαν «νέος χώρος προσωρινής φιλοξενίας».
Διαθέτει:
WiFi (κατ’ ΑΠΑΙΤΗΣΗ των προσφύγων!)
Πρίζες φόρτισης για τα iPhone 7
Πρίζες φόρτισης λοιπών smartphones, laptops κλπ.
Air condition
Τηλεοράσεις (plasma ή LCD; 3D και curved είναι άραγε;)
Ηλεκτρικές κουζίνες
Ηλεκτρικά ψυγεία
Πλυντήρια & Στεγνωτήρια
Χώρο παιδιών
Αποθήκες τροφίμων και ενδυμάτων
Παιδικές χαρές
Όχι, ΠΙΣΙΝΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ!
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Έγραφα παλαιότερα για τον νέο νόμο περί ελληνικής ιθαγενείας που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και για την καθιέρωση του όρου «παράτυπος» μετανάστης εις αντικατάσταση του ορθού «λαθρομετανάστης».
Τώρα άρχισαν να ανακύπτουν τα πρώτα σοβαρά προβλήματα τα σχετικά με τους «πρόσφυγες», όρο, ο οποίος χρησιμοποιείται αδιακρίτως για όποιον εισέρχεται παρανόμως στη χώρα. Ένα από αυτά τα προβλήματα είναι η εκπαίδευση των «προσφυγόπουλων». Ασφαλώς και πρέπει να ληφθεί μέριμνα και για το ζήτημα αυτό. Πώς όμως; Όλα αυτά τα παιδιά είναι ταυτοποιημένα; Όλα αυτά τα παιδιά είναι εμβολιασμένα, όπως αναδεικνύει η στάση των γονέων του σχολείου Ωραιοκάστρου; Στους γονείς τους έχει χορηγηθεί άσυλο; Με άλλα λόγια: πόσο νόμιμα διαμένουν στη χώρα; Αλλά και κάτι άλλο: τα ελληνόπουλα σιτίζονται πλέον επαρκώς στα σχολεία τους ή τρώνε κολατσιό χάρη στις αγαθοεργίες διαφόρων επιχειρήσεων σε αντίθεση με τα προσφυγόπουλα που διαβιούν στη χώρα μας με δικά μας έξοδα; Μη μου πείτε για τη βοήθεια της ΕΕ προς την Ελλάδα για τους πρόσφυγες, διότι τα € 509 εκ. περιμένουν ακόμη να λυθούν οι διαφορές που είχε ο Μουζάλας με τον παραιτηθέντα Βουδούρη.
Προ ημερών είδα και άκουσα εμβρόντητος στην τηλεόραση μία λιμενοφύλακα να διηγείται σε ρεπόρτερ περιστατικό, όπου, μετά τη διάσωση της μάνας με το μωρό της, η μάνα έφευγε χωρίς το μωρό. Και όταν η λιμενοφύλακας της φώναξε να πάρει και το μωρό μαζί, εκείνη απάντησε: «Θα κάνω άλλο». Ήταν δικό της το μωρό άραγε; Διερωτώμαι, επειδή δεν μπορώ να πιστέψω πως μία μάνα άφηνε πίσω το σπλάχνο της, για να το αντικαταστήσει με άλλο στο μέλλον.
Διερωτώμαι, επειδή έχω ακούσει πολλά περιστατικά, όπου Ελληνίδες μανάδες αφήνουν τα τελευταία χρόνια τα παιδιά τους σε ιδρύματα αδυνατώντας να τα θρέψουν. Δεν τα αφήνουν στο έλεος του Θεού. Γνωρίζουν πού τα άφησαν και πού θα τα βρουν, όταν θα τα αναζητήσουν. Μήπως, λοιπόν, τα μωρά που κουβαλάνε οι «πρόσφυγες» δεν είναι δικά τους, αλλά αποτελούν διαβατήριο για τη συμπόνοια;
Αυτά σκεφτόμουν καθώς διάβαζα διάφορα άρθρα, τα οποία αποκαλούν ρατσιστές όσους διαφωνούν με τη μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης. Οι αρθρογράφοι χρησιμοποιούν ως επιχείρημα ότι και εμείς είμαστε γένος προσφύγων που κατέφυγαν εδώ από τη Μικρά Ασία. Ξεχνούν, όμως, βασικά πράγματα. Ξεχνούν πρώτ’ απ’ όλα ότι οι πρόσφυγες του 1922 ήταν Έλληνες. Ξεχνούν, όμως, και κάτι άλλο, το οποίο θυμάμαι πολύ καλά από τα παιδικά μου χρόνια.
Στη δεκαετία του ΄50, ίσως και αρχές δεκαετίας του ΄60, άκουγα καθημερινά στο ραδιόφωνο το «δελτίο αναζητήσεων του Ερυθρού Σταυρού». Ο τάδε αναζητεί την αδελφή του, η δείνα αναζητεί τον γιο της κ.λπ. Για κάθε περίπτωση δίνονταν λεπτομέρειες π.χ. επιβιβάσθηκαν μαζί στο πλοίο τάδε και αποβιβάσθηκαν στο δείνα λιμάνι, όπου χωρίστηκαν και έχασαν ο ένας τα ίχνη του άλλου. Εμένα προσωπικά μου έχουν διηγηθεί παρόμοιες ιστορίες αρκετοί άνθρωποι που έφτασαν στον Πειραιά από τη Σμύρνη μαζί με ένα ή δύο αδελφάκια και αναζητούσαν επί ημέρες και εβδομάδες τα άλλα αδελφάκια τους και τη μάνα τους. Ή η μάνα αναζητούσε τα παιδιά της. «Αναζητούσαν» είναι η λέξη κλειδί. Δεν ξέχασαν τα παιδιά τους, για να κάνουν άλλα. Και διέθεταν ένα βασικό χαρακτηριστικό: ήταν Έλληνες.
Είναι γεγονός πως όποιος έχει την ελληνική ιθαγένεια και βρεθεί στο εξωτερικό, ζητεί τη συνδρομή τής εκεί ελληνικής πρεσβείας, όταν αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα. Και η ελληνική πρεσβεία τού παρέχει την αμέριστη συνδρομή της. Γιατί δεν γίνεται το ίδιο και με τους αλλοδαπούς που συρρέουν στη χώρα μας; Γιατί δεν πάνε στην ελληνική πρεσβεία της Τουρκίας, του Μαρόκου, της Αλγερίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Συρίας κ.ο.κ., απ’ όπου να έλθουν στη χώρα μας; Διότι δεν θα τύχουν της «βοήθειας» που ζητούν. Ενώ, εισρέοντας μαζικά στη χώρα δια των δουλεμπορικών την αναγκάζουν να τους υποδεχθεί και να τους φερθεί, όπως φέρεται στους αυτόχθονες, με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν ήδη απόψεις, σύμφωνα με τις οποίες, ο ισλαμικός εποικισμός της χώρας είναι προ των πυλών. Και με δεδομένο ότι η παρούσα κυβέρνηση, όπως και όλοι οι αλητέγγυοι, οι ΜΚΟλοι κ.λπ., θέλουν να διαχωρίσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία από το κράτος, δεν θα αργήσει η ημέρα που όλοι θα είμαστε ίσοι. Ο ιεροκήρυκας από του άμβωνος εντός του ναού και ο μουεζίνης από τον μιναρέ στην ύπαιθρο. Θα ακολουθήσουν άραγε οι βουδιστές και οι ινδουιστές; Γιατί όχι; Τουλάχιστον αυτοί δεν πρεσβεύουν τον ιερό πόλεμο κατά των απίστων χριστιανών.
Σώτος – τουρκόσπορος και τουρκαλβανός κατά Δανίκα, ο οποίος με ενημέρωσε χθες, μεταξύ πολλών άλλων, ότι ο Παύλος Κουντουριώτης, ο ήρωας ναύαρχος, ο μετέπειτα Αντιβασιλεύς και Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν ήξερε γρι ελληνικά και μιλούσε αρβανίτικα. Άρα, δεν είμαστε Έλληνες! Άρα γιατί να μην υποδεχθούμε και μερικά εκατομμύρια μη Έλληνες; Απλώς έτυχε να κατοικούμε σε τούτο εδώ τον τόπο. Βαρέθηκα να παραπέμπω σε μελέτες πανεπιστημιακές περί του διαχρονικώς αναλλοίωτου DNA των Ελλήνων. [ΣΗΜ: οι παππούδες μου από τη Μικρασία πρόσφυγες πήγαν στη Ρουμανία και ξανά πρόσφυγες ήλθαν στην Ελλάδα. Γνώριζαν τουρκικά και ρουμάνικα, αλλά στο σπίτι τους μιλούσαν ελληνικά].
Για να ξαναδούμε, όμως, προσεκτικά το περίφημο ναυτικό σήμα του ναύαρχου Κουντουριώτη:
Εναντίον του εχθρού του «γένους». Ποιού γένους άραγε;
Follow Us:
Twitter Facebook RSS